Delay, deny, defend - waarom u geen schadevergoeding krijgt

Veel mensen vragen zich af : hoe kan dat toch, dat ik met al mijn bewijzen van letsels nog altijd geen voorschot of schadevergoeding krijg ?

Is het een gebrek aan competentie bij verzekeringsartsen ? Hebt u gewoon pech ? Ontbreekt er iets in uw stukken ?

Neen, helemaal niet. Verzekeringsmaatschappijen weten perfect welke letsels u hebt én hoe ernstig die zijn. Enkele weken na uw ongeval wordt uw geraamde schadevergoeding al in reserve geplaatst. In plaats van u voorschotten te betalen dus.

U zit in een systeem en dat systeem heet delay, deny, defend.

De DDD strategie wordt op alle letselschadedossiers (en ook op dossiers met materiële schade zoals brandschade of bouwmisdrijven) toegepast.

De enige oplossing hiervoor is een strenge Bad Faith wetgeving.

Ontdek hier hoe de delay-deny-defend strategie werkt :

Als we letselschade horen, denken we meteen ook aan lichamelijke letsels. Maar ook verdriet en psychologische trauma's maken deel uit van de letselschade. En moeten dus - in theorie althans - vergoed worden.

Daar wringt precies het schoentje : justitie mag geen (hoge) schadevergoedingen toekennen voor psychisch leed en de gevolgen ervan (zoals onkosten voor therapie en psychologische begeleiding).

Het resultaat : mensonwaardige vonnissen die het menselijk leed ten gevolge van een ongeval (of terreuraanslag) en de gevolgen daarvan totaal miskennen.

Het argument van de rechtbanken : 'menselijk leed valt niet in geld uit te drukken of te meten' - dus geven ze maar (zo goed als) niets. Het is 1 van de typische Belgische 'gewoontes' binnen justitie.

Niet alleen zijn mensen hun geliefde kwijt : ze krijgen bijkomend het signaal van de verzekeringen - én van justitie - dat hun geliefde (zo goed als) niets waard was.

Een zoveelste klap in het gezicht.