Welkom bij de Letselschadeblog

Hallo,

Mijn naam is Anke Santens.

Je kent me misschien 'van vroeger', Anke Santens de Paardencoach van Equiboost.

Foto van Erik Derycke (hoofdredacteur van Shoot), juni 2010, copyright Erik Derycke

Artikel uit Trends, 2009, copyright Annick Claus

Of misschien heb je mijn getuigenis gezien in Panorama.

Fragment uit Panorama - Onpartijdigheid Verzekerd, 21 mei 2015, copyright VRT

Dan weet je dat ik in 2010 een verkeersongeval had. Tot op vandaag ben ik daar niet voor vergoed. Er is sprake van valse medische verslagen van gerechtsdeskundigen in mijn dossier. Er is zowel op burgerlijk als strafrechtelijk als politiek vlak sprake van doofpot.

Ik liet in 2016 een "Pot van de Waarheid" bakken voor mijn rechter, want hij had beloofd komaf te maken met het verzekeringsbedrog in de Kortrijkse rechtbanken. Ik geloofde hem. Ik was trots op hem. Ik vertrouwde hem. Op deze pot stond : "In mijn rechtbank heerst Wet en Waarheid".

Na de pleitzitting gaf mijn rechter de Pot van de Waarheid terug : een symbolische erkenning dat noch Wet, noch Waarheid een plaats hebben in de Belgische rechtbanken.

Dat bleek ook duidelijk uit zijn vonnis. De (verzekerings)deskundigen en AG Insurance werden ingedekt en gevolgd. Mijn meest elementaire basisrechten werden miskend. Hij kende 0 euro schadevergoeding toe. Toch had hij ook een verdienste. Hij creëerde een precedent waar alle TBI slachtoffers baat bij hebben : vanaf 7 mei 2016 moeten gerechtsdeskundigen rekening houden met een qEEG onderzoek als bewijs van hersenletsel.

De procedure en het vonnis leidden tot catastrofale gevolgen. Ik kan nooit kinderen meer krijgen. Financieel werd ik geruïneerd. Mijn paard Panter stierf, omdat er zelfs geen geld was om de dierenarts te betalen. En dat, terwijl ik voor mijn ongeval gemiddeld 10.000 euro per maand verdiende, en op dat moment dus al minstens 500.000 euro aan voorschotten zou moeten ontvangen hebben wegens volledige arbeidsongeschiktheid. Mijn dochtertje ontwikkelde een angststoornis omdat ze zo veel bij oma moest logeren. Zelf was ik vaak te ziek om er voor te zorgen.

Wat mogelijks tot een tijdelijke invaliditeit en arbeidsongeschiktheid kon beperkt gebleven zijn mits de nodige derdenhulp en behandelingen onmiddellijk na mijn ongeval, is geëvolueerd tot een totale en blijvende invaliditeit en arbeidsongeschiktheid.

Niet door mijn ongeval. Wel door de manier waarop verzekeraars, overheid en justitie omgaan met letselschadedossiers.

Ik ben niet de enige die sinds mijn ongeval in mensonwaardige omstandigheden moet zien te overleven. Sinds Panorama ontvang ik iedere dag mails van lotgenoten. Vooral als ik verhalen (zoals dit) lees over kinderen, die kunnen herstellen na een ongeval, maar uit geldgebrek geen behandeling krijgen en pijn lijden, en wie zo iedere kans op een toekomst wordt ontnomen, besef ik dat spreken niet langer volstaat. De tijd van handelen is gekomen.

Boven alles is mijn dochtertje, mijn enige kind, het grootste slachtoffer in dit verhaal. Ze woont vaak op 600 km van mij, bij oma. Ik zie haar 10 minuten per dag, via skype. Sinds ze geboren is. Al 5 jaar dus.

Met een zware lening voor ons huis in Frankrijk zat ook nog eens een huur betalen in België er niet in. Ik kreeg het Franse huis niet verkocht. Bovendien zou de bank beslag leggen op de verkoopsom en betekende een verkoop scheiden van mijn paarden. No way. Mijn huis in België moest ik met 25.000 euro verlies verkopen omdat Providis weigerde de kosten van een advocaat, bijstandsarts en ergoloog ten laste te nemen en omdat AG Insurance ieder voorschot bleef weigeren. Ik verloor dus ook die huurinkomsten. Het meeste geld van de verkoop ging naar de bank. Met de rest betaalde ik schulden. Van 700 euro invaliditeitsuitkering per maand moest ik als gewezen zelfstandige jarenlang overleven. Voor behandeling was er geen geld. Dat maakte herstel onmogelijk. Dat betekende geleidelijk aan afglijden. Geld voor derdenhulp was er ook niet, waardoor mijn dochtertje niet naar school kon. 's Morgens val ik soms om en zijn er duizelingen. Autorijden lukt zo niet. Ik probeerde de Franse crèche als oplossing om toch bij haar te kunnen wonen. De crèche schakelde de kinderrechter in, omdat ik enkele keren flauw viel na 7 km autorijden. Ik was een 'gevaar voor de veiligheid van mijn kind omwille van medische redenen'. Er werd gedreigd met een opvanggezin. Ik had de keuze : mijn dochtertje in een opvanggezin laten plaatsen of bij oma.

In ons Franse huis kunnen we niet samenleven zolang ik niet kan bewijzen dat er vaste derdenhulp is. Als mijn dochtertje bij oma woont, kan ze wel naar school. Oma, die na 40 jaar werken in de fabriek 24/7 babysit mag spelen en niet kan genieten van haar pensioen. Voltijds bij oma wonen om bij haar te zijn kan ik ook niet. Ik verdraag geen geluid en drukte meer. Enkel in totale stilte functioneer ik deels. Als er vrijwilligers komen helpen, kan ik bij mijn kind wonen. Soms, heel soms. Dat is sinds jaren onze dagelijkse realiteit. Ik kan nog schrijven, dus ik focus me op wat ik wel nog kan als ik alleen ben. Ik schrijf.

Daarom ben ik sinds 2014 lid van Stop Misbruik Verzekeringen.

Daarom heb ik meegewerkt aan de video's van Stop Misbruik Verzekeringen.

Daarom doe ik sinds 2015 mijn best om via parlementair werk tot andere wetten te komen, die een daadwerkelijke bescherming bieden voor letselschadeslachtoffers.

Daarom heb ik in 2015 een strafklacht neergelegd bij het Kortrijks parket.

Daarom heb ik in 2016 13 betrokkenen bij het verzekeringsbedrog in mijn dossier gedagvaard.

Daarom heb ik in 2017 een strafklacht met burgerlijke partijstelling neergelegd bij de Kortrijkse onderzoeksrechter tegen 16 betrokkenen bij de fraude in mijn dossier, waaronder AG Insurance en Providis.

Daarom heb ik in 2018 de Letselschadebibliotheek opgericht.

Eind 2017 werd de Peetvader van de klokkenluiders, Alain Heyrman, na 20 jaar procederen en ondanks (1) aantoonbaar hersentrauma en gebroken nek en (2) door het parket bevestigde valsheid in geschrifte door de betrokken artsen, door de Antwerpse rechter Marleen Zegers veroordeeld tot het betalen van 15.000 euro aan Allianz-AG Insurance.

Fragment uit Panorama - Onpartijdigheid Verzekerd, 21 mei 2015, copyright VRT

De maat is vol.

Daarom zal ik, als maatregelen nog langer uitblijven, de Belgische Staat dagvaarden.

Omdat ik rechten heb. Omdat mijn kind rechten heeft. Omdat mijn kind recht heeft op een toekomst. Omdat wij recht hebben op een menswaardig leven.

Omdat jij rechten hebt. Omdat jouw kinderen recht hebben op een toekomst. Omdat jullie recht hebben op een menswaardig leven.

Ook jij kan hierbij helpen. Laat via deze blog je stem horen. Deel je dossier. Maak gebruik van de informatie die er is om jezelf te beschermen en anderen te waarschuwen.