Pretium doloris - de schade die rechtbanken NIET mogen toekennen van de verzekeringen (conclusies do

Verzekeringen "leren" aan magistraten dat er geen schadevergoeding hoeft betaald te worden voor pijn.

Nochtans is pijn 1 van de belangrijkste gevolgen, en dus schadeposten, na een ongeval.

Sommige verzekeringsrechters volgen dit schandalige standpunt.

Een verzekeringsrechter is een rechter die :

1. voor zijn aanstelling als rechter werkte als advocaat in opdracht van verzekeringen, en zijn voormalige broodheren blijft dienen na zijn aanstelling als rechter

2. of een rechter die systematisch en zonder kritisch oordeel de standpunten van een verzekering volgt en schade waar een slachtoffer recht op heeft, op basis van drogredenen afwijst

Hieronder leest u een fragment uit de conclusies van het dossier SANTENS/AG over het onderwerp "pijn". Kopieer hieruit wat nuttig is voor uw eigen dossier.

+++

Dr V. weerhoudt in zijn verslag (stuk 82) de volgende graden van pretium doloris :

22.09.2010 – 21.09.2012 : 7/7

22.09.2012-21.09.2014 : 5/7

22.09.2014-21.09.2015 : 3/7

Deze erge mate van pijn is een schadepost, die om vergoeding vraagt.

Verweerster zal oproepen dat de pijn vervat zit in de T.I. en de B.I..

Niets is minder waar !

De invaliditeit, of persoonlijke ongeschiktheid, heeft betrekking op de BEPERKINGEN in de lichamelijke en psychische capaciteiten die ontstaan tgv een ongeval.

Zo kan men bvb bij blindheid aan 1 oog ernstige BEPERKINGEN hebben, waarvoor een % B.I. toegekend wordt – maar men heeft daarom niet per sé pijn.

Omgekeerd kan men bvb. een klein letsel hebben aan de voet of zelfs een teen, waarvoor een miniem % B.I. toegekend wordt, maar dat door het specifieke gebruik (zodra je stapt gebruik je je voet of zet je je teen neer) leidt tot een erge mate van pijn.

Er bestaat niet noodzakelijk een evenredig verband tussen beiden.

Iemand die bvb. in coma ligt, is 100 % arbeidsongeschikt en volledig invalide. Toch heeft deze persoon daarom niet noodzakelijk pijn.

Kortom : de B.I. of persoonlijke ongeschiktheid STAAT LOS van de graad van pijn. Het zijn 2 AFZONDERLIJKE schadeposten. In die zin verdienen ze een APARTE schadeloosstelling.

Uw rechtbank zal ten andere noteren dat het ENKEL de “verzekeringsschalen” zijn, die de pijn onder dezelfde mat vegen als de persoonlijke ongeschiktheid.

Het standpunt volgen dat “pijn vervat zit in de B.I.”, impliceert een puur verzekeringsstandpunt volgen en vormt een schending art. 1382 B.W..

Concreet vertaald naar de situatie van concluante, uit de persoonlijke ongeschiktheid zich in het alledaagse leven in o.a. :

• Geen zware boodschappen kunnen dragen

• Geen tuinwerk kunnen doen

• Geen zware deuren kunnen openduwen

• Geen zware potten op het vuur kunnen zetten

• Je eten laten aanbranden

• De helft van je boodschappen vergeten

• Geen geluid kunnen verdragen

• Geen aanrakingen kunnen verdragen

• Geen kledij kunnen verdragen

• Geen drukte kunnen verdragen

• Geen sterk licht kunnen verdragen

• Geen orde kunnen brengen of houden in het huishouden

• Geen orde kunnen brengen of houden in papierwerk

• Cijfertjes omkeren

• Geen codes en paswoorden van bankkaarten, websites, … meer kunnen onthouden

• Geen telefoonnummers, adressen, … meer kunnen onthouden

• Geen besef van tijd hebben, overal te laat komen

• Geen spierkracht hebben

• Niet ver kunnen rijden met de auto

• Niet kunnen spelen met je kind

• Geen 2 dingen tegelijk meer kunnen doen

• Alles op een traag tempo

• … de lijst is lang …

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de dagelijkse beperkingen waar concluante mee geconfronteerd wordt en ‘mee moet leren leven’.

Dit staat los van de pijn die zij geleden heeft, en tot op vandaag lijdt, en ook in de toekomst zal lijden.

Vooral omwille van de HOGE GRAAD VAN PIJN die zij kende, vooral in de eerste 2 jaar na ongeval, en tot 4 jaar na ongeval, nog steeds in erge mate ; en vooral omdat veel van die pijn KON VERMEDEN ZIJN was alles in deze expertise eerlijk verlopen zoals het hoort, en was tijdig de nodige hulp voorzien, is een vergoeding voor de pretium doloris een absolute noodzaak !

Waarom iets gaan begroten, als men het dan toch niet gaat vergoeden ? Dat houdt geen steek.

Concluante meent dat een dagvergoeding van 25 euro passend is voor een pretium doloris van 7/7. Dan nog komt dit neer op een vergoeding van 1 euro per uur dat men ondraaglijke pijn lijdt ! Dit is een lachertje ! Dit is niets ! Hoe kan men spreken over ‘integrale en billijke schadevergoeding’ als men al moeilijk doet over 1 euro per uur voor constante, onmenselijke, ondraaglijke pijnen ?

Aldus vraagt concluante dat uw rechtbank voor de voorbije pijnen uit het verleden volgende vergoedingen toewijst :

365 (dagen) x 2 (jaar) x 25 (euro) = 18.250 euro voor de periode 22.09.2010 – 21.09.2012

365 x 2 x 25 x 5/7 = 13.035 euro voor de periode 22.09.2012 – 21.09.2014

365 x 2 x 25 x 3/7 = 7.821 euro voor de periode 22.09.2014 – 21.09.2015

Hetzij samen 18.250 + 13.035 + 7.821 = 39.106 euro

Concluante vraagt een voorbehoud voor de toekomstige pijnen, zou een terugkeer naar België met in achtname van haar identiteit en huidige woon- en leefomstandigheden niet mogelijk blijken, en zou de pijn persisteren, mogelijks blijven toenemen door voortdurende overbelasting.

Ook het argument ‘pijn went’ is een non-argument !

Pijn went NIET. Pijn went NOOIT.

Al ooit een slachtoffer horen zeggen : ik verga van de pijn, dag in dag uit, maar dat is niet erg, want dat went ?

De ENIGE die verklaren dat “pijn went”, zijn VERZEKERINGSARTSEN en VERZEKERINGSADVOCATEN.

Geen enkele arts die los staat van verzekeringen, zal je horen verklaren dat “pijn went”.

Het is ONTSTELLEND dat bepaalde rechters een dergelijk standpunt zouden volgen.

Het is niet omdat je het “gewoon bent van pijn te hebben”, dat de “pijn went”. Dit zijn 2 totaal verschillende zaken. Dit zou impliceren dat “pijn” een “normaal” gegeven is. Een gezonde mens – zoals concluante was voor het ongeval – heeft geen pijn ! Pijn wordt gereguleerd in de hersenen en vreet massa’s energie. Dat vormt dus een bijkomende belasting, naast de reeds bestaande beperkingen tgv de letselschade. M.a.w. : hoe meer pijn, hoe meer belasting, hoe meer schade. En hoe meer schade vergoed dient te worden cfr. art. 1382-1383 BW – ALLE schade dient INTEGRAAL en IN CONCRETO vergoed te worden.

Deze redenering zou ook impliceren dat een invalide mét chronische pijn niet meer schade lijdt dan een invalide zonder chronische pijn. Het is de logica zelve dat deze redenering niet klopt.

Het is niet omdat je “leert leven met de pijn” (je hebt GEEN KEUZE !!! het is dat of zelfmoord plegen), dat de “pijn went”. Dit zijn 2 totaal verschillende zaken.

De ene pijn is ook de andere niet. Juist daarom dat er graden zijn en dat er een schaal bestaat ! Je kan een occasionele pijn bvb. tijdens het heffen of door de zoveelste ontsteking niet vergelijken met een voortdurend aanwezige pijn zoals de gekmakende hoofdpijn die concluante 4 jaar onafgebroken had.

Concluante is het gewoon van pijn te hebben. IEDERE DAG WEER. Maar die pijn WENT NOOIT. Jamais. Niet bij concluante. En ook niet bij andere slachtoffers.

Schrijven dat “pijn went” is schrijven wat de verzekeringen wensen en getuigt niet alleen van onmenselijkheid, maar ook van grote onwetendheid, onredelijkheid en onbillijkheid.

Concluante zou zelfs durven zeggen dat een dergelijke absurde stelling aanleunt bij PARTIJDIGHEID. Een rechter die zoiets schrijft, heeft duidelijk zelf nog nooit hevige chronische pijn gehad. Hij zou wel anders piepen ! Hij zou eerder het tiendubbele toekennen voor pretium doloris ! Pijn kan je gek maken. Pijn die je uit je slaap houdt, pijn zodra je beweegt, … dat zijn geen ‘beperkingen’ meer. Dat is moordend na enkele weken !

#pretiumdoloris #graadvanpijnexpertise