Dr Georges Otte over het belang van qEEG, oa bij CVS - pleit voor qEEG studies
CVS weg uit psychiatrisch vagevuur (opinie)
Verwante artikels
03/05 - Een biomarker voor CVS gevonden? (Reactie)
02/05 - Stanford-onderzoekers menen biomarker te hebben gevonden voor ME/CVS
01/03 - Hersenspinsels rond autisme (opinie)
08/02 - De avonturen van CVS (Chronisch vermoeidheidssyndroom) in België (opinie)
10/01 - "CVS is geen psychologische aandoening en al zeker geen psychiatrisch probleem" (opinie)
24/12/2018 - Bewierookt en vergruizeld: Maggie De Block, een politica tussen hamer en aambeeld? (Top 10 opinies - NL - 2018 – # 8)
30/11/2018 - Wat als euthanasie nu eens geen “goede dood” betekent? (opinie dr. G. Otte)
BRUSSEL 03/05 - Tot vele jaren geleden werd CVS achter de medische coulissen beschouwd als "tussen de oren van de vrouw" en werd het met nietszeggende maar soms geleerd ogende labels als psychasthenie of neurovegetatieve dystonie weggeschreven naar het psychiatrisch vagevuurvan "beween the ears" nl . hysterie, conversie, psychosomatiek etc.
Hoewel ik het volledig eens ben met de hoofdredacteur dat men geen veroordeling moet uitspreken zonder open oog voor bestaande (wetenschappelijk degelijke) evidentie, meen ik toch - en dat zonder advocaat van de duivel te spelen - dat er verzachtende omstandigheden moeten in acht genomen worden, wat betreft medische visies op CVS/ fibromyalgie.
Pas toen rapporten uit ernstige bronnen (Standford, Harvard etc. .) met de regelmaat van een klok, de hoofdlijnen van de medische pers bleven halen, en daarbij zeer gefundeerde objectieve aanwijzingen aanvoerder voor immuun dysfuncties, werd het duidelijk dat er veel meer aan de hand was dan louter psychosomatische stressreactie. Maar ook de PACE studie toonde het hoe hardnekkig mensen blijven vasthouden aan hun verouderde modellen en hoe ze daarbij de wetenschappelijke evidentie scotomiseren (perceptiebias) ja zelfs bereid zijn daar veel geld tegen aan te gooien. Wie op dit ogenblik toch blind of halsstarrig bleef vasthouden aan de hysterie of stress hypothese zal thans niet op veel compassie moeten rekenen. Maar goed, laat ons de zondebokken vergeten en ons eerder verheugen op de koerswijziging in het denken over deze complexe aandoening.
Maar zondebokken sparen betekent niet dat de een kat geen kat meer mogen noemen want in de decennia lange- en vaak verhitte en weinig productieve wit-zwart debatten, zijn ook de academische kringen eerder inert gebleven terwijl ze beter hadden kunnen doen. Als neuroloog kon ik perfect en gemakkelijk perifere vermoeidheid objectiveren vb. Myasthenia Gravis via neurografie (methode De Smet nl 3 Hz. repetitieve stimulatie) maar lukte dit niet op vlak van centrale vermoeidheid, een klacht die nochtans erg prevalent was bij o.a. MS. Pogingen om centrale vermoeidheid te objectieve dus te meten kwamen er niet ook al bleek dat o.a. 4 aminopyridine op dit vlak klinisch zeer gunstige effecten kon boeken. Ik stelde de vraag herhaaldelijk maar botste op schouderophalen. Vreemd toch dat geneeskunde die zo verlekkerd is op meten en objectiveren (terecht trouwens) dan weer zo defaitistisch tot indifférent bleef (en blijft ) t.o.v. de objectivering van een symptoom dat ieder mens al ervaren heeft: vermoeidheid
Mijn tweede ervaring was het resultaat van een behandeling van hepatitis C bij een goede vriend huisarts. Het was een man met onvoorstelbare energie en dynamiek die evenwel in het kader van een interferon A therapie tot maanden na het stoppen een enorme vermoeidheid vertoonde (die mij persoonlijk sterk deed denken aan het syndroom dat ik zag bij CVS-patiënten). Toen reeds had ik het gevoel dat er veel meer aan de hand was dan psychogenie en dat we hier vermoedelijk te maken hadden met mensen met een mogelijks voorafbestaande afwijking (hyperreactiviteit?) van het immuunsysteem. Ik solliciteerde de internisten, die dergelijke behandelingen voorschreven om toch te proberen deze evidente centrale vermoeidheid te objectiveren doch verder dan subjectieve vragenlijstjes kwam het niet. Wat een spijtige gemiste kans van onze academici. Liever dan eindeloos debat en gekrakeel over het groot gelijk qua theorie en visie had men de koe bij de horens kunnen vatten en beginnen waar elke redelijke aanpak van een probleem zou moeten beginnen: objectivering van het kernsymptoom m.a.w. de vermoeidheid meten zoals men een bloeddruk meet.
Daar is men helaas nog steeds niet aan toe hoewel het reeds op deze bladzijden aangegeven werd hoe dat kan aangepakt worden via qEEG studies. Wetende dat minister De Block meeleest kunnen we enkel de vraag nogmaals herhalen en hopen dat ze de fakkel wil opnemen voor het financieren van een grote multicentrische qEEG studie waarbij psychofysiologen samen werkend met patiëntverenigingen een doorbraak zouden kunnen bewerkstelligen. Dit zou grensverleggend zijn en historisch toonaangevend of is dit te ambitieus voor ons vlakke land? Ik kan die knoop niet alleen doorhakken en enkel stellen dat onze vereniging ( psychofysiologie.be) bereid is om actief mee te werken aan de voorbereiding, planning en structurering van dergelijke studie ( liefst samen met specialisten studiedesign van het KCE en RIZIV opdat van in het begin een studie zou gebeuren opdat de resultaten ( wat ook de uitkomst) statistisch zeer sterk zouden staan.
dr. Georges Otte
MediQuality biedt haar leden de mogelijkheid hun mening te uiten over actuele en/of medische kwesties. Opinies weerspiegelen de persoonlijke mening van hun auteur en vallen onder diens verantwoordelijkheid.
03/05/2019 Auteur: Georges Otte Bron: MediQuality
