Europese en Franstalige actoren in justitie in de bres voor 'menswaardige behandeling' door
Gedetineerden - veroordeeld voor een misdrijf - hebben (terecht overigens) recht op een menswaardige behandeling. Het land staat op zijn kop en Europa aan de achterdeur als er 5 weken niet gedoucht of gewandeld kan worden, advocaten schuiven aan om de rechten van deze gevangen te verdedigen.
Ongevalsslachtoffers - schuldig aan geen enkel misdrijf - hebben geen recht op een menswaardige behandeling, wel recht op een leven met chronische pijn, armoede en sociaal isolement ? Jarenlang als een dakloze leven zonder passende behandeling, advocaten weigeren de verdediging van bedrogdossiers.
Zijn dat de 'waarden en normen van onze maatschappij' ?
Belgium's silent genocide - Belgium's shame.
Coming soon.
‘Staat betaalde wel al dwangsommen aan gevangenen’
Gisteren om 17:00 door msn, vhn | Bron: Belga, DS
Tweet
Delen
MailPrint
Actievoerende Franstalige cipiers aan de gevangenis van Leuven. Foto: BELGA
Er zijn wel degelijk dwangsommen uitbetaald aan gedetineerden die de Belgische Staat voor de rechter hebben gedaagd ten tijde van de cipiersstaking. Dat zegt advocaat Alexander Hamel. De FOD Justitie gaat in beroep tegen alle dwangsommen die hen zijn opgelegd door rechtbanken.
In de Franstalige gevangenissen legde het merendeel van de cipiers voor bijna twee maanden het werk neer. Meer dan 150 gedetineerden eisten dwangsommen van 300 tot 1.000 euro per dag omdat ze niet werden voorzien in hun basisbehoeften.
Volgens een woordvoerster van de FOD Justitie zal de staat tegen al deze vorderingen in beroep gaan omdat er geen fundamentele rechten werden geschonden. Bovendien wil Justitie de procedurekosten verhalen op de gedetineerden. Tot nog toe werden er trouwens nog geen dwangsommen uitbetaald, verzekerde de woordvoerster.
‘Dat klopt niet’, zegt advocaat Hamels. ’Eén van mijn cliënten heeft reeds een dwangsom laten uitvoeren en is reeds uitbetaald.’
De advocaat vindt het ook opvallend dat er bij de ene gedetineerde wel en bij de andere niet in beroep wordt gegaan. ‘Twee gedetineerden op dezelfde vleugel bevonden zich tijdens de staking in precies dezelfde situatie. Waarom berust de overheid voor de ene dan wel in de uitspraak, maar moet de andere in beroep zijn gelijk opnieuw gaan aantonen?’
‘Het argument van de overheid om de uitspraken te betwisten is dat er in bepaalde gevallen geen sprake is van een onmenselijke behandeling maar wel van een een “louter ongemak”. Dat geldt dan wel voor de ene gedetineerde, maar voor de andere niet? Of zou het feit dat de ene gedetineerde een hogere dwangsom heeft verkregen er misschien iets mee te maken hebben?’
‘Wie dit aanvaardbaar vindt, heeft vreemde opvatting van menselijke waardigheid’
Hamels vindt het trouwens opvallend dat de overheid gelooft dat er geen fundamentele rechten van gedetineerden werden geschonden.
‘De Belgische overheid staat echter wel alleen met haar standpunt, en dit in tegenstelling tot de Europees Commissaris voor de Mensenrechten, de Commissie van Toezicht van de gevangenis van Vorst, de gevangenisdirecteur van de gevangenis van Vorst, de Franstalige Orde van Advocaten, het Europees Comité voor de Preventie van Foltering, de Liga voor de Mensenrechten en de talloze rechters die in eerste aanleg anders hebben geoordeeld’, besluit Hamels.
Ineke Casier, voorzitter van de toezichtsraad van de gevangenis in Sint-Gillis, is niet te spreken over deze demarche. ‘De staking heeft zeer zeker een onmenselijke situatie teweeggebracht. Gedetineerden konden amper nog hun cel uit en hebben lange tijd, meer dan 5 weken, niet op regelmatige basis kunnen douchen noch contacten kunnen onderhouden met familieleden’, zegt Casier.
‘Alle rechten werden plots gunsten. Recht om 1 uur per dag frisse lucht in te ademen was niet meer mogelijk, enkel als er genoeg personeel was en dat was zeker de eerste weken van de staking nergens het geval.’
Casier gelooft ook dat Justitie en de overheid alleen zullen staan met hun opvatting. ‘Wie dit aanvaardbaar vindt, heeft een zeer vreemde opvatting van menselijke waardigheid die niet strookt met de waarden en normen van onze maatschappij. Gedetineerden hebben recht op een menswaardige behandeling, dit staat zo in onze basiswet, in de European Prison Rules en is al meermaals bevestigd door het Europees Hof. Het zou me sterk verbazen moest een rechter hier anders over denken.’
