Geluidsopnames van artsen : niemand stelt zich de juiste vragen.
Hieronder kan je enkele artikels lezen die onlangs op MediQuality gepubliceerd werden.
De artsen willen nu dat er een wet komt, die geluidsopnames verbiedt.
Het debat gaat voorbij aan de essentie van de zaak :
WAAROM beginnen mensen gesprekken met artsen op te nemen ?
Deze vraag vereist een eerlijke introspectie naar de oorzaken van het wantrouwen.
En die oorzaak ligt niet bij de patiënten, maar wel bij de artsen.
Artsen die hetzij onzorgvuldig, hetzij soms zelfs roekeloos te werk gaan en vervolgens hun patiënten in de kou laten staan na bvb een medische fout.
Met ziekenhuizen die vervolgens deze artsen indekken.
Verzekeringsartsen en gerechtsdeskundigen die systematisch valse expertiseverslagen opstellen bvb na een ongeval.
Met rechtbanken die vervolgens deze artsen indekken.
De verantwoordelijkheid ligt ook een stuk bij de bevoegde ministers, die de al jaren gekende misbruiken en wantoestanden perfect kennen, maar nalaten om maatregelen te nemen om er een einde aan te stellen.
Wat kan men van patiënten verwachten als zij in de praktijk volledig rechteloos blijken te zijn en als artsen boven de wet blijken te staan ?
Hun enige mogelijke bescherming tegen misbruiken, fouten, bedrog en corruptie is het opnemen van alle gesprekken.
Als wat er gezegd wordt opgenomen is, kan er nadien nooit enige discussie rijzen over wat wel of niet gezegd of gebeurd is.
Duizenden bedrijven nemen telefoongesprekken op. Bel maar eens naar Telenet, Electrabel, ... wie een klantendienst belt, heeft ook geen keuze. Het gesprek wordt opgenomen. En dat gaat vaak over relatieve onbenulligheden. Waarom zou het dan niet mogen als het over iets essentieels gaat als iemands gezondheidstoestand ?
De PRAKTIJK toont de realiteit : 20.000 doden ingevolge medische fout per jaar, met een veelvoud blijvend invaliden, die NOOIT correct vergoed worden voor hun schade.
Een parket en rechtssysteem dat systematisch artsen vrijspreekt, waardoor ze een vrijgeleide krijgen om verder op het slechte pad te blijven.
Een Orde der Artsen, die systematisch klachten seponeert, met medeweten van de overheid, die daar niets tegen doet.
Tienduizenden mensen per jaar, die tijdelijk of blijvend arbeidsongeschikt of invalide worden, die niet eens 10 % van hun reële schade vergoed krijgen, op basis van valse verslagen in de rechtbanken, bij ongevalsverzekeringen en verzekeringen gewaarborgd inkomen.
De medische omerta, het indekken van artsen, wat zelfs door een Nederlandse rechtbank als een ernstig maatschappelijk probleem omschreven werd, waar met alle mogelijke middelen bewustwording rond gecreëerd MOET worden.
EN DIT AL TIENTALLEN JAREN AAN EEN STUK.
In het buitenland wordt er zelfs GEFILMD
In bepaalde Europese landen is het vandaag al WETTELIJK VERPLICHT om iedere operatie op te nemen. Er hangen camera's.
Deze maatregel is er gekomen om patiënten te beschermen, en als het fout loopt, te kunnen aantonen waar het precies is fout gelopen en wie de verantwoordelijkheid draagt.
Artsen wentelen vaak de schuld af op hun assistenten of op het verplegend personeel.
In het buitenland ERKENT men het probleem dat artsen volop aan doofpotpolitiek doen en dat de patiënten daar het slachtoffer van zijn.
Sinds enkele jaren ijvert het Vlaams Patiëntenplatform om ook in België verplicht geluids- en filmopnames te maken van operaties.
Wie is de ECHTE bezorgde partij ?
Het zijn niet de artsen die bezorgd zijn, maar de VERZEKERINGSMAATSCHAPPIJEN.
Iedere arts heeft een verzekering beroepsaansprakelijkheid. Juist om beschermd te zijn in geval een fout zich voordoet. Een fout maken is geen schande. Fouten maken is menselijk. Geneeskunde blijft een menselijke wetenschap. Absolute controle bestaat nu eenmaal niet.
Daarvoor dienen de dure verzekeringen die artsen moeten betalen.
Als het fout loopt, kost dit NIETS aan de arts. De factuur wordt wel aan zijn of haar VERZEKERING gepresenteerd.
En die verzekeringen zetten een goed georganiseerd systeem op, om er voor te zorgen dat de fout van een arts zelden of nooit erkend wordt in de rechtbank.
Met alle drama's vandien voor de betrokken patiënten en hun families, die vaak levenslang de gevolgen moeten dragen van de onwil om gemaakte fouten recht te zetten en schade te vergoeden.
Als de artsen op vandaag 1 zorg hebben, dan is het deze : de vrees dat hun verzekeringspremies de hoogte in zullen gaan, als zou blijken dat hun fouten door geluidsopnames niet meer ontkend kunnen worden.
Alle artsen zijn unaniem : als zij een fout maken, MOETEN zij van de verzekeringen LIEGEN en iedere schuld ontkennen. Anders kan de verzekering tussenkomst weigeren, en moeten zij persoonlijk instaan voor de schadevergoeding. Veel artsen zouden graag hun excuses aanbieden aan een patiënt bij wie het ongewild fout liep. Maar dat mag niet van de verzekeringen.
De TIMING van dit debat is ook niet toevallig : verzekeringsartsen en de Orde der Artsen, die zelf bestaat uit verzekeringsartsen en die systematisch verzekeringsartsen toedekt, stelden de vraag naar de wettelijkheid van de geluidsopnames net voor Guy Meersman, Philippe Tack, Johan Baeke en Koenraad Verstraete hun conclusies moesten indienen in het dossier Santens/AG. De geluidsopnames die tijdens deze medische expertises gemaakt werden, leveren mee het bewijs van het bedrog van de gerechtsdeskundigen die met de verzekering samenwerkten om valse expertiseverslagen af te leveren. De verzekeringssector wil absoluut vermijden dat er een precedent komt, waarin het bedrog van verzekeringsartsen-gerechtsdeskundigen door een rechtbank bevestigd wordt. Als de Kortrijkse rechtbank van eerste aanleg in staat zou zijn om zich onpartijdig op te stellen, dan zal dit precedent, gelet op alle bewijzen in het dossier, er ook daadwerkelijk komen. Dit kan de deur openen voor andere ongevalsslachtoffers, die ook een vals expertiseverslag kregen, en die op hun beurt hun gerechtsdeskundigen aansprakelijk zouden stellen voor de schadevergoeding die ze door hun bedrog niet gekregen hebben. Verzekeringsmaatschappijen willen dat uiteraard vermijden. De ergste kopstukken vertrekken plots op pensioen, andere worden nu plots bijgestaan door vervangers en assistenten wiens naam nog niet op de Zwarte Lijst staat.
Integere artsen zien geen problemen in geluidsopnames
We spraken de voorbije weken met diverse artsen over de kwestie "geluidsopnames ja of nee".
Integere artsen zien er geen problemen in: "Wij doen ons werk eerlijk en nauwgezet, wat wij zeggen en doen mag gerust geregistreerd worden. In sommige gevallen zijn er duidelijk voordelen voor de patiënten. En het zijn patiënten die centraal behoren te staan. Geluidsopnames zijn juist een goede manier om het kaf van het koren te kunnen scheiden. Wij weten ook wie er binnen ons ziekenhuis klungelt en wie zijn job op verantwoorde wijze uitvoert. Wie zijn werk goed doet, heeft niets te vrezen bij opnames." Wel zouden ze het waarderen, als ze vooraf verwittigd worden of een gesprek al dan niet opgenomen wordt.
Ze bevestigen dat in het ziekenhuis vooral die artsen, van wie gekend is dat zij samenwerken met verzekeringsmaatschappijen, of van wie gekend is dat zij hun job niet al te serieus nemen, die in paniek zijn en zich verzetten tegen geluidsopnames.
Wij menen dat geluidsopnames juist een motivatie kunnen zijn om de beroepsernst en de integriteit wat op te krikken - en zo de kwaliteit van de gezondheidszorg te verhogen, fouten te vermijden, en valse verslagen te vermijden.
Geluidsopnames verbieden is patiënten helemaal rechteloos maken
Wanneer er tussen een patiënt en een arts een discussie bestaat, wordt de patiënt systematisch in het ongelijk gesteld. Artsen worden steeds op hun woord geloofd.
De Wet Patiëntenrechten is al jarenlang een lege doos : nog steeds zijn er geen concrete controle- en sanctiemaatregelen.
Als de overheid geen enkele controle op artsen voorziet, moeten de burgers het inderdaad zelf doen.
Geluidsopnames moeten verplicht worden bij medische expertises bij het RIZIV, controle-artsen, adviserende artsen van ziekenfondsen, verzekeringsartsen en gerechtsdeskundigen
Enkel door dit signaal te geven, laat de wetgever zien dat het de belangen van de patiënten zijn die voorop staan - en niet de belangen van de artsen. Of beter : hun verzekeringen.
Geluidsopnames zijn vaak het ENIGE bewijs.
Mensen de mogelijkheid van dit - volkomen wettelijk overigens - bewijs gaan ontnemen, vormt een schending van hun recht op verdediging.
Bron : Medi Quality :
Spoedartsen reageren verbolgen op heimelijke geluidsopnames
BRUSSEL 24/05 - Alle geledingen binnen de medische wereld reageren verbolgen op de mededeling van advocaat Evelien Delbeke (gastprofessor leerstoel Gezondheidsrecht en Gezondheidsethiek aan de Universiteit Antwerpen) dat patiënten heimelijk geluidsopnames mogen maken van contacten met een arts, om deze later als bewijsmateriaal te kunnen gebruiken in gerechtelijke procedures tegen de arts.
Zij kwam tot dit besluit door een juridische analogie te maken met de advocaat-cliëntrelatie waarin, volgens een uitspraak van het Hof van Cassatie uit 2015, dergelijke praktijken gewettigd zijn.
Als deze stelling klopt, spreekt het voor zich dat er een hiaat is in de wetgeving die dringend moet worden gedicht om het vertrouwen tussen artsen en patiënten, dat een van de hoekstenen is van kwaliteitsvolle gezondheidszorg, te waarborgen.
Artsen die hun patiënten wantrouwen of patiënten die hun artsen wantrouwen: het is niet wenselijk in het complexe proces van custom-made diagnosestelling, therapiebegeleiding, opvolging en communicatie.
In spoedsettings kunnen patiënten hun zorgverlener zelf niet kiezen, waardoor er vaak geen historische persoonlijke vertrouwensband bestaat. Bovendien is het sowieso een kunst om in korte tijd vanuit het niets het vertrouwen te winnen van onbekende mensen die zich in een crisissituatie bevinden. Het nieuwe gegeven van de toegelaten heimelijkheid en de technologische middelen die permanent voor iedereen ter beschikking staan, vormen vooral voor spoedartsen een reële bedreiging. Zij zullen hun engagement moeten aanpassen en minder individuele duiding verstrekken aan patiënten en familie over de acute problemen waarmee zij zich aanbieden, om zo achteraf misinterpretatie door derden te vermijden.
Het is overigens niet denkbeeldig dat misnoegde patiënten dergelijke geluidsopnames via sociale media zullen verspreiden, omdat ze menen hun gelijk te moeten behalen via de ongenuanceerde steun van sympathisanten, door de betrokken zorgverleners – die zelf vanwege hun deontologie niet in het openbaar mogen reageren – in hun hemd te zetten.
Om die redenen vragen de Belgische spoedartsen dat de collectieve verbolgenheid over de (aangemoedigde) heimelijkheid dringend door de beleidsmakers wordt aangegrepen om een wetgeving te ontwikkelen die geluids- of beeldopnames tijdens een patiëntencontact zonder uitdrukkelijke toestemming van de behandelende arts verbiedt.
Verzekeringsarts geeft zijn mening over geluidsopnames
BRUSSEL 15/05 - "Zelf ben ik werkzaam als arts voor een Federale Overheidsdienst. Enige tijd geleden hadden we een geval waarbij het gesprek werd opgenomen. Wij namen contact op met onze juridische dienst om dit te melden. Door afwezigheid van regelgeving werd er geen juridische actie ondernomen. De persoon in kwestie kreeg een brief van onze dienst met de melding dat dit niet wettelijk is."
Wie van u werd al opgebeld door een provider van een gsm-abonnement om het tariefplan aan te passen ? Wie van u heeft al een klacht doorgegeven over een bepaalde dienst ? Meestal start het gesprek met de inleidende boodschap dat het zal worden opgenomen om de kwaliteit ervan te evalueren. De mening van de klant hieromtrent wordt niet gevraagd, het gebeurt gewoon.
Bij toeval kreeg ik zeer recent zo'n telefoontje van mijn provider. Het gesprek zou inderdaad worden opgenomen. De jonge dame kreeg het even lastig toen ik haar vertelde welk mijn huidig abonnement was. Ze kende het niet. Ik vroeg haar of een interessantere tariefplan kon toegepast worden op mijn situatie. Hierop kon ze geen antwoord geven. Ze gaf mij het telefoonnummer van de klantendienst om dit na te gaan.
Ik stelde me de vraag of alle opgenomen gesprekken worden beluisterd, door wie en wat de gevolgen konden zijn. Zou die dame in de problemen kunnen komen omdat ze eigenlijk niet helemaal op de hoogte is van de diverse producten aangeboden door haar werkgever? Ik hoop van niet. Vertaald naar onze situatie zou de "patiënt" er bekaaid van afkomen.
Wat met de opnames van gesprekken tussen artsen en patiënten? Onze collega's voorgangers zouden heel waarschijnlijk hun wenkbrauwen fronsen en zich afvragen wat er geworden is van de arts-patiënt relatie. Of is het eerder de patiënt-arts relatie? Uit de gemoederen omtrent het artikel over het opnemen van gesprekken tijdens een consultatie lijkt de bezorgdheid te vertrekken vanuit het standpunt van de patiënt omwille van het gebruik van moeilijke woorden, het niet alles kunnen onthouden tijdens het gesprek, enz.
Ik kan aannemen dat in de curatieve sector vaak moeilijke gesprekken worden gehouden over nog te nemen stappen bij de diagnostiek, het behandelingsplan, enz. Hier vermoed ik dat de patiënten vaak worden begeleid door familie. Is een opname van het gesprek dan nodig?
Ik zou denken dat de meeste mensen geen kwade bedoelingen hebben. Maar wat indien dit wel zo is? Ik las de uitspraak : "Maar als het gaat over een verzekeringsarts, daar zou wantrouwen gepast kunnen zijn." Als ik dit las, dacht ik aan onze reputatie die niet al te benijdenswaardig blijkt te zijn.
Alsof alle verzekeringsartsen (en ik heb het dan over alle artsen die opdrachten uitvoeren in de private sector of in de sociale sector) te wantrouwen zijn. Men vergeet dat wij werken in opdracht van, en niet voor eigen opdracht.
Zelf ben ik werkzaam als arts voor een Federale Overheidsdienst. Enige tijd geleden hadden we een geval waarbij het gesprek werd opgenomen. Wij namen contact op met onze juridische dienst om dit te melden. Door afwezigheid van regelgeving werd er geen juridische actie ondernomen. De persoon in kwestie kreeg een brief van onze dienst met de melding dat dit niet wettelijk is.
Misschien is het terrein van de verzekeringsgeneeskunde (privaat en sociaal) makkelijker onderhevig aan de drang om gesprekken te willen opnemen. Er hangt vaak veel af van de genomen beslissingen en verzekeringsartsen worden vaker bestempeld als onvriendelijk, afstandelijk, niet empathisch, … Men zou aldus redenen kunnen vinden om dit aan de kaak te stellen als wapen om een afwijzing aan te vechten.
Opgenomen gesprekken kunnen gemanipuleerd worden. Men kan slechts delen van het gesprek opnemen of delen wissen waardoor niet alle informatie beschikbaar is en uit haar de context wordt gehaald.
De overheid kent een procedure van openbaarheid van bestuur die de persoon in kwestie de kans geeft om kennis te nemen van de elementen waarop een beslissing is gebaseerd.
Anderzijds bestaat bij niet akkoord de mogelijkheid om naar de arbeidsrechtbank te gaan.
In het geval dat een arts zich niet al te vriendelijk zou hebben gedragen, kan een klacht ingediend worden. Alle klachten worden in elk geval behandeld. Patiënten kunnen met hun grieven ook naar de Orde stappen. Er zijn dus voldoende mogelijkheden om zijn ongenoegen te uiten.
Voor artsen bestaat de Code van geneeskundige plichtenleer, en de eigen beroepsethiek en beroepseer.
Conflicten en klachten kunnen nooit volledig worden vermeden, maar misschien kan een groot deel ervan worden vermeden.
Een studie uitvoeren om het voorkomen van conflicten en klachten te meten is misschien nuttig? Tip voor een doctoraatsthesis?
Alvorens te overwegen de opname van gesprekken te legaliseren, is het wellicht beter om eerst artsen beter op te leiden of bij te scholen over consultatie voeren, communicatievaardigheden, omgaan met andere culturen, …
Wat meer uitleg geven over de opdracht die je moet vervullen kan ook helpen.
Aan de zijde van de patiënten of wat ze aan de overheid plegen te noemen de klanten, informatie verstrekken van wat ze kunnen verwachten bij een bezoek aan de arts, kan een deel van de oplossing zijn.
Laat ons dus niet te snel overgaan tot de opname van gesprekken, maar eerder tot de optimalisatie ervan.
dr. Paul Jenet
Centrum voor Medische Expertise
"Een geluidsopname maken tijdens een consultatie is voor mij normaal" (getuigenis)
BRUSSEL 11/05 - "Ik zie geen probleem wanneer ik een geluidsopname maak tijdens een consultatie", vertelt deze jonge verpleegkundige die anoniem wenst te blijven.
"Enkele maanden geleden liep ik tijdens het sporten een belangrijke knieblessure op. Ik consulteerde een specialist in het universitair ziekenhuis, waar ik als verpleegkundige werk. Tijdens de consultatie nam ik het gesprek op met mijn smartphone. Toen ik terug thuis was, luisterde ik samen met mijn vriendin naar de opname. We waren ontsteld door de diagnose van de specialist, die zei dat ik vrij dringend geopereerd zou moeten worden en lang zou moeten revalideren.
Omdat ik nog niet zolang was gestart in het ziekenhuis en er niet naar uitkeek om lang afwezig te zijn, keek ik uit naar een tweede opinie. Via vrienden die in een ander universitair ziekenhuis werken, kreeg ik snel een afspraak bij een andere specialist. Ook daar maakte ik een geluidsopname en besprak ik de resultaten nadien met mijn vriendin en mijn moeder die ook verpleegkundige is. Ik ben niet van plan om de opname te delen op sociale media.
We besloten om met de tweede specialist verder te gaan.
In onze generatie (nvdr: de jongen is ongeveerd 25 jaar oud) is het niet zo uitzonderlijk om een geluidsopname te maken. Ik heb nog nooit een regel gezien die zegt dat dit verboden is of eerst gemeld moet worden. Toen ik mijn eerste evaluatiegesprek had met mijn leidinggevende in het ziekenhuis, heb ik dat ook opgenomen. Dat helpt mij om de verbeterpunten niet te vergeten."
Tijd voor een richtlijn voor de opname van het consultatiegesprek
BRUSSEL 10/05 - Patiënten mogen stiekem opnames maken van een gesprek met hun dokter én ze mogen die ook gebruiken als bewijsmateriaal in een rechtszaak, zegt meester Evelien Delbeke, gastprofessor leerstoel Gezondheidsrecht en Gezondheidsethiek aan het Ahlec.
AHLEC staat voor Antwerp Health Law and Ethics Chair. Dit komt dat niet in conflict met het privéleven, aldus Delbeke, die zich baseert op een arrest van het Hof van Cassatie van 17 november 2015, in een zaak tussen cliënt en advocaat. Volgens mij gaat de juriste kort door de bocht. De cliënt maakte heimelijke geluidsopnamen zijn gesprekken met zijn advocaat, omdat hij hem ervan verdacht dat die hem wou oplichten. Er was dus fundamenteel wantrouwen vanwege de cliënt. Maar ik me moeilijk voorstellen dat dit de basis is voor een relatie tussen de arts en zijn patiënt. Zoals dokter Marc Moens al zei: "Waarom gaat die patiënt dan langs bij die arts, vraag ik me af?" De zaak ligt anders als men als patiënt uitgenodigd wordt op gesprek bij een verzekeringsarts. Daar kan wantrouwen gepast zijn.
Toch ben ik niet a priori gekant tegen de opname van een consultatiegesprek mits toestemming van de arts. Uit Nederlands onderzoek –maar daar is de burger een stuk mondiger – blijkt dat één op de drie artsen daar wel eens heeft meegemaakt dat het gesprek met de smartphone werd opgenomen. De Nederlandse overheid wil het recht op opname zelfs inschrijven in de wet.
De verwachting is dat patiënten dit immers steeds vaker zullen willen doen. Patiënten onthouden door spanning, emoties en medisch taalgebruik niet alle informatie die een arts tijdens een gesprek geeft. De behandeling kan daar onder lijden. Net zo goed kan de patiënt iemand meenemen die noteert wat de arts zegt.
Een geluidsopname kan patiënten dus helpen om grip te krijgen op hun ziekteproces, zich verder daarin te verdiepen en zich voor te bereiden op wat nog komt. Maar voor heel wat artsen voelt zo'n opname ongemakkelijk aan.
Onvermijdelijk zal dit van invloed zijn op de wijze waarop arts en patiënt met elkaar communiceren. Opname laat de non-verbale communicatie niet horen, wat tot verschillende interpretaties van het gesprek kan leiden. Door het opnemen van het gesprek zouden patiënten zich ook op een andere manier kunnen gaan gedragen. Ook zou dit leiden tot over-diagnostiek en overbehandeling.
En dan is er het risico dat het gesprek via de social media zijn eigen leven gaat lijden. Nu al circuleren er op chatsites de meest fantastische, ingebeelde verhalen over wat sommige artsen hun patiënten zouden toevertrouwd hebben. Komt daarbij dat, volgens Belgisch onderzoek, 1 op de 4 artsen al eens geconfronteerd werd met romantische gevoelens bij een patiënt(e). Men kan zich voorstellen wat gemonteerde geluidsopnames teweeg kunnen brengen.
In elk geval moet de juridisering van de arts-patiëntrelatie vermeden worden.
Daarom zou het nuttig zijn dat de overheid een richtlijn opstelt die bepaalt dat opname voor privégebruik én na de arts hierover te hebben ingelicht, mag. De arts zou bepaalde patiënten, die bijvoorbeeld (beginnende) geheugenproblemen manifesteren, actief kunnen uitnodigen om het gesprek op te nemen. Basisvereiste is dat de geluidsopname alleen voor eigen gebruik bedoeld is.
Openbaar maken op internet moet uitdrukkelijk verboden worden. De arts zou daartoe ook een aankondiging in de wachtkamer kunnen plaatsen. Overigens verdient het aanbeveling in voorkomend geval zelf een kopie van de opname te maken, zodat bij meningsverschillen weerwoord mogelijk is. Elektronische patiëntendossiers bieden overigens de mogelijkheid om er geluidsopnames aan toe te voegen.
Tenslotte nog dit: niet elke patiënt (op leeftijd) is even digitaal geschoold als een tienjarige. Daarom - en omdat voorkomen beter is dan herstellen - waarom zou u als arts zelf niet aanbieden het gesprek op te nemen, om dat na afloop digitaal op te slaan in het elektronisch patiëntendossier, wat de patiënt dan ook thuis kan terugluisteren.
Patiënt mag heimelijke opnames inzetten tegen arts
BRUSSEL 04/05 - Een heimelijke geluidsopname van een gesprek tussen arts en patiënt kan in de rechtszaal gebruikt worden als bewijsmateriaal. Dat schrijft De Specialist donderdag. De Belgische Vereniging van Artsensyndicaten (BVAS) is alvast niet blij met dit nieuws.
Het vakblad baseert zich op uitspraken van meester Evelien Delbeke, gastprofessor leerstoel Gezondheidsrecht en Gezondheidsethiek Ahlec, die een en ander zei op een studiedag van de Orde West-Vlaanderen. Als de patiënt heimelijk een gesprek met zijn arts opneemt, een gesprek waaraan hijzelf deelneemt, dan kan dat toegestaan worden als verdedigingsmateriaal in een strafrechtelijke procedure tegen die arts.
Het komt dan niet in conflict met het privéleven, aldus Delbeke. Zij leidt dat af uit een gelijkaardige zaak tussen cliënt en advocaat. De cliënt gebruikte daarbij een heimelijke geluidsopname - van een gesprek met zijn advocaat - omdat hij hem ervan verdacht dat die hem wou oplichten. Cassatie zei in een arrest van 17 november 2015 dat dat kon. Bij uitbreiding geldt dat dus ook voor arts en patiënt.
De Belgische Vereniging van Artsensyndicaten (BVAS) is alvast niet opgezet met het nieuws. "Blij zijn we daar niet mee", zegt voorzitter Marc Moens. "In de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt is dat niet bevorderend voor een goed gesprek en een goed contact", vervolgt hij. "Als wij telkens als een patiënt binnenkomt ons moeten afvragen of die opname-appatuur bij zich heeft, is dat niet bevorderlijk voor een goede geneeskunde."
Dit is wat de Orde der Artsen over de kwestie meldt :
De nationale raad onderzocht de problematiek van de heimelijke geluidsopname van een gesprek tussen een patiënt en een arts zonder medeweten van deze laatste.
PERSBERICHT
Naar aanleiding van recente berichtgeving over heimelijke geluidsopnames tijdens medische raadplegingen, wenst de nationale raad van de Orde der artsen het volgende mee te delen :
De patiënt-arts relatie is een vertrouwensrelatie die gebaseerd is op wederzijds respect. De patiënt rekent erop dat de arts informatie i.v.m. de patiënt geheimhoudt. De arts verwacht van de patiënt dat hij hem alle nuttige en noodzakelijke informatie overmaakt opdat hij op een kwaliteitsvolle wijze de patiënt kan helpen.
Een kwaliteitsvolle gezondheidszorg beperkt zich niet tot het zakelijk verstrekken van zorg door de arts op basis van informatie van de patiënt en diagnosestelling. Een gezamenlijk beslissingsproces is een kenmerk van de vertrouwensrelatie.
De open dialoog tussen de patiënt en de arts, die de autonomie van de patiënt en de professionele autonomie van de arts ten volle uitoefent, is een essentieel gegeven van het medische beslissingsproces.
Een geluidsopname van de medische consultatie door de patiënt om de ontvangen informatie beter te kunnen verwerken, dient te gebeuren in gezamenlijk overleg om zo het vertrouwen en de dialoog tussen de patiënt en de arts niet te ondermijnen.
Iedereen dient zich ervan bewust te zijn dat deze geluidsopname bij een geschil kan worden aangewend als bewijs.
ONS ADVIES BLIJFT : NEEM ALLES OP.
DOE JE DAT NIET, DAN HEB JE MET 100 % ZEKERHEID GEEN ENKELE KANS OP EEN EERLIJKE GERECHTELIJKE EXPERTISE.
DOE JE DAT WEL, DAN HEB JE MISSCHIEN
EEN WATERKANS MITS EEN INTEGERE RECHTER .
