Dossier SANTENS/AG : "De oven staat aan, zorg voor de klei"
2 uur lang duurde de zitting in raadkamer, achter gesloten deuren. Het ging er bij momenten hevig aan toe, dan weer heel open. Anke Santens :
"Het fijne aan deze rechter is, dat je hem echt alles kan zeggen en dit op je eigen manier. Als je frontaal syndroom hebt en onder hoge stress staat, betekent dat dat diplomatie vaak ver zoek is. Je flapt er van alles uit, onderbreekt mensen en dit soms op een onbeleefde manier. Daar kan je dus niets aan doen, dat gaat automatisch. Bij mensen die dat niet gewoon zijn, kan dat vreemd overkomen. Komt daarbij dat ik het bedrog in mijn dossier zo beu ben, dat ik gewoon ontplof zodra ik weer de zoveelste drogreden of leugen moet horen. De rechter veroordeelt dat niet en dat siert hem. Omgekeerd houdt hij zich ook niet in. Zo zei hij "Je haalt echt de mensen het bloed van onder hun nagels, jij." "Ja," zei ik, "'t is dat het nodig is en blijkbaar de enige manier is die nog overblijft." Het vervelende aan deze rechter is, dat je zijn uitspraken steeds op 2 manieren kan interpreteren. Enerzijds blaast hij warm, dan weer koud. Zo erkent hij impliciet de q-EEG analyse met NNI index, die met 99,5 % zekerheid axonale schade bewijst, maar wil hij tegelijk bijkomende medische verslagen om Tack en co's piste "psychisch gestoord" te beoordelen. Dat snap ik dus niet. Enerzijds besliste hij om NIET de resultaten van het strafrechtelijk onderzoek af te wachten, waardoor mijn dossier niet voor jaren in de koelkast belandt, maar op 6 april alsnog gepleit kan worden, en beloofde hij dat ik geen derde expertise meer hoef te ondergaan, waardoor er eindelijk een einde in zicht komt. Anderzijds besluit hij dan dat hij 3 opties ziet als uitkomst voor 6 april: ofwel het deskundigenverslag van de corrupte Tack voor waar aanvaarden ; ofwel mijn tegenexpertise voor waar aanvaarden ; ofwel een bijkomend advies vragen aan een gerechtsdeskundige. Dat zal afhangen van de bijkomende stukken over het ongevalsgebeuren en mijn medische voorgeschiedenis, die ik nog moet opvragen. Het kan allemaal dubbel geïnterpreteerd worden. Moest ik hem voor het eerst horen of zien, ik zou denken : hij houdt me aan het lijntje, heeft hij nu nog niet genoeg ? Maar mijn gevoel blijft zeggen dat hij het goed bedoelt. Hij wil enkel een eindbeslissing nemen als hij naar zijn gevoel over genoeg stukken en bewijzen beschikt van letsels, oorzakelijk verband en de gevolgen ervan. Naar mijn gevoel liggen die al een paar jaar voor, maar ja ... mijn gevoel is zijn gevoel niet, en hij is rechter. Hij heeft wel een fantastisch gevoel voor humor : zo zei hij op het einde "de oven staat aan, zorg jij voor de klei, en ik zal wel voor water zorgen". Ik had eerst niet door wat hij bedoelde. "Awel, voor mijne pot te bakken hé". Er kan dus ook gelachen worden op zo'n zitting. Ik dacht eerst dat het verhaaltje over de rechter die een nieuwe pot bakte, in het verkeerde keelgat zou schieten. Maar blijkbaar is de boodschap toch doorgedrongen. Als ik heel optmistisch zou mogen zijn, zou ik deze uitspraak durven interpreteren als : "zorg jij voor de bewijzen die ik je vraag, zodat ik geen enkele twijfel meer heb, en ik zal je tegenexpertise voor waar aanvaarden." Moest dat waar zijn, dan zal deze rechter op zijn eentje de geloofwaardigheid van justitie herstellen, want tot op vandaag heeft niemand hem dit voorgedaan. Dan zal deze rechter op zijn manier, zonder het te zeggen of openlijk toe te geven, "neen" zeggen tegen het verzekeringsbedrog in de rechtbanken. Dan zal hij een voorbeeld stellen dat duizenden andere mensen met bedrogdossiers kan vooruithelpen. Dan zal hij zijn collega-rechters laten zien, dat het ook anders kan. Dat zij niet blindelings hun experts moeten volgen. En zodoende het verzekeringsbedrog legaliseren, zoals ze al jaren doen. Hij heeft er alleszins de ballen voor. Maar ik zal het toch eerst moeten zien voor ik het zal geloven. Het is zeer moeilijk geworden na 5 jaar bedrog om het vertrouwen te blijven behouden. Maar als je dan kijkt naar de blik in zijn ogen als hij zegt "En ik herhaal het nog een keer : als jij je letsels kan bewijzen, dan zal je van mij krijgen waar je recht op hebt. Nie meer, nie min. Maar ge moet het wel vragen", dan weet je diep vanbinnen : die gast is niet aan het zeveren, die meent wat hij zegt, en die gaat all the way gaan."
Of ze blij is ?
Blij ? Nee, ik ben absoluut niet blij. Dit gaat niet over 'winnen' of over geld. Dit gaat over de mogelijkheid krijgen op een normaal en menswaardig leven na een ongeval. Dat wil zeggen in je huis kunnen wonen. In mijn geval in het bijzonder over een 2de kindje. Deze zaak uitstellen naar 6 april betekent een vonnis ergens in mei 2016, en daarbij blijft het onzeker of de rechter effectief het dossier zal afsluiten of deze expertise zal blijven rekken met nog een bijkomend advies. In die omstandigheden kan ik niet zwanger worden - voor zoverre dit sowieso nog mogelijk zou zijn. Tack werd aangesteld nav de zitting van 2 april 2014 en bij vonnis van 7 mei. Dat is 2 jaar van mijn leven kwijt tegen dat we in mei 2016 zijn. En na je 40ste een kind, zeker in mijn toestand, is vragen om gezondheidsrisico's voor de baby. Dat zou puur egoïsme zijn. Los van het feit dat ik zonder hulp door derden nooit de zorg voor een 2de kindje zal aankunnen. Dat, de paarden, onze thuis, is mijn enige bekommernis. Thuis en gezin. Daar gaan medische expertises uiteindelijk over. Maar in de praktijk kan je ze samenvatten als : eat or be eaten. Ik denk niet dat iemand daar blij van kan worden.
Wel ben ik trots op de rechter. Hij hangt nog ergens halverwege, maar hij komt wel van de overkant. Het is weggeraken van de overkant, dat het moeilijkste deel is. Dat verdient erkenning. Ongeacht waar hij uiteindelijk zal uitkomen.
