Welke gevolgen heeft nakende financiële crisis op jouw schadevergoeding ? Waarom laat overheid verze
De gevolgen van onderstaande situatie zijn dat er steeds minder letselschadedossiers zullen vergoed worden, dat de schadevergoedingen NOG lager (tot quasi niets) zullen uitvallen, dat procedures nog meer gerokken zullen worden, dat kapitalisatie van schadevergoeding zal vervangen worden door belachelijke barema's, dat er NOG meer valse verslagen zullen gemaakt worden, dat er binnenkort enkel nog ex-verzekeringsadvocaten als politierechter zullen aangesteld worden om er op toe te zien dat niemand eerlijk vergoed wordt, dat iedere daadwerkelijke controle op verzekeringsartsen=gerechtsdeskundigen onbestaande zal blijven, dat er nog duizenden "chronisch zieken" op de ziekenkas terecht zullen komen, dat bijgevolg de uitkeringen nog meer zullen zakken in verhouding tot de inflatie die pijlsnel de lucht zal inschieten, dat niemand nog derdenhulp of behandeling zal kunnen krijgen waardoor ieder herstel onmogelijk gemaakt zal worden, dat we ongeziene armoede in ons land tegemoet gaan waar onze klein- en achterkleinkinderen nog steeds de gevolgen van zullen dragen. De lijst gaat door.
De overheid is perfect op de hoogte van de verzekeringscorruptie en laat begaan omdat zij heel goed weet dat de verzekeringsmaatschappijen NIET de middelen hebben om op eerlijke wijze letselschade te vergoeden. Ze "kunnen" zogezegd geen maatregelen opleggen om eerlijke en tijdige schadevergoeding mogelijk te maken voor de mensen omdat er nu eenmaal geen geld is. Om jaarlijks miljoenen euro's dividenden uit te betalen aan aandeelhouders en monsterverloningen te voorzien voor malafide managers is er wél geld ?
BEWUST stort de overheid haar burgers in armoede om de belangen van de financiële sector te dienen. In ruil krijgen zij mooie bestuurderspostjes bij allerhande fondsen, banken en verzekeringen die soms enkel nog bestaan dank zij belastinggeld. Het zijn al bij al enkelingen die zich verrijken op de kap van tienduizenden Belgen, jaar na jaar. Tegelijk heft de overheid zware taxen op verzekeringscontracten (doe de test en check even je laatste factuur) : deze spekken de staatskas, die in hoofdzaak dient om de staatsschuld af te lossen. Die staatsschuld is er gekomen door jarenlang wanbeleid (hoeveel regeringen ? parlementen ? ambtenaren ? en welke bijdrage leveren die uiteindelijk aan een betere maatschappij voor iedereen ? geen enkel land doet het ons na) en toxische kredieten aan woekerrentes. De staatsschuld is niets meer dan verwijlintresten op verwijlintresten op verwijlintresten ...
Wat kan je er aan doen ? Stem bij de volgende verkiezingen op Groen. Groen is de ENIGE politieke partij die deze corruptie aanklaagt en ook bereid is om er daadwerkelijk iets aan te doen.
CD&V houdt het systeem, dat grotendeels door haar ontwikkeld werd, krampachtig in stand en is verantwoordelijk voor het gros van de wetten dat verzekeringsmaatschappijen en -artsen beschermt (Geens & Peeters), zelfs boven de wet stelt. N-VA, S.pa en Open-VLD verkopen veel lucht maar doen niets concreets en laten de CD&V begaan. Vlaams Belang zwijgt.
“We staan aan de vooravond van een nieuwe wereldwijde crisis”
Belgisch-Amerikaanse zakenbankier Georges Ugeux waarschuwt voor ‘Bermuda-driehoek van de financiën’
20-03-19, 16.46u
“We moeten de zaken durven te benoemen zoals ze zijn, en eerlijk zeggen tegen de burgers dat het niet langer mogelijk is om op krediet te leven. Maar dat vergt moed, vooral politieke moed.” Als Georges Ugeux spreekt, dan luister je maar beter.
Biografie
- Georges Ugeux (74) is doctor in de rechten en licentiaat economische wetenschappen (KU Leuven). - Hij was vicevoorzitter van de New Yorkse beurs (1996-2003) en is tegenwoordig voorzitter van Galileo Global Advisors, een zakenbank in New York die bedrijven adviseert. - Hij is docent in de rechten aan Columbia University , waar hij een seminarie geeft over ‘International Banking and Finance: the challenges’. - Hij doceert of doceerde ook onder meer aan de Sorbonne (Parijs), KU Leuven en Harvard Law School. -Eerder werkte hij onder meer voor de Generale Bank, Morgan Stanley en de Generale Maatschappij. Hij schrijft geregeld op zijn blog voor lemonde.fr in Frankrijk en levert bijdrages voor The Huffington Post.
La descente aux enfers de la finance. Wie zijn boek een dergelijke titel geeft, weet dat de auteur niet bepaald een luchtig epistel heeft geschreven. Toch is Georges Ugeux, de betreffende auteur die zijn duivels ontbindt, innemend en zachtaardig. In de voorname lobby van het Stanhope Hotel vleien we ons neer in de fluwelen zetels waarin we diep wegzakken. We praten er over de gigantische schuldencrisis die de wereld in haar greep houdt en die als een wurgslang langzaam alle leven doodknijpt. Maar ook over het gebrek aan politieke moed, het gelijk van de klimaatjongeren en de gele hesjes. Georges Ugeux is een belangrijke stem in de internationale financiële wereld. Hij spreekt zacht maar gedecideerd, en steeds met kennis van zaken. Hij was een van de weinige stemmen die aan de vooravond van de grote financiële crisis in 2008 waarschuwde voor de financiële tsunami. Hij schreef er later zijn niets aan de verbeelding overlatende boek over: Het verraad van de financiële wereld. (Lannoo) Zijn jongste boek La descente aux enfers de la finance (Uitgeverij Odile Jacob) wordt door Jean-Claude Trichet, voormalig voorzitter van de Europese Centrale Bank, in een voorwoord omschreven als ‘inclassable’. Het brengt Ugeux, die in New York leeft en werkt, vandaag in Brussel. De 74-jarige bankier toont zich schijnbaar onvermoeibaar en vurig gepassioneerd. Na Brussel wachten Parijs en Londen.
U zegt dat we aan de vooravond staan van een nieuwe, globale financiële crisis?
Georges Ugeux: “De financiële crisis van 2008 was in haar essentie gebaseerd op slecht risicobeheer door de banken. Ze werden gered door de centrale banken en vervolgens werden regels opgesteld om te voorkomen dat dit soort crisis zich opnieuw zou voordoen. Maar (toont een grafiek om zijn stelling te illustreren) meteen daarna zijn de centrale banken begonnen aan hun zogenaamde kwantitatieve versoepelingsprogramma’s. Dat heeft ervoor gezorgd dat we nu te maken hebben met een gigantische luchtballon van overheidsschulden. In de Verenigde Staten is het begrotingstekort voor dit eerste kwartaal al opgelopen tot 77 procent. Ook Japan, Italië en Frankrijk staan er heel slecht voor. Het is een kwestie van tijd, maar de klok tikt.”
Share
‘Ik ben ervan overtuigd dat de geschiedenis zal aantonen dat dit monetaire beleid enorme risico’s meedroeg’
U voorspelt die klap voor het einde van 2020?
“De schuldopbouw is verworden tot een explosieve cocktail. Door het lagerentebeleid van de centrale banken hebben de overheden niet de noodzakelijke hervormingen doorgevoerd, en zijn de spaarders gepluimd. Met als gevolg dat nu de economie vertraagt en de centrale banken niet klaar zijn, want ze hebben geen munitie meer. Straks worden er in paniek obligaties verkocht, zullen de aandelenmarkten inzakken en zal de rente stijgen. Ik ben ervan overtuigd dat de geschiedenis zal aantonen dat dit monetaire beleid enorme risico’s meedroeg, die onvoldoende werden ingecalculeerd.”
Uw boek is een heuse alarmkreet om dringend van koers te veranderen?
“Er zijn twee categorieën van mensen. Diegenen die zeggen dat de analyse correct is, maar er verder niks aan willen doen. Dat zijn de populisten, met het Witte Huis op kop. En dan heb je diegenen die het probleem erkennen als feit, maar vaststellen dat ze geen antwoord kunnen geven, omdat ze zelf deel van het probleem zijn. Ik denk daarbij aan de centrale bankiers, de banken en aan de zittende regeringen. Dit is wat ik de Bermuda-driehoek van de financiën noem. Ze zijn vandaag totaal afhankelijk van elkaar en wie zal wie redden als het ontploft?”
Share
‘De centrale bankiers, banken en zittende regeringen erkennen het probleem, maar kunnen geen antwoord geven omdat ze er zelf deel van zijn’
Het tij kan nog gekeerd worden?
“Ja, maar hoe langer men wacht, hoe pijnlijker het wordt. We moeten een kapitalisme vinden waarin de vrije markt zijn plaats heeft en waarin het beleid de moed heeft om actie te ondernemen.
“De fiscale wedren moet worden gestopt. Er moet op Europees niveau een gecoördineerde vennootschapsbelasting komen van 25 procent. En het is hoog tijd om een belastingharmonisatie in te voeren. Er moet ook meer fiscale billijkheid komen tussen de rijkste burgers en de anderen. Dat is niet eens zozeer een kwestie van centen, maar van ethiek. Het probleem is niet eens zozeer dat de rijken rijker worden, maar wel dat de kloof tussen arm en rijk almaar groter wordt.”
Waarom trekt niemand aan de noodrem?
“Het ontbreekt aan politieke moed. Ik vroeg tijdens een lunchgesprek aan een politicus of het verkoopbaar is om te zeggen tegen de bevolking dat we de komende vijf jaar harde, pijnlijke maatregelen moeten nemen, maar dat we daardoor erger zullen voorkomen. Het antwoord was ‘neen’. Het is politiek niet verkoopbaar, ook al beseft men dat men de bevolking intussen voorliegt. Ook de Europese Centrale Bank heeft niet de macht voor doeltreffende sancties, omdat er geen Europese begroting is maar een lappendeken van verschillende lidstaten met elk hun eigen begroting en nationale agenda. Als reactie op dit ontspoorde systeem krijgen we het populisme, wat zo mogelijk nog erger is.”
Het protest van de gele hesjes bewijst dat de burgers het beu zijn?
“En ik kan hen begrijpen. Ze hebben gelijk, alleen keur ik hun methodes af, want hun boodschap wordt erdoor tenietgedaan. De mensen zijn heus niet stom en kunnen de waarheid aan. Maar dan moet je hen wel serieus nemen en steeds met eerbied en respect behandelen.”
U bent zelf al uw hele leven actief in de financiële wereld, die u gretig aanvalt en verwijt?
“Ik zie het als een soort van morele plicht. Als adviseur heb ik nergens een belangenconflict. Dat geeft mij de vrijheid om te spreken. Ik ben een beetje hybride. Om te kunnen spreken over het financiële systeem moet je weten hoe het werkt en de ervaring hebben van binnenuit. Ik ben al uitgespuwd en niet iedereen is tevreden over mijn uitlatingen. Tegelijk heb ik niet het gevoel dat ik een paria ben. Er is een zekere eerlijkheid op dat niveau. Ik vorm geen gevaar omdat ik aan de zijlijn sta; men kan me niet verwijten dat ik op een mandaat of postje aas, of dat ik spreek namens deze of gene. Het enige wat ik ambieer is de vrijheid om de dingen te zeggen zoals ze zijn. Ik hoop enkel dat ik door mijn boeken en analyses kan bijdragen aan een beweging die een halt toeroept aan deze waanzin.”
Share
‘Ik hoop bij te dragen aan een beweging die een halt toeroept aan deze waanzin’
We staan aan de vooravond van de Europese verkiezingen. Is dit een moment om veel politieke moed te tonen?
“De toekomst van Europa is niet duidelijk voor mij. We hebben behoefte aan een nieuw narratief. Onze generatie ondersteunde het Europese ideaal van ‘nooit meer oorlog’. We waren verbonden door een gemeenschappelijk verleden. Dat is er nu niet meer. De generatie van dit millennium heeft nood aan een nieuw ideaal. Daarmee is de huidige generatie van politieke leiders in Europa de laatste. Er moet een Europa komen dat meer onafhankelijk is in haar denken. Nu wordt Europa te veel geleid door machtsconcentraties en zijn lidstaten ‘koopbaar’.
Kijk naar de waanzin van Italië dat meeheult met China. Er is een sterke bedrijfslobby, zowel op Europees vlak als op landenniveau. Een fusie van bijvoorbeeld Monsanto en Bayer is ethisch niet te verantwoorden, net zomin als de macht en invloed van de grote techbedrijven.”
De jeugd maakt zich meer zorgen over het klimaat, niet over de schulden?
“En dat begrijp ik. Ze hebben ook gelijk, want het gaat over hun toekomst. Tegelijk is de wereld vandaag immens complex. Politici worden gekozen op basis van hun lokale merites, maar moeten het hoofd bieden aan complexe wereldproblemen. Die mensen kunnen dat niet, die hebben niet al die competenties in huis. Neem het klimaat: het is duidelijk dat er een probleem is. Maar van daaraf zijn er verschillende visies over het wat en hoe om dit aan te pakken. Belangrijker evenwel is de bereidheid om er iets aan te doen, ook op politiek vlak. Europa vergeet het klimaat tenminste niet, in de Verenigde Staten ontkent het Witte Huis zelfs dat er een probleem is.”
U bent 74 jaar en legt al langer de vinger op de wond. Wordt u nooit moedeloos?
“Och neen, het is mijn passie. En als het allemaal even wat te veel wordt, dan speel ik met mijn kleinkinderen of zing ik een beetje.”
U zingt?
“Ja, in koorverband, niet solo. Dat houd ik voor mijn boeken of blogs.” (lacht)
