U moet pijn lijden omdat de overheid wil besparen
Het Riziv gelooft in mirakels
BRUSSEL 08/03 - Wie gelooft er nog in wonderen? Een normaal denkend mens in elk geval niet. Maar bij het Riziv zijn ze blijkbaar van mening dat er nog dagelijks mirakels gebeuren. Een arts signaleert ons een geval dat exemplarisch is voor de manier waarop de administratie van onze Rijksdienst werkt.
M.V. lijdt chronisch pijn sinds de batterij van haar neurostimulator - die ze kreeg ingeplant na een herniaoperatie - leeg is, maar heeft door nieuwe regelgeving geen zicht op een datum waarop het batterijtje vervangen kan worden. Intussen vecht ze ook tegen huidkanker. De patiënte neemt het niet langer en schreef de krant aan. We citeren letterlijk:
"Na een lijdensweg door rugproblemen onderging ik in 2005 een herniaoperatie. Die ingreep was niet echt een succes. Om de pijn onder controle te houden kreeg ik in 2006, na het doorlopen van de toelatingsprocedure, een neurostimulator ingeplant. In 2012 was de batterij leeg, en werd die met een kleine ingreep vervangen. Opnieuw zes jaar later kreeg ik op 16 februari jl. weer de melding dat mijn batterij leeg is. Toen ik contact opnam met het ziekenhuis, werd mij medegedeeld dat sinds begin dit jaar een nieuwe procedure van toepassing is. Ik moet opnieuw de toelatingsprocedure doorlopen bij het Riziv. Bovendien is er nog een groot aantal wachtende patiënten voor mij, door verschillende problemen is er vertraging.
Terwijl de pijn opnieuw toeneemt en mij hindert in mijn dagelijks leven, moet ik dus wachten. Er kan dus zelfs geen termijn op gezet worden wanneer ik aan de beurt kan komen. De pijn een beetje verlichten met medicatie is geen optie, want ik vecht ondertussen ook tegen huidkanker en ben gestart met immunotherapie. Daar ook nog andere medicatie bijnemen is niet evident. Dus moet ik wachten en de toenemende pijn verbijten. Eerlijk? Ik begrijp heel deze toestand niet."
Zij is niet de enige. Duizenden patiënten die lijden aan ongeneeslijke maar behandelbare weesziekten worden door het Riziv om de zoveel maanden door een administratieve mallemolen gesleurd om een zogenaamde machtiging tot vergoeding door de verplichte ziekteverzekering te bekomen. Dat betekent niet alleen een onnodige last voor de patiënt en de arts die hem begeleidt, maar ook voor administratie die nu al kreunt onder de toenemende werkdruk. U kent de procedure. Ik lees op de website van het Riziv dat de terugbetaling van een farmaceutische specialiteit die ingeschreven is in hoofdstuk IV van de lijst van de vergoedbare farmaceutische specialiteiten is onderworpen aan voorwaarden, die worden opgelegd om medische en/of budgettaire redenen. (sic)
Een logisch denkend mens zou redeneren dat, eens de diagnose gesteld en bevestigd is, dit voor de rest van de dagen zo zou gelden. Maar nee, telkens moet voor de bijzondere medicatie een voorafgaande machtiging van de adviserend arts aangevraagd worden: het gaat om een « a priori » controle, schrijft het Riziv. Ik denk dat het hier eerder om een post factum controle gaat. Want tenzij er een mirakel gebeurt, kan de toestand van de patiënt in het beste geval alleen maar stabiel blijven.
We hebben de vraag al eerder gesteld: over hoeveel administratieve handelingen gaat het hier? Dit blijft een goed bewaard staatsgeheim. Ik denk echter dat ik het antwoord weet: In 2012 werd de toenmalige minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx geconfronteerd met de nood aan besparingen. Ook de patiënten van Hoofdstuk IV moesten een inspanning leveren, die mocht 20 miljoen euro zwaar zijn. Omdat je patiënten moeilijk op een halve medicatie kan zetten, verzon men de volgende list: de adviserend artsen moesten vanaf dan versterkte controles uitvoeren op de aanvragen tot terugbetaling van farmaceutische specialiteiten van hoofdstuk IV.
In mensentaal: maak het de mensen lastiger en er zullen niet alleen een aantal aanvragen uitvallen, je verschuift de problemen ook naar een latere budgettaire periode. Voor de patiënt betekent dit langere wachttijden, voor de arts een vaak hemeltergende confrontatie met pietluttigheden als de reglementaire kleur van de inkt waarmee de aanvraag ondertekend werd, de aanvraag om steeds dezelfde bijkomende inlichtingen of de botte weigering tegen dewelke de patiënt natuurlijk in beroep kan gaan.
De uitvinder van dit systeem gaat eind deze maand met pensioen. Benieuwd of zijn opvolger die wantoestand gaat rechtzetten. Een tip: er is nu een nieuw digitaal managementsysteem dat repetitieve taken en zinloze handelingen overbodig maakt. Het systeem is betrouwbaar, onkreukbaar en gebruiksvriendelijk. Het heet blockchain.
Auteur : Marc Van Impe
Bron : MediQuality
