Waarom worden medische fouten in ziekenhuizen zelden tot nooit erkend of vergoed ?
3 factoren liggen hiervoor aan de basis :
1. Het ziekenhuis
Naast de arts heeft ook het ziekenhuis een verzekering beroepsaansprakelijkheid. Bij een medische fout worden beide verzekeringen aangesproken. Geen van beide wil uiteraard betalen. Het ziekenhuis wil geen negatieve publiciteit. Het idee dat ziekenhuizen "zorginstellingen" zijn, is sinds jaren niet meer van tel. Het zijn bedrijven geworden. Bedrijven die moeten renderen.
Het ziekenhuis zal steeds de arts beschermen. Medische dossiers worden aangepast. Stukken verdwijnen. Informatie wordt gewijzigd. Het personeel krijgt de opdracht te zwijgen. Andere artsen worden opgetrommeld om te getuigen ten voordele van hun collega.
Het doofpot mechanisme treedt in werking.
2. Orde der Artsen
Als er een strafonderzoek volgt, is het de Orde der Artsen die het medisch dossier opvraagt. Zogenaamd om het "medisch beroepsgeheim" te beschermen. Hierbij kan de Orde zelf kiezen welke stukken ze al dan niet relevant vindt. Ze kan er dus ook voor kiezen om bepaalde stukken uit het medisch dossier NIET over te maken aan het parket. "Per ongeluk" kan een en ander ook "verloren" gaan.
De Orde der Artsen bulkt van de verzekeringsgezinde artsen. Het is de logica zelve dat zij geen stukken zullen overmaken die kunnen leiden tot de veroordeling van een arts - en dus de betaling van de schade door de aansprakelijke verzekeraar.
3. Verzekeringsartsen - gerechtsdeskundigen
De volgende stap is de aanstelling van een gerechtsdeskundige. Die moet het medisch dossier bestuderen en nagaan of er sprake is van een medische fout.
Nu blijkt dat in geval van medische fouten onderzoeksrechters systematisch kiezen voor Zwarte Lijst artsen.
En die besluiten keer op keer dat er geen medische fout gebeurd is. De arts gaat vrijuit, het ziekenhuis gaat vrijuit, de slachtoffers of hun nabestaanden worden nooit vergoed, de verzekeringen hoeven niets te betalen.
Is een medische fout dermate flagrant en niet te ontkennen, dan volgt er een gerechtelijke procedure. De arts en / of het ziekenhuis worden voor de rechtbank gedaagd. Ook daar wordt dan vaak een medische expertise bevolen door de rechter. En daar worden er opnieuw Zwarte Lijst artsen aangesteld als expert. Zo worden evidente medische fouten afgewezen en na een lijdensweg van 10 tot 15 jaar blijven de slachtoffers of nabestaanden met hun verdriet en met alle kosten zitten.
In dit stadium spelen de advocaten, net zoals bij ongevalsdossiers, een grote rol : meestal durven zij niet in te gaan tegen de aangestelde gerechtsdeskundige en willen zij de valsheid van een expertiseverslag niet betwisten. Zo worden slachtoffers van een medische fout opnieuw slachtoffer.
Het FMO (Fonds Medische Ongevallen) is in hetzelfde bedje ziek : ook het FMO stelt systematisch Zwarte Lijst artsen aan als "expert". Die gaan meestal ofwel de medische fout ontkennen, ofwel begroten op "net geen 25 %". De drempel om in aanmerking te komen voor vergoeding ligt namelijk op een blijvende invaliditeit van minstens 25 %.
De hele medische sector en iedereen binnen de ministeries van volksgezondheid en justitie is perfect op de hoogte van dit mechanisme, maar iedereen zwijgt, ten voordele van de verzekeringsmaatschappijen en ten nadele van de slachtoffers.
Je kan veel nuttige informatie vinden over medische fouten op www.sin-nl.org.
