Dokter is geen God!

Ik zat vier jaar gevangen in mijn eigen lichaam.” Niemand wist dat Victoria (23) wakker was en alles kon zien

mrra01/05/2018 om 10:44

bron: Nieuwsblad

Victoria Arlen was elf jaar, toen al haar lichaamsfuncties begonnen uit te vallen, één voor één. Ze kon niet meer praten, lachen, zwemmen, bewegen, eten, communiceren en belandde uiteindelijk in een vegetatieve toestand. Vier jaar lang dacht haar familie dat ze het tienermeisje zouden kwijtraken, maar niets was minder waar: Victoria was wakker en hoorde alles. Maar reageren kon ze niet: “Ik zat gevangen in mijn eigen lichaam”, vertelde ze tijdens een interview op de Amerikaanse televisiezender NBC.

Toen Victoria uit het Britse Exeter klein was, was ze een vrolijk en actief kind: ze stond overal te dansen en kon nooit wachten om een duik te nemen in het zwembad. Een griepje zou daar in 2006 plots een einde van maken, want de schijnbaar onschuldige ziekte draaide al snel uit in een nachtmerrie.

“Haar lichaam was als een schakelbord, waarvan de knoppen één voor één werden uitgezet”, vertelde haar moeder Jacqueline tijdens een interview in Megyn Kelly Today. “Haar benen begonnen over de grond te slepen tot ze volledig verlamd waren. Ze kreeg problemen met slikken en kon zich moeilijk concentreren. Ze was vaak ziek, moest opboksen tegen astma-aanvallen en viel steeds vaker flauw.” Haar familie besefte meteen dat er iets verschrikkelijks aan de hand was. “Er is niets moeilijker dan je eigen kind te zien aftakelen voor je ogen.”

De situatie escaleerde zo snel dat de 11-jarige twee weken later niets meer kon bewegen vanaf haar heupen. Na enkele maanden gaf Victoria’s lichaam het op, en ze kwam terecht in een vegetatieve toestand. “Myelitis transversa (een ruggenmergontsteking, red) en acute gedissemineerde encefalomyelitis (wat haar hersenen deed zwellen)”, zo zeiden de dokters later aan haar familie, terwijl ze dachten dat Victora niet meer antwoordde.

Nachtmerrie

Maar niets was minder waar. Na één jaar had Victoria haar bewustzijn teruggekregen: ze hoorde en zag alles. “Aanvankelijk besefte ik niet dat ik gevangen zat in mijn eigen lichaam”, vertelt ze. “Ik beleefde alles in een waas. Toen kreeg ik opeens door dat er niemand op me reageerde. En ik mijn ogen niet meer kon controleren. Dat was het moment dat ik besefte dat ik er nog was, maar dat niemand wist dat ik nog in mijn lichaam zat.”

Een enorm zware beproeving. “Er is niets ergers dan bij bewustzijn te zijn, maar geen teken kunnen geven aan je familie om te laten weten dat je er nog altijd bent. Het was een beetje als een nachtmerrie waarin je probeert te gillen, maar er komt geen geluid uit je mond. Maar dan een miljoen keer erger. Eerst panikeerde ik, maar al snel had ik door dat het me geen stap verder hielp. En ik leerde dankbaar te zijn voor elk moment. Elk moment dat ik nog leefde.”

Hoop

Ondertussen ging het leven rondom haar heen op dezelfde manier voort. De artsen vertelden haar ouders dat Victoria nooit meer zou wakker worden, terwijl ze er zelf bij bewustzijn naast lag. “Op een zeker moment werd ik behandeld op intensieve zorgen en de dokter kwam binnen”, vertelt Victoria. “Hij vertelde mijn moeder dat ik zou sterven en dat ze zich daarmee moest proberen verzoenen. En dat alleen maar omdat ze niet wisten wat er aan het gebeuren was. Ik zag mijn moeder zo hartverscheurend huilen dat ik besloot dat ik er alles aan zou doen om te overleven.”

Maar voor de buitenwereld leek het alleen maar of haar toestand verslechterde. “Elke vijf tot zeven minuten kreeg ik een beroerte”, vertelt ze. “En het voelde elke keer alsof ik door de bliksem werd geraakt.” Bovendien kon ze ook niet slapen, dus besloten de dokters haar daar medicatie tegen te geven. Al hielpen die uiteindelijk niet tegen de slapeloosheid, maar wel tegen de beroertes, omdat ze de neurotransmitters stil legden.

En dat was uiteindelijk haar redding, want even later besefte Victoria dat ze haar ogen opnieuw onder controle had. “Mijn gen schoten plots niet meer heen en weer. Ik zag meer dan wat er toevallig voorbijkwam. Nu kon ik echt weer rondkijken en dat gaf me zo een bevrijdend gevoel. Dat was het begin van mijn nieuwe leven.” Wat de volgende zes maanden volgde, was geweldig. Er was opnieuw strijdkracht bij iedereen, er was hoop.

“Nooit meer wandelen”

Amper één jaar nadat ze haar ogen weer kon bewegen, dook Victoria opnieuw het water in. Daar wilde ze zijn, de plaats waar ze zich altijd al had thuis gevoeld. Wandelen dat kon ze niet, maar zwemmen dat deed ze dag in dag uit. Haar vastberadenheid en doorzettingsvermogen had ze nodig, om opnieuw te strijden voor de controle over haar lichaam. Met succes, want op 17-jarige leeftijd maakte ze haar dromen waar: Victoria die van zo ver kwam, haalde maar liefst drie zilveren medailles op de Paralympische Spelen in Londen in 2012.

Maar daar hield het niet op: Victoria’s plannen waren grootser. “De dokters hadden me gezegd dat ik nooit meer zou wandelen. Maar ik ben koppig. Ik bedoel, je bent God niet, je kan met niet zeggen wat ik wel en wat ik niet kan doen”, vertelde ze tijdens het interview bij Megyn Kelly. En het resultaat is verbluffend. De 23-jarige is gezonder dan ooit.

Nu wandelt Victoria lustig rond. Ze danste zelfs mee in het televisieprogramma ‘Dancing On The Stars’ en eindigde in de halve finale. Ook haar zwemcarrière gaat vlot. Haar verleden en haar verhaal gebruikt ze als een inspiratie voor de toekomst, niet alleen voor haar, maar ook voor andere mensen. Die kunnen de verschrikking van haar ziekte bekijken in de documentaire ‘Locked In’, die een week geleden in première ging op het Tribeca filmfestival. “Ik wil iedereen zeggen dat alles mogelijk is. Zolang je er maar in blijft geloven”, besluit ze.