Artsen die het menselijke aspect voorop stellen : ze bestaan. Jerome Lechien is er een van.
Als je vast stelt hoeveel artsen hun integriteit en geloofwaardigheid aan de kant schuiven om honderd duizenden euro's binnen te rijven door valse verslagen op te stellen ten voordele van verzekeringsmaatschappijen ; hoeveel 'bijstandsartsen' doelbewust de letselschadedossiers van onwetende slachtoffers om zeep helpen door hen geen of foute informatie te geven en achter hun rug om samenwerken met de verzekeringsmaatschappijen ; hoeveel artsen weigeren om jaarlijks tienduizenden medische fouten te erkennen en hun patiënten te helpen om te herstellen van deze fouten ; hoeveel artsen 'in de naam van de overheid' zware dossiers als "arbeidsgeschikt" bestempelen daar waar mensen amper nog uit de voeten kunnen ; hoeveel artsen hun patiënten "behandelen" op 10 minuten tijd waarna hen een voorschrift voor een of andere pillerij in de handen gedrukt wordt ; ...
dan zou je je op de duur wel eens afvragen waar al die artsen zitten die hun beroep uitoefenen (en er uiteraard ook mooi aan mogen verdienen) uit idealisme en om daadwerkelijk mensen te helpen. En of er überhaupt nog artsen bestaan die kritisch stilstaan bij de "gezondheidszorg" en het beleid dat er achter steekt ?
Jerome LECHIEN brengt hoop op een humane visie op gezondheidszorg en legt met zijn opinie terecht de vinger op de hedendaagse wondes. Met zijn betoog getuigt hij van inzicht, intelligentie, menselijkheid en integriteit. De zwijgers kunnen er nog iets van leren.
BRAVO voor deze jonge arts die de daad bij het woord voegt door openlijk te pleiten voor het centraal stellen van het welzijn van de patiënten.
Klassen
geneeskunde: teloorgang van een efficiënte en gereputeerde gezondheids-zorg (opinie)
BRUSSEL 30/08 - De patiënten die op spreekuur gaan in “openbare” universitaire ziekenhuizen, klagen almaar meer dat ze zolang moeten wachten voor ze een afspraak krijgen. In sommige specialismen moeten ze soms tot een jaar wachten. Die wachttijden zijn voor ervaren artsen misschien de normaalste zaak van de wereld geworden, maar wij, jonge artsen, die onze carrière aanvatten met idealisme en zin om mensen in nood efficiënt te behandelen, liggen daar toch wakker van.
Soms hoor je de meest onwaarschijnlijke dingen. Laatst vertelde een collega me dat hij een patiënt met een gevorderde tumor had gezien die waarschijnlijk beter had kunnen worden behandeld (zonder daarvoor een hele reeks aanvullende onderzoeken uit te voeren) als de patiënt was gezien op het ogenblik dat hij een afspraak had gemaakt, 6 maanden eerder.
Andere collegae vertrouwen me toe dat ze sommige patiënten bij gebrek aan plaats niet meer correct kunnen volgen. Dat gebrek aan plaats is vaak te wijten aan het feit dat er voortdurend patiënten worden toegevoegd aan het consultatieprogramma, soms tot 30% van het normale voorziene aantal patiënten. Controle van die patiënten zou blijkens de medische standaarden wenselijk zijn, maar gezien het tekort aan artsen, de wachttijden en de overvolle raadplegingen is het nagenoeg onmogelijk een dergelijke controle te voorzien binnen een redelijke termijn.
Veel patiënten zullen getuigen dat je veel sneller een afspraak kunt krijgen in de privésector, maar dat je dan wel meer zult moeten betalen. Die klassengeneeskunde maakt integraal deel uit van het huidige gezondheidszorgstelsel, maar is ze daarom aanvaardbaar?
Is het normaal of redelijk dat een patiënt minder snel wordt behandeld dan een andere patiënt omdat hij niet de financiële middelen heeft om een privéconsultatie te betalen? Zouden niet alle patiënten gelijk moeten zijn wat de toegang tot de zorg betreft, ongeacht hun sociaaleconomische situatie?
Klassengeneeskunde is ethisch aanvechtbaar, maar de huidige gezondheidspolitiek verbetert de toegang tot de gezondheidszorg niet. Meerdere redenen die daarvoor worden aangehaald, slaan ons met verstomming.
Ten eerste, we moeten de huisarts centraal plaatsen en de rol van de huisarts beter valoriseren. Een groot aantal goedaardige aandoeningen kan gerust in de huisartsgeneeskunde worden behandeld. Dat versterkt de relatie tussen de patiënt en zijn arts, vermindert de belasting van specialisten en verlaagt de kosten voor gezondheidszorg. Een revalorisatie van de huisartsgeneeskunde moet beginnen tijdens de studie geneeskunde. Momenteel lopen de studenten nog altijd meer stage in ziekenhuizen en in de verschillende specialismen dan in de huisartsgeneeskunde.
Ten tweede, we zouden de samenwerking tussen huisarts en specialist kunnen versterken zodat geselecteerde chronische patiënten, die nu nog volledig door een specialist worden gevolgd, meer zouden kunnen worden gevolgd door hun huisarts.
Ten derde, we zouden de screeningmethoden en de primaire preventie van bepaalde aandoeningen drastisch kunnen verbeteren door meer middelen te geven aan paramedische beroepen die daar specifiek voor worden opgeleid en nauw samenwerken met de artsen.
Uiteraard vergt dat alles een gemeenschappelijke noemer: een voldoende aantal huisartsen en specialisten. Gezien echter de politiek die de regering nu voert (numerus clausus, categorieke weigering om de quota's aan te passen volgens de resultaten van het kadaster, de ongelijkheid tussen het noorden en het zuiden van het land, ingangsexamen, besparingen op de terugbetaling van bepaalde geneesmiddelen en prestaties), zal het systeem er waarschijnlijk niet op verbeteren. Onze politici, die van politiek hun beroep maken, zijn geobsedeerd door besparingen op korte termijn en willen vooral opnieuw worden verkozen (korte termijn). Het is wetenschappelijk bewezen dat een drastische verlaging van het aantal artsen niet de verhoopte besparingen in de gezondheidszorg en een betere toegang tot de zorg met zich meebrengt.
Politici geven blijk van een flagrant amateurisme als ze die vele wetenschappelijke bewijzen naast zich neerleggen. Het probleem is dat de meeste politici niet meer in dezelfde wereld leven als de gewone mensen, de mensen die 9 maanden moeten wachten voor ze op spreekuur kunnen gaan bij hun oogarts en die een consultatie in de privésector niet kunnen betalen. Vaak ook wordt bij politieke beslissingen enkel rekening gehouden met de cijfers en "economische" aspecten en niet met de "humane" aspecten.
Nochtans is het wetenschappelijk bewezen dat een betere toegang tot de gezondheidszorg en promotie van een betere gezondheid van de bevolking op lange termijn alleen maar gunstige economische effecten zullen hebben: minder werkverlet, minder kosten voor de behandeling van ziekten enz.
De komende decennia zullen artsen die een humane, sociale, voor iedereen toegankelijke activiteit willen ontwikkelen, almaar meer stratagemata zullen moeten uitwerken om hun doelstellingen te kunnen verwezenlijken.
Over de auteur
Jerome R. LECHIEN, MD, PhD, MSc.
Otolaryngology - Head and Neck Surgery - CHU de Bruxelles, ULB, Department of Anatomy and Experimental Oncology - UMONS, Department of Langage Sciences - UMONS, International Federation of Oto-rhino-laryngological Societies, (Young Otolaryngologists - IFOS), Research Committee - Vice Chairman.
Bron : MediQuality
