Laat Oro niet sterven, help mee om hem door de winter te krijgen en ontvang gratis e-books
Enkele dagen geleden startte SMV lid Anke Santens een hulpactie op voor haar paard Oro.
Ook de andere paarden hebben dringend voeding en verzorging nodig.
Eind 2013 verloor zij al haar paard Panter : ze had geen geld om de kosten voor de paardenkliniek te betalen toen hij ziek werd. Dit zou niet gebeurd zijn, als AG Insurance de wettelijk voorziene voorschotten zou betaald hebben.
8 jaar na haar ongeval ontving Anke Santens nog steeds geen schadevergoeding, alhoewel AG Insurance en de experten een minimale 6 % toekenden. Een voorschot op basis van die 6 % zou de nodige zorgen voor de paarden - en een pak meer - mogelijk maken. Justitie zet intussen alles op alles om deze klokkenluider monddood te maken (lees hier).
Op amper een week tijd werd voor deze hulpactie ruim 1.000 euro ingezameld.
De schenkingen kwamen allemaal van Belgische en Nederlandse ongevalsslachtoffers die dankzij haar getuigenis in Panorama (herbekijk hier) inzicht kregen in de verzekeringscorruptie waar zij zelf het slachtoffer van zijn geworden, of de voorbije jaren door Anke en / of andere SMV leden geholpen werden.
Anke Santens :
"Ik wil graag in de eerste plaats diegenen bedanken die ons al geholpen hebben. Hun steun is echt een hart onder de riem. Dankzij jullie steun kan Oro de eerste broodnodige zorgen krijgen en kan er alvast een eerste pallet aangepaste voeding besteld worden. Maar de winter is lang, en door de maandenlange droogte staat er zo goed als geen gras meer op de weides. Er is nog minstens 5.000 euro nodig om de paarden gezond door de winter te krijgen : Oro heeft iedere maand een sessie osteopathie nodig, een 2de pallet aangepaste voeding zal nodig zijn, ook de andere 2 paarden hebben voeding nodig, er is vlaslemen nodig wat op zich meer dan 1.000 euro kost, er zijn supplementen voor Oro nodig, ik moet derdenhulp betalen voor het mesten van de stallen wat ik door mijn invaliditeit niet meer zelf kan doen, ook de andere paarden hebben verzorging nodig, enzovoort. Mijn dochtertje en mijn paarden is wat me op de been houdt. Ik wil niet dat Oro de tweede dode wordt omdat AG Insurance weigert om mijn letselschade te vergoeden of omdat justitie blijft kiezen voor doofpot. Met een minimale invaliditeitsuitkering waarmee ik niet eens kan overleven zonder iedere maand bijkomende schulden te maken, waarmee ik niet eens de nodige behandelingen kan betalen om te KUNNEN genezen, waarmee ik niet eens de nodige derdenhulp kan betalen om het hele jaar door samen met mijn dochtertje te kunnen leven, die niet eens volstaat om de procedurekosten te dragen, is het onmogelijk om ook nog eens de kosten voor de paarden te dragen. De paarden hebben jullie hulp nodig. Ik red het niet meer alleen en heb, behalve onze huis, niets meer om nog te verkopen."
Anke Santens is niet de enige in deze situatie.
Een ander slachtoffer, ook met hersenletsel en hypofyseletsel, kreeg 6 jaar na haar ongeval nog steeds geen voorschotten. Ze moest haar woning, weides en paarden verkopen en woont nu in een huurhuisje : het geld van de verkoop ging regelrecht naar schuldeisers. Die schulden ontstonden door het gebrek aan voorschotten. Het verzekeringsbedrog creëert armoede en menselijke drama's :
"Ik ben door mijn ongeval quasi alles kwijtgespeeld .... dus ook mijn paarden. We hebben ons huis moeten verkopen, met verlies, want ook bij mij weigert de aansprakelijke verzekeraar na 6 jaar nog steeds om mijn schade te vergoeden. Het was een droom eigendom .... met een paar HA grond, een buitenpiste, 10 stallen....
Ik heb mijn paarden moeten achterlaten. Geen geld om ze mee te verhuizen. Geen geld om hun nog te verzorgen zoals het hoort. Geen gezondheid om er nog zo intensief mee bezig te kunnen zijn... Teveel pijn om hen nog te kunnen berijden....
En dat is een stuk leven/ hart dat je achterlaat. Ook al weet ik dat de nieuwe eigenaars er goed voor zullen zorgen .... het waren mijn paardjes.... dat en het schuldgevoel tov hen.... ook al kan je er niks aan doen.... verschrikkelijk. Het vreet aan je.
Daarom steun ik Oro. Ik begrijp maar al te goed wat Anke meemaakt. Bovendien helpt ze sinds jaren belangeloos ongevalsslachtoffers als ikzelf (www.letselschadebibliotheek.be). Ik hoop dat veel mensen zullen reageren."
Dieren werden ook het slachtoffer van het verzekeringsbedrog bij Sonja, die haar pony moest laten inslapen. Ook hier was er geen geld voor de dierenartskosten. Dat was er natuurlijk wel geweest, als de aansprakelijke verzekering correct voorschotten had uitbetaald in afwachting van een definitieve schaderegeling. Sonja moet al 5 jaar overleven van kindergeld. Ze krijgt geen enkele uitkering, want ze volgde een opleiding als werkloze op het moment van haar ongeval. Ze heeft 5 kinderen, waarvan 3 gehandicapt door het ongeval. Noch zijzelf, noch haar kinderen krijgen de behandelingen die ze nodig hebben om te KUNNEN genezen. Het hele gezin werd zwaar getraumatiseerd door het verlies van hun trouwe viervoeter :
"Ik hoop dat er iets zal gebeuren, voor onze pony kwam geen hulp en het betekende het einde van de meest dierbare vriend die wij hadden. Cupcijk was "maar" een shetlandertje, het beste vriendje van mijn dochtertje en stiekem ook van mij. Door ons ongeval zitten ook wij (met 3 slachtoffers van het zelfde gezin) op eigenlijk zonder-brood, want zelfs dat brood is ons niet gegund. Nochtans dragen wij geen schuld in het ongeval die ons ruïneert. Inmiddels is het meer dan anderhalf jaar geleden dat we ons maatje moesten laten gaan omdat het het enige was wat we nog konden doen. Herhaalde oproepen voor hulp troffen dove-mans oren. Hopen gezeik kreeg ik dat de situatie waarin wij zitten niet mogelijk is, nee, verzekeringen doen zoiets niet. Nee sociale systeem vangt zoiets op ... En zo kwam het dat we maandenlang ons dierbare vriendje zagen aftakelen, machteloos tot er nog een schim overbleef van de prachtige mooie edele vriend dat hij was. Als wanhoopspoging is er nog een fund gestart geweest toen. Het enige wat het opleverde was bakken kritiek en gezeik. Ik moest maar werken, het zou wel eigen schuld zijn ... Ja ik voel me schuldig. Elke dag. Mijn dochtertje slaapt elke dag met haar "Cupcijk" die ik gemaakt heb uit een bol wol. In z'n buikje zit een steentje waarop hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Het leven is niet eerlijk, in dit geval was de dood niet eerlijk. Hij kon worden geholpen als we maar eerlijke voorschotten hadden gekregen, als we maar uitkering hadden gehad ... als die fund maar wat had teweeg gebracht ... Het ging over een patella fixatie en een leverprobleem. Sloten kritiek kregen we nadat we centjes bij elkaar hebben geharkt op hem van z'n pijn te verlossen. Je had dit moeten doen ... Je had dat moeten doen ... Waar waren ze allemaal toen we in wanhoop vroegen om een bijdrage dat we hem naar de kliniek zouden kunnen brengen? Een vriend verloren voor altijd, een leegte voor altijd. Onvervangbaar. Het was hem niet gegund. Het was ons niet gegund. Het IS ons nog steeds niet gegund ... "
Niet alleen paardeneigenaars worden zwaar getroffen door het verzekeringsbedrog. Ook mensen met honden zagen zich door het gebrek aan hulp en voorschotten verplicht om hun geliefde huisdieren weg te doen :
"Ik liep hersenletsel op met post traumatische CVS als 1 van de gevolgen. Ik kan amper nog stappen. Ik ben voortdurend uitgeput. Ik kon mijn honden niet meer uitlaten. Daar had ik de energie niet meer voor. In het begin deed mijn buurvrouw dat voor mij. Maar na enkele maanden was ze het beu. Mijn kinderen wonen veraf en kunnen me hiermee niet helpen. Ik kreeg geen voorschotten en kon geen thuishulp betalen. Ik moest mijn honden naar het asiel brengen. Enkele maanden later hoorde ik dat ze daar een spuitje gekregen hadden. Niemand had ze geadopteerd. Het breekt nog steeds mijn hart als ik aan ze denk. Dit mocht nooit gebeurd zijn. Dan had ik tenminste nog wat gezelschap gehad. Nu zit ik iedere dag helemaal alleen."
Ook ongevalsslachtoffers met katten blijven niet gespaard :
"Als alleenstaande zelfstandige moest ik het na mijn ongeval plots zien te redden met zo'n 700 euro per maand. Ik moest mijn woning verkopen en belandde in een klein appartementje. Ik kon zelfs geen eten meer kopen voor mijn poezen. Ik heb ze moeten weggeven. Mijn ongeval is 16 jaar geleden. Ik heb in al die jaren 3.000 euro voorschot ontvangen. Dat dekte niet eens mijn medische kosten in de eerste weken na mijn ongeval. Ook bij mij is er sprake van valse expertiseverslagen. Het is een schande om zo in armoede gedwongen te worden."
Verzekeringsslachtoffers die Oro helpen, kunnen deelnemen aan een Q&A.
Ben jij sinds of door je ongeval en door het uitblijven van voorschotten ook je huisdier(en) verloren ?
Deel je verhaal hier, je kan een reactie achterlaten, of stuur het ons door.
Deel dit artikel
of de link naar de hulpactie voor Oro.
Je vindt hem hier:
