Al 25 jaar geen enkele behandeling voor hersentrauma - hersenletselpatiënten worden door overheid in
'Natuurlijk heb ik gedacht: moet ík dit nu doen. Maar het antwoord luidde telkens: ja, dat moet'
BOXTEL/MAASTRICHT - Al 25 jaar is er geen vooruitgang in de acute behandeling van mensen met hersenletsel. Onthutsend, vindt oud-Boxtelaar Marcel Aries. De neuroloog/intensivist doet in Maastricht baanbrekend onderzoek. En hij richtte tussen het voorlezen aan zijn kinderen en fietsen door het Limburgse land ook nog een fonds op.
Linda Akkermans22-09-18, 08:07
Marciel Aries. © Annemiek Mommers
Hij had een biologieleraar, nogal een aparte snuiter. Zo’n docent die varkensharten meenam naar school. Of koeienogen. Mochten de leerlingen zo’n ding ontleden. Ge-wel-dig, vond Marcel Aries (38) dat. Arts wilde hij worden, dat wist-ie toen al. Maar werden het dieren of mensen? Bij de dierenarts in zijn woonplaats Boxtel mocht hij elke vrijdagmiddag na school meelopen. Kwamen er mensen met hun zieke hond of hoestende cavia. Keileuk om te doen, écht. Maar ook dat hij soms dacht van… tja... “Zo’n cavia… sorry, maar daar had ik dan toch niet echt iets mee.” Enfin, uiteindelijk werden het tóch zieke mensen die hij liever beter probeert te maken.
Doorbraak
Nou, dat is gelukt. Sterker, hij is de stuwende kracht achter een internationaal onderzoek dat voor het eerst in 25 jaar een doorbraak kan betekenen voor mensen met acuut hersenletsel.
Aries liet Brabant achter zich om onder andere te studeren en te werken in Cambridge en Groningen, maar sinds twee jaar is hij terug in het zuiden van het land, zij het in het Limburgse Meerssen ‘en ja… dat valt alles mee én ik kan de mensen hier verstaan!’, zegt hij. Dan, serieus: “We hebben het hier heel erg naar ons zin.”
Als neuroloog/intensivist werkt hij op de intensive care in het ziekenhuis in Maastricht. Erop of eronder, elke dag weer. “De mensen hier zijn heel ziek. Je moet wat doen om iemand in leven te houden. Dat is niet altijd makkelijk want vaak zijn de zaken complex, moeten er onder hoogspanning keuzes gemaakt worden. Daar hou ik van.”
Nooit meer worden wie ze waren
Vandaag is het rustig in Maastricht, veel bedden op de IC zijn leeg. Maar dat kan zo veranderen. Op de gang wacht een familie op nieuws, het verdriet is groot als er even later slecht bericht komt. Even verderop staat een bezorgde dochter aan het bed van haar moeder. Aries praat even met een mevrouw die hier al een hele poos ligt. Hersenletsel heeft ze. Ze gaat vooruit, maar praten is nog lastig.
Aries ziet hier alle patiënten, maar één groep gaat hem in het bijzonder aan het hart. Het zijn de mensen die binnengebracht worden met ernstig hersenletsel. Door een bloeding, hartstilstand, een beroerte, of omdat ze op weg naar werk of huis tegen een boom knalden. Mensen die soms weer redelijk opknappen, maar soms met die ene knal nooit meer worden wie ze waren.
Nouri, Schumacher en Prins Friso
En juist voor die mensen haalt Aries nu zélfs in zijn vrije tijd alles uit de kast. Want hij kan er zo boos om worden: waar de zorg op alle vlakken de laatste decennia enorm is verbeterd - of we het nou over kanker, hartproblemen of de ziekte van Parkinson hebben - is dat niet het geval voor mensen met acuut ernstig hersenletsel. “Al 25 jaar is er geen vooruitgang in de behandeling op de IC met dito kansen voor een goed herstel.”
En dat is niet alleen erg voor de Nouri's, de Schumachers en de Prins Friso's onder ons, maar voor al die ruim 20.000 mensen die jaarlijks opgenomen worden met traumatisch hersenletsel door een botsing, een val of geweld. “We weten nog steeds niet of het dan goed is wat we doen”, zegt Aries. “Dat klinkt gek, maar zo is het wel. Heel veel snappen we nog niet. Hersenletsel is zo complex, de beschadigingen in het brein kunnen zo sterk variëren dat het verdraaid lastig is om goed onderzoek te doen, laat staan om daar allesomvattende conclusies aan te verbinden. Daarom moeten we uitgebreider meten, vanaf minuut één.”
Betere hersendoorbloeding
Vorig jaar richtte hij daarom het HersenStrijd Fonds op, eind deze maand is er een eerste evenement, een kunstveiling. Het doel: zoveel mogelijk geld inzamelen om door te kunnen met het baanbrekende onderzoek dat momenteel in Maastricht, Leuven en Cambridge wordt gedaan. Missie: elke gekneusde hersencel die kán overleven ook te láten overleven zodat patiënten uiteindelijk een betere toekomst krijgen. Zorgen dat er een optimale, individuele behandeling komt om de hersendoorbloeding te verbeteren. Maatwerk dus. Want nee, dat gebeurt nu dus nog niet altijd. Jong en oud krijgen dezelfde behandeling.
En onderzoek doen kost geld en tijd. Véél geld, véél tijd. Tijd die Aries er graag aan besteedt, ook al werkt hij al snoeihard, leest hij ook graag nog eens zijn kinderen voor uit Pluk van de Petteflet of kijkt hij graag met ze naar de filmpjes van Dr. Pol, u weet wel, die wereldberoemde dierenarts die van alles meemaakt. Hij schrijft na het werk plannen voor het fonds, probeert mensen te enthousiasmeren terwijl hij eigenlijk ook graag op zijn racefiets door het Limburgse land zou crossen. “Natuurlijk heb ik gedacht: moet ík dit nu doen. Maar het antwoord luidde telkens: ja, dat moet.
Een wereld te winnen
Dus nu is er dat fonds en zijn onderzoek, al zal hij dat nooit hardop zo zeggen. ,,Nee nee… in Cambridge lagen al jaren aan data van mensen met hersenletsel. Alleen niemand pakte het op, want het was zo ontzettend veel werk. Nu hebben we een team, met allemaal kundige mensen. En er is nu een behandeling, een góede behandeling waar we heel lang aan gewerkt hebben. Dat testen we nu uit. Simpel gezegd voorspelt een rekenmodel wat we moeten doen met de bloeddruk als er iemand na een ernstig ongeluk binnen wordt gebracht met een helikopter. Wat is het gevolg van deze persoonlijke behandeling van de hersenen en het herstel? Dat gaan we allemaal bijhouden, meten. Ik denk echt dat er een wereld te winnen valt.”
De hele familie
Hij gelooft erin. En niet alleen hij, maar de hele familie. Vrouw Hanneke, pa en ma. Elke week komen ze vanuit Brabant naar Meerssen om op te passen, net als de andere opa en oma, want vrouw Hanneke groeide op in Berkel-Enschot. ,,Mijn ouders moeten honderd kilometer heen, honderd terug.” Neuh dat vinden ze niet erg, klinkt het. “Hiervoor werkten wij in Groningen, dus ze zijn er qua reistijd op vooruit gegaan, haha!” Dan: ,,Mijn ouders kwamen ook met het idee van de kunstveiling, op zaterdag 29 september. Meerssen is toch een kunstenaarsdorp. ,,Ik hoop dat het een begin wordt van méér. Van meer bekendheid voor het fonds. Dat mensen denken: ja, het is nodig dat dit onderzoek gedaan wordt. Want ik ken óók mensen met ernstig hersenletsel.” En wat zou het mooi zijn als één of andere bekende wielrenner zijn naam eraan wil verbinden, want hoeveel fietsers komen er niet in het nieuws omdat ze flink gevallen zijn?” Of Ajax, gezien de ervaring met Nouri. ,,Misschien dat ik daar ook nog wel achteraan ga, maar eerst maar eens die veiling.”
Jo Ritzen, de voormalig onderwijsminster is in ieder geval al gestrikt als ambassadeur voor de veiling. “Regelt mijn moeder dan, hè. En mijn vader vertelt het overal rond.” Hij lijkt op ze. Van zijn vader, die jurist is, heeft hij het kritische. Zijn moeder, lerares aardrijkskunde, leerde hem altijd door te zetten. “We zijn allemaal bevlogen, mijn zus trouwens ook. We willen dingen doen.”
Hij denkt even na. “Er zijn ook vrienden die zeggen: ‘Marcel, je hebt een mooi huis, een leuke en slimme vrouw, drie kinderen, een goede baan. Waarom zo ambitieus?’ Hij is even stil. “Omdat het knaagt”, zegt hij dan. “Dierbaren verwachten dat wij artsen alles uit de kast halen om iemand te helpen. En als dit onderzoek daarbij kan helpen dan moeten we dat doen.”
Als iemand met acuut hersenletsel binnenkomt op de intensive care doen artsen er alles aan om de hersendoorbloeding vanaf begin zo goed mogelijk op peil te houden zodat het gekneusde of beschadigde hersenweefsel kan herstellen. Dit doen zij door de bloeddruk continu bij te sturen. Momenteel wordt er echter geen onderscheid gemaakt tussen oude en jonge patiënten en tussen fors gezwollen en minder gezwollen hersenen. Een studie studie in het Maastricht Universitair Medisch Centrum gaat nu de bloedtoevoer individueel in patiënten met een hersenkneuzing regelen. Dit doen de artsen samen met collega-artsen in Leuven (België) en Cambridge (Engeland). De studie heeft als doel om te onderzoeken of een individuele behandeling van de toevoerdruk naar het hoofd leidt tot een beter herstel voor de patiënt.
Ook wordt onderzoek gedaan naar methodes om de hersenen van ernstig zieke patiënten beter in de gaten te houden. “Met deze methodes werken we toe naar het nauwkeuriger bijsturen en begrijpen van de hersendoorbloeding en zuurstofaanvoer naar hersencellen. Een betere doorbloeding betekent minder hersenschade.”
Marcel Aries (38) werd geboren in Boxtel en woonde in Schijndel. Zat op Gymnasium Bernrode in Heeswijk maar door een verhuizing naar zijn geboorteplaats haalde hij zijn gymnasiumdiploma aan het Jacob-Roelandslyceum in Boxtel. Hij is getrouwd en heeft drie jonge kinderen.
Hij studeerde geneeskunde in Nijmegen en de opleiding Neurologie in Groningen. Sinds twee jaar werkt hij op de intensive care in Maastricht.
Bron : https://www.ad.nl/boxtel/natuurlijk-heb-ik-gedacht-moet-ik-dit-nu-doen-maar-het-antwoord-luidde-telkens-ja-dat-moet~a44ba459/
