Vlaams Patiëntenplatform : ook chronisch zieken slachtoffer van corrupte verzekeringsartsen die med
Verzekeringsartsen blokkeren werking van Opvolgingsbureau
19/08 - Chronisch zieken die geen schuldsaldoverzekering krijgen, vinden voorlopig nergens gehoor
BRUSSEL 20/08 - We hebben het hier al een paar keer gehad over verzekeringsartsen en hun heel bijzondere opvattingen over deontologie en moraliteit. De voorbije dagen is nog maar eens duidelijk geworden hoe pervers hun rol kan zijn.
Plaats van het gebeuren is deze maal het zogenaamde Opvolgingsbureau voor de tarifering van de schuldsaldoverzekering, waar chronisch zieken die geweigerd worden voor een schuldsaldoverzekering of die absurd hoge bijpremies moeten betalen, in beroep konden gaan.
In dat opvolgingsbureau zitten behalve vier verzekeringsartsen ook vertegenwoordigers van de Ligue des Usagers des Services de Santé LUSS, het Vlaams Patiëntenplatform en Test-Aankoop. Ilse Weeghmans, voorzitster van het Vlaams Patiëntenplatform, zegt dat de werkzaamheden van het Opvolgingsbureau op vraag van de drie consumentenverenigingen tot de derde week van september geschorst zijn omdat de enige arts die op hun vraag in het bureau zetelde, ontslag heeft genomen.
"Wij kunnen onvoldoende beroep doen op de noodzakelijke medische en verzekeringstechnische expertise," verklaart Weeghmans. In mensentaal betekent dit dat die dokter het in zijn eentje moest opnemen tegen vier super gespecialiseerde verzekeringsartsen die alle argumenten uit de kast halen om de beslissingen van hun opdrachtgevers, de verzekeringsmaatschappijen, te ondersteunen. Dat goed recht hebben ze natuurlijk.
Maar volgens Weeghmans die bekend staat om haar voorzichtigheid en delicate aanpak van dergelijke problemen, komt daar nog bij dat de dossiers die verzekeraars indienen nauwelijks onderbouwd zijn. "Ze verwijzen naar wetenschappelijke studies, maar dan moet onze arts die artikels zelf nog uitpluizen." De arts werd door zijn collega's gewoon buiten gepest. De ervaring heeft ons geleerd dat het met die wetenschappelijke onderbouwing van de verzekeringsargumenten maar droevig gesteld is.
De verzekeraars kiezen er die artikels uit die in hun kraam passen, ridiculiseren de huisartsen én specialisten die de patiënten bijstaan, vertragen op alle mogelijke manieren de procedures en als klap op de vuurpijl aarzelen ze niet een beroep te doen op de adviezen van academici die tegen grof geld bereid zijn om hun thesis te onderschrijven.
Ik heb het meer dan eens mogen lezen in correspondentie tussen artsen en verzekeraars dat deze laatsten refereren naar universiteitsprofessoren die de patiënt in kwestie niet onderzocht, laat staan gesproken hebben, maar die wél een uitgesproken negatieve mening over diens situatie hebben.
Deze kwestie is een oud zeer. Het kabinet Onkelinx heeft hemel en aarde verzet opdat chronisch zieken ook een betaalbare verzekering zouden kunnen onderschrijven. Er werden hoorzittingen gehouden in het federaal en het Vlaams Parlement, patiëntenverenigingen hebben proefprocessen aangespannen die meestal eindigden in een dading ten gunste van de patiënt zodat op de verzekeringsmaatschappijen op die manier jurisprudentie konden vermijden.
Er werd ook verschillende malen klacht neergelegd bij de Orde. Het heeft tot de oprichting van het Opvolgingsbureau geleid. Dat heeft zijn werkzaamheden nu geschorst. Het kabinet van vice premier Kris Peeters heeft de zaak in beraad. Die minister van Economie heeft nu beloofd de problemen aan te pakken. Om te beginnen wil hij extra middelen vrijmaken voor een tweede, Franstalige arts.
De vraag is wie bereid is om die ondankbare taak op zich te nemen? De werklast is enorm. De vergoeding karig. De vorige, Vlaamse arts die ontslag nam bedankte want hij kreeg amper 75 euro per vergadering. If you pay peanuts, you get monkeys, schreef managementauteur Leslie Coulthard in 1966 in het blad Director. Dat gezegde staat nog altijd overeind. Verzekeringsartsen verdienen een stuk meer dan een zakje peanuts.
Marc van Impe
Marc van Impe is Senior Writer voor MediQuality. Hij is ook voorzitter van het Vlaams Instituut voor Journalistiek. Hij schrijft sinds dertig jaar over de evolutie van het gezondheidsbeleid in binnen- en buitenland. Eerder was hij onder meer hoofdredacteur bij MediPlanet, de Huisarts en Harvard Business Review België. Als bevoorrecht observator werpt hij regelmatig een kritische blik op de actualiteit in onze gezondheidssector. Zijn blogs weerspiegelen zijn persoonlijke mening en vallen onder zijn verantwoordelijkheid.
