Foute medicatie, bijna dood ; dankzij doorzettingsvermogen, UZA en honden 100 km gewandeld
Moraal van het verhaal : als het niet goed met je gaat, vraag steeds een 2de opinie, artsen zijn niet onfeilbaar.
Van euthanasieaanvraag tot 100 kilometer wandelen
BORNEM 26/08 - Achtduizend deelnemers wandelden afgelopen weekend na honderd kilometer over de finishlijn van de Dodentocht. Peter Deruyter (52) uit Berchem was een van hen. “Een medisch wonder noemen de dokters het."
Honderd kilometer afleggen in minder dan 24 uur tijd. De Bornemse Dodentocht is zonder meer een uitdaging om u tegen te zeggen. Peter Deruyter finishte de volledige tocht in 23 uur en 10 minuten, terwijl hij een aantal maanden geleden nog geen voet voor de andere kon zetten. Peter lijdt al jaren aan COPD, een chronische en langzaam progressieve longaandoening waarbij de longblaasjes worden aangetast.
"Al vijf jaar lang gaan mijn longen achteruit. Ik heb beademing en zuurstof nodig", vertelt Peter. In het begin van het jaar verergerde Peters toestand zienderogen. "Ik had volgens de dokters nog maar een longcapaciteit van 9%, 3% minder zou fataal zijn. In februari lukte het me niet meer om te spreken en te wandelen." De dokters gaven Peter nog maar enkele maanden te leven. Voor een longtransplantatie kwam hij volgens zijn arts niet in aanmerking. Zowel fysiek als mentaal ging Peter door een zware periode.
Geen hoop meer
"Ik heb twee honden, Amerikaanse Staffords, die alles voor mij betekenen. Ik kon niet langer voor hen zorgen en liet een aantal experts komen om te bekijken waar ik de honden zou kunnen onderbrengen. Dat is het belangrijkste dat ik nog wilde regelen voor het te laat was. Wanneer alles geregeld was voor de honden - ze kregen zelfs een bankrekening - diende ik een euthanasieaanvraag in die werd goedgekeurd. Ik had geen hoop meer op een toekomst."
Via Facebook kreeg Peter een voorstel van een bevriend gezin om een tijdje in hun vakantiehuis aan zee te komen wonen om wat gezonde zeelucht op te nemen. Daar leerde Peter een vrouw kennen die zelf al een aantal jaar leeft met donorlongen. "Ik stuurde haar een mail in het midden van de nacht omdat ik wakker lag met ernstige pijn. Het was een wanhopige mail. Ik was klaar om het strijden op te geven. Om 4u 's nachts kreeg ik al antwoord en de contactgegevens van een dokter aan het Universitair Ziekenhuis Antwerpen."
"De beste beslissing die ik ooit maakte was om een tweede opinie te vragen bij het UZA. De dokter daar vertelde me dat ik al die tijd foute medicatie genomen had en dat ik wel in aanmerking zou komen voor een longtransplantatie. Het was toen dat ik besefte dat ik nog een toekomst had. Ik werd nauwgezet begeleid en zette al vlug opnieuw mijn eerste stappen. Meter voor meter ging het beter. Ik kreeg ook mijn spraak en vooral mijn hoop terug."
Liefde voor honden
Tijdens ons interview komt Peter vaak terug op het belang van zijn honden Zara en Milan. "Op Facebook richtte ik, toen ik nog erg ziek was, een pagina op om vrijwilligers te zoeken die me wilden helpen met het verzorgen van mijn twee Staffords. Ik vond het erg moeilijk om mijn honden af te geven voor een wandeling met een van de vrijwilligers dus wandelde ik iedere dag een meter verder mee." Volgens Peter zijn Zara en Milan zelfs rechtstreeks verantwoordelijk voor het feit dat hij er vandaag nog is. "Een tijd geleden stopte ik midden in de nacht met ademen in mijn slaap. Milan moet dat gemerkt hebben want hij sprong toen op het bed waardoor ik wakker schrok en zelf de ambulance kon bellen. Normaal springen de honden nooit op het bed. Hij moet gevoeld hebben dat er iets mis was. Ik ben dan ook meer dan dankbaar dat ik vandaag opnieuw zelf voor mijn honden kan zorgen."
Ultieme droom
Met die mentale instelling en de herboren liefde voor het wandelen, schreef Peter zich in voor de Bornemse Dodentocht.
"Vorig jaar nam ik ook deel en moest ik stoppen na een veertigtal kilometer. Het was al jarenlang mijn ultieme droom om de volledige tocht uit te wandelen. Dit jaar mikte ik eigenlijk op 25 kilometer. De dokters waren meteen akkoord met mijn deelname en hebben me verder begeleid tot aan de start." Met een volgwagen met extra zuurstof en veel goede moed, begon Peter vrijdagavond aan zijn tocht. "Een week voor de Dodentocht werd ik nog geopereerd aan mijn armspier, ik was dus al blij dat ik zelfs kon deelnemen. 25 kilometer was mijn doel, 50 mijn droom."
Overweldigende sfeer
Aan de start voelde Peter zich meteen goed. Het was pas na 88 kilometer dat het fout liep. "Mijn spieren verzuurden enorm en ik kreeg niet voldoende zuurstof. De vrijwilligers van het Rode Kruis waren vlakbij en dienden extra zuurstof toe. Ze raadden me aan om te stoppen, maar zo dicht bij het einde was ik niet klaar om op te geven. De vrijwilligers hebben me nog 12 kilometer lang gevolgd en gesteund."
"De steun van anderen en het geloof in mijzelf is wat me tot de eindstreep gebracht heeft. De sfeer tussen de deelnemers van de Dodentocht is overweldigend. Tijdens het wandelen raak je vanzelf aan de praat. Met het vertellen van mijn verhaal kreeg ik enorm veel steun van andere deelnemers. Ik heb zelf ook mede-wandelaars geholpen en moed ingepraat."
Aan de finishlijn volgde voor Peter een anticlimax. "Er stond niemand aan de finish, geen familie of vrienden. Het was niet het plan om heel de Dodentocht uit te wandelen dus niemand wist dat ik het gehaald had."
Medisch mirakel
Toch dringt het bij Peter nu pas door wat hij eigenlijk gerealiseerd heeft. Zijn dokters spreken van een medisch mirakel en kunnen niet verklaren hoe hij met zo'n slechte longcapaciteit de tocht tot een goed einde heeft gebracht. Peter wil met zijn Dodentocht vooral bewijzen aan andere patiënten dat opgeven nooit een optie is en dat een mirakel altijd mogelijk is. Ondertussen hoopt Peter ooit een longtransplantatie te krijgen, maar zal hij ook zonder transplantatie zolang mogelijk blijven wandelen met Zara en Milan. En die Dodentocht, die doet hij volgend jaar - als het van hem afhangt - gewoon opnieuw.
