Terreurslachtoffers : nog 10 jaar geduld en dan zal u misschien 10 % van uw reële schadevergoeding k
Ecolo enige partij die zich nog inzet voor terreurslachtoffers :
Nog altijd problemen met compensatie slachtoffers 22 maart: ‘We vroegen vereen-voudiging en kregen extra koterijen’
15 november 2019, 7:14
✦ Terrorisme
Valérie Gérard. Beeld Tim Dirven
Ruim drie jaar na de aanslagen in Brussel en Zaventem zijn de slachtoffers ontevreden over het gebrek aan begeleiding en compensatie. Meerdere aanbevelingen van de parlementaire onderzoekscommissie zijn niet uitgevoerd. ‘Waarom moeten terreurslachtoffers telkens vechten voor waar ze recht op hebben?’
Faisal El Abouzi was op 22 maart 2016 als leidinggevende aan het werk aan de incheckbalie van een luchtvaartmaatschappij. De tweede bom ging af op minder dan honderd meter van hem.
“De dagen erna waren ontzettend moeilijk”, zegt El Abouzi. “Ik kreeg telefoon van mijn baas. Hij vroeg hoe het met me ging en bood zijn hulp aan, maar ik heb dat afgeslagen. Hij zei dat ik mijn tijd moest nemen, maar ik heb op mijn tanden gebeten. Minder dan een maand na de aanslag was ik opnieuw aan het werk.”
Pas later kwam het besef dat hij met onverwerkte trauma’s zat en niet klaar was om te werken. “Via collega’s vernam ik dat ik recht had op een schadevergoeding. Ik kreeg een klein bedrag, maar later hoorde ik dat andere slachtoffers veel hogere bedragen ontvingen. Mijn dossier was afgesloten, maar na opnieuw veel papierwerk en e-mails heen en weer, bleek dat ik recht had op het tienvoud.”
De casus van El Abouzi haalt meerdere problemen aan die de slachtoffervereniging Life4Brussels, die naar eigen zeggen 196 directe en indirecte slachtoffers vertegenwoordigt, wil aankaarten. Zo moeten slachtoffers zelf met verzekeraars onderhandelen en dat loopt niet altijd vlot.
“Het is voor sommigen een gevecht om door de medische expertise voldoende erkend te worden”, zegt Valérie Gérard, die zelf een nichtje verloor op 22 maart en als advocaat optreedt voor Life4Brussels. “De verzekeraar geeft hen zo de indruk dat ze minder slachtoffer zijn dan ze zich voelen. Op die manier zijn ze een tweede keer slachtoffer.” Ook Philippe Vandenberghe, die begin dit jaar in deze krant getuigde, zegt dat zijn problemen met de verzekeringen nog altijd niet zijn opgelost.
Er zijn ook verschillen afhankelijk van de locatie waar het slachtoffer zich bevond op 22 maart. Slachtoffers van de aanslag in metrostation Maalbeek moeten zich richten tot verzekeraar Ethias en hebben daarvoor vijf jaar. Slachtoffers van de aanslag op de luchthaven moeten zich wenden tot Amlin, dat hen maar drie jaar geeft om zich aan te melden. “Iemand die slachtoffer was in Zaventem kan dus geen aanspraak meer doen op de verzekering.”
Life4Brussels pleit al langer voor een garantiefonds van de overheid dat in de plaats van de verzekeraars optreedt. Een van de aanbevelingen van de parlementaire onderzoekscommissie na 22 maart was de oprichting van een fonds “dat ieder slachtoffer zeer snel hulp en schadevergoeding kan toekennen”, naar het voorbeeld van Spanje en Frankrijk. Het Franse garantiefonds wordt gefinancierd met een forfaitaire kost op andere verzekeringen, wat neerkomt op een extra belasting.
Deze woensdag kreeg minister van Justitie Koen Geens (CD&V) in de Kamer meerdere vragen over het garantiefonds. Hij benadrukte dat het risicovol is om uitzonderingen voor terreurslachtoffers te creëren, omdat het een onevenwicht kan creëeren met bijvoorbeeld slachtoffers van verkeersongelukken. “We zitten op een delicaat terrein, maar we gaan in de richting van een speciaal statuut”, zei Geens.
“Ik ben me ervan bewust dat niets het lijden kan goedmaken”, zei zijn collega bevoegd voor Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld).
Sinds de aanslagen hebben de twee ministers meerdere maatregelen voor de slachtoffers genomen. Zo is het plafond voor noodhulp door de Commissie voor Financiële Hulp aan Slachtoffers van Opzettelijke Gewelddaden opgetrokken tot 125.000 euro. Ook kwam er een wet die een herstelpensioen regelt voor rechtstreekse slachtoffers van erkende terreurdaden als ze voor minstens 10 procent invalide zijn verklaard. Maar meer dan 200 erkende slachtoffers zouden onder die lat van 10 procent vallen.
“Dat invaliditeitspercentage creëert een discriminatie bij de slachtoffers”, zegt Gérard van Life4Brussels. “Waarom moeten terreurslachtoffers elke keer vechten voor iets waar ze recht op hebben?”
Minister Geens legde deze week in de Kamer ook uit dat hij werkt aan een centraal loket waar slachtoffers van een terreurdaad of ramp met hun vragen terechtkunnen. Ze krijgen een referentiepersoon aangewezen die hun dossier met hen opvolgt. Ook het centraal loket en de referentiepersoon waren aanbevelingen van de onderzoekscommissie, maar werden nog niet verwezenlijkt. “Dat roept vragen op over de efficiëntie van de overheid”, zei cdH-Kamerlid Georges Dallemagne.
Zo’n centraal loket is volgens Life4Brussels meer dan nodig. Net door de oprichting van het herstelpensioen en het gebrek aan een garantiefonds is het alsof de slachtoffers volledig zelf hun weg moeten vinden. “We vroegen vereenvoudiging en kregen extra koterijen.”
V-Europe, de andere vereniging voor slachtoffers van 22 maart, is het eens met de eisen van Life4Brussels, maar stelt zich iets minder strijdlustig op. “Als het gaat over het garantiefonds, dan heb ik de indruk dat in de politiek een opening ontstaat”, zegt Philippe Vansteenkiste van V-Europe. “In het algemeen hebben we het gevoel dat zowel de meerderheid als de oppositie gehoor geven aan onze problemen.”
Bron :
https://www.demorgen.be/nieuws/nog-altijd-problemen-met-compensatie-slachtoffers-22-maart-we-vroegen-vereenvoudiging-en-kregen-extra-koterijen~b16b8936/
