Jan Schils over 'jacht op chronisch zieken' door Maggie De Block
Journalist Jan Schils werpt op Seniorennet een kritische blik op een door CD&V, N-VA en MR gestemde wet die de invaliditeitsuitkeringen met 10 % wil verminderen.
Wij hebben een beter alternatief voor deze wet : laat de verzekeringen de kosten dragen voor de chronisch zieken tgv ongeval zoals ze verondersteld zijn te doen en zoals de wet voorziet. Zo spaart de Staat geen 74 miljoen euro uit per jaar, maar wint ze 2 à 3 miljard euro per jaar.
Jacht op langdurig zieken geopend
Langdurig zieken moeten binnenkort mogelijk opnieuw aan het werk. Minister van Sociale Zaken, Maggie De Block, wil langdurig zieken die na onderzoek arbeidsgeschikt verklaard worden, binnenkort begeleiden naar een nieuwe baan. Willen ze dit niet of weigeren ze meermaals een baan, dan verliezen ze 10 procent van hun uitkering. SenNet columnist Jan Schils buigt zich over de ‘gaten’ in de wettekst.
Op eigen houtje
Meer dan 320.000 langdurig zieken in dit land, onder wie een niet onbelangrijk aantal vijftigplussers, verliezen binnenkort 10 procent van hun (toch al niet zo hoge) uitkering, wanneer zij een aangeboden aangepaste baan weigeren. Het gaat om mensen die al langer dan een jaar ziek thuis zitten.
Onze columnist Jan Schils vindt het erg merkwaardig dat in de toekomst een adviserend arts van een ziekenfonds op eigen houtje over het lot van een langdurig zieke beslist, zonder dat zijn huisarts of specialist daaraan te pas komt. Ook acht hij het lang niet zeker dat werkgevers tijd en geld willen besteden aan werknemers, die niet voor de volle honderd procent kunnen functioneren.
Privacy?
Hoe zit het met de privacy van deze langdurig zieken? Het heeft er alle schijn van dat die te grabbel wordt gegooid.Bij de zoektocht naar een nieuwe functie krijgen de werkgevers wellicht immers zicht op de ziekte van de desbetreffende werknemer. Afhangend van de ingesteldheid van de werkgever kan dat een goede zaak zijn, maar het kan ook verkeerd aflopen.
Nu lijkt het verlies van 10 procent van deze uitkering op het eerste gezicht geen onoverkomelijke ramp, maar het slaat toch een behoorlijk gat in het budget van de getroffene. Vooral als zijn of haar loon eerder bescheiden was, wat doorgaans ook het geval is.
Willen werkgevers wel geld én tijd besteden aan werknemers die niet voor de volle 100% kunnen functioneren?In de huidige praktijk ontvangt een afwezige zieke werknemer tijdens de eerste maand van zijn of haar ziekte het volledige loon. Dat wordt uitbetaald door de werkgever. Wie langer door ziekte afwezig blijft, ontvangt een ziekte-uitkering, die wordt uitbetaald door het ziekenfonds. Het gaat om 60 procent van het brutoloon, een bedrag dat na verloop van tijd verder omlaag kan gaan. Een strafkorting op de uiteindelijke ziekte-uitkering kan dus wel degelijk pijn doen. Temeer voor ziekte-uitkeringen die al erg laag waren, doordat ze berekend werden op basis van een bescheiden loon.
Toch dwang
In het regeerakkoord van de huidige regering-Michel stond nochtans alleen de intentie om zieke werknemers en zelfstandigen aan te moedigen om opnieuw werk te zoeken. Er was op dat moment nog geen sprake van enige dwang en zeker niet van sancties wanneer dat niet zou gebeuren. Maar op initiatief van minister van sociale zaken en volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) werd, met volmondige goedkeuring van CD&V, N-VA en MR, een belangrijke passage in de desbetreffende wetsteksten ingelast. Een inlas die doet denken aan het spreekwoordelijke addertje onder het gras. Zij bepaalde dat langdurig zieken (een jaar of langer), die volgens een arts nog kunnen werken, maar dat weigeren, 10 procent van hun uitkering verliezen.
Re-integratieplan
De ziekenfondsarts moet zelfs uiterlijk twee maanden nadat de desbetreffende zieke arbeidsongeschikt is geworden, nagaan of deze opnieuw aan de slag kan gaan in zijn vroegere- of een aangepast functie bij zijn oude werkgever. Komt de ziekenfondsarts tot de vaststelling dat de zieke nog kan werken, dan moet samen met de arbeidsgeneesheer van het betrokken bedrijf een re-integratieplan opgesteld worden. Dat plan moet uiterlijk 19 weken na het begin van de ziekte klaar zijn. De zieke werknemer verliest niet alleen 10 procent van zijn uitkering als hij aangepast werk weigert, ook als hij niet meedoet aan het re-integratieplan, verliest hij 10 procent van zijn uitkering.
Geschikte persoon?
De vraag rijst of adviserende artsen van ziekenfondsen wel bevoegd zijn om te beslissen of een zieke werknemer al dan niet terug aan de slag kanMet alle respect voor de adviserende ziekenfondsartsen kan men zich toch afvragen of zij wel de meest geschikte personen zijn om te beoordelen of langdurig zieken weer aan het werk kunnen of niet. In tegenstelling tot de huisarts of specialist komen zij nauwelijks of niet in aanraking met de dagelijkse praktijk van de geneeskunde en evenmin met patiënten.
Ook de Hoge Raad voor Personen met een Handicap laat eenzelfde kritisch geluid horen. Deze federale overheidsinstelling betwijfelt onomwonden of adviserende artsen van ziekenfondsen wel over voldoende informatie beschikken om te beslissen of een zieke werknemer al dan niet opnieuw aan het werk kan gaan.
Aap uit de mouw
Minister De Block wuift intussen alle kritiek van de hand en ziet alleen maar voordelen voor de langdurig zieken én voor de schatkist: “Mensen die nog kunnen werken, maar hun vroegere baan moeten moesten opgeven, krijgen de kans om opnieuw aan de slag te gaan. Dat is toch louter positief.” Dan komt eindelijk toch nog de aap uit de mouw, waarop het eigenlijk aankomt: een besparing op de federale begroting van 74 miljoen euro in 2016, oplopend tot 155 miljoen euro in 2018.
Tegenvaller
Wanneer men bedenkt dat De Block voor de jaren 2016, 2017 en 2018 rekent op 36.000 re-integratiegevallen op 320.000 langdurig zieken, mag men toch van een tegenvaller spreken. Ofwel zijn er inderdaad heel veel langdurig zieken, ofwel durft de politiek een aantal schijnzieken en profiteurs van de ziekenkas niet te hard aan te pakken.
Bron : http://www.seniorennet.be/Magazine/artikel/93/jacht-op-langdurig-zieken-geopend
