Nieuw bedrogdossier : CELIS / DVV, whiplash met TBI. Celis wacht al 7 jaar op Recht en Waarheid, zit
Met vergelijkbare klachten en klachtenverloop als VANTORRE, BODSON, SANTENS, MATHIEU, BERGKOTTE, VAN VAERENBERGH, ...
En een schat aan informatie mbt artsen : wie is eerlijk, wie is dat niet ? Wie is competent, wie is dat niet ?
Alsook detailinformatie over de evolutie van de klachten. De onwetendheid bij artsen is hierover veel te groot.
Waarschuw andere slachtoffers voor verzekeringsbedrog en medische corruptie in justitie. Deel ook uw verhaal.
Enkele blikvangers :
De verzekeringsarts van tegenpartij DVV geeft (weliswaar veels te weinig maar toch) meer dan de "gerechtsdeskundige" zelf. Wat zegt dit over gerechtsdeskundigen ?? Kritische blik ? Individuele aanpak dossiers ? Noppes. Systematisch 3 %.
Professor Cras wil niets op papier zetten : dat geldt ook in andere dossiers. Professoren die de waarheid omtrent TBI kennen, weigeren deze op papier te bevestigen. Hoe is dit deontologisch verantwoord ?
Omdat nog steeds klachten blijven aanhouden en verdere onderzoeken hebben plaatsgevonden heeft men ook hypofyseletsel geopperd en heeft men zwaar vermoeden van TBI. Het feit dat ik buiten bewustzijn ben geweest en dat ik na het bij bewustzijn komen überhaupt niets van pijn voelde tot ik in het ziekenhuis was en het niet kon uithouden van de pijn. Herkent u dit ? Dit is typisch bij diffuse axonale schade.
Volgens velen die mij kennen en vaak zien en helpen zou ik eerder naar 12ptn verlies zelfredzaamheid moeten gaan. Daar ik op sommige ogenblikken ook niet meer instaat ben om ook maar iets te doen. Waarom heeft zij nog geen hulp ? Hoe is dit verantwoordbaar ?
Het is trouwens reeds meermaals bewezen dat beeldmateriaal geen uitsluitsel kan geven (zelf in mijn geval was de MRI van het ruggenmerg minder erg dan in werkelijkheid - en een recente reportage toonde de MRI een volledige dwarslaesie en tijdens de operatie kwamen de chirurgen er achter dat het ruggenmerg helemaal niet volledige onderbroken was en zelfs nog een heel deel verbonden). De ongeloofwaardigheid waarmee velen reageren is frappant! Ook op medische reportage en tijdens eigen opleiding was het voor mij heel duidelijk dat een gehele of gedeelte dwarslaesie kan leiden tot verlies in gebruik van de armen of arm, maar volgens vele artsen is dit enkel mogelijk bij beschadigen van de zenuwen ter hoogte van de nekwervels of hoger …. Daar ik niet de enige ben met deze problematiek, toont aan dat het reëel is en gezien het ook perfect fysiek mogelijk is als je iets meer out of the box durft te kijken en logisch nadenkt … Wel meer woorden zijn hier niet nodig.
Het erge is dat metingen die in het buitenland reeds jaren worden aangewend in België niet worden erkend, idem voor behandelingsmethoden.
Ik ben reeds 3 maal van advocaat moeten wisselen omdat ik vind dat zo iemand meer dan 100% achter jou moet staan. Ik ben reeds verschillende keren van adviserend geneesheer veranderd, omdat die je wel zeggen dat je in je toestand niet meer zal kunnen werken en toch vinden dat ik akkoord dien te gaan met wat de deskundige oordeelt.
Levenskwaliteit na ongeval versus voor ongeval …. Zwaar naar beneden op alle vlakken (zie in verschillende antwoorden). Ik ben mijn onafhankelijkheid verloren, mijn zelfstandigeheid, mijn hobby’s, mijn reizen, mijn sport, mijn sociaal leven, mijn lijf, mijn persoonlijkheid, mijn lef, mijn leven van voorheen …
+++
Ik vertrok thuis op de N14 (Lier-Viersel) en was nog steeds versnellende toen een wagen plots uit een oprit heel traag net voor mij de rijbaan opreed in dezelfde richting. Ik kon deze wagen niet zien tot op het ogenblik dat deze op mijn rijvak kwam door een file in de tegenovergestelde richting. In versnellende modus en tegen een snelheid van ongeveer 60km/u ben ik op de wagen in gereden. Ik heb getracht deze in een reflex te ontwijken, maar gelet op de bomen en de gracht was deze optie ook niet aangewezen om deze geheel te nemen. Dus mijn linkerzijde, bestuurderszijde in haar rechterachterflank en mijn wagen (een zware Nissan XTrail) in de prak, maar een eind verder aan de kant. Volgens getuigen zou ik een aantal keren zijn gespind, want ik ben de tegenpartij blijkbaar toch voorbij “gevlogen”, heb niets anders geraakt en tot stilstand gekomen op de oprit van een parking enkele 10tallen meters verderop.
Op het ogenblik van de impact heb ik me schrap gezet en heb ik mijn rug horen kraken en ook voelen kraken, ik dacht echt dat deze brak en daarna ging het licht ook uit. Ik weet niet of ik nog naar voor ben gegooid, opzij of wat dan ook … Ik werd wakker alsof ik zonder lucht was geweest, ik hapte naar lucht. Mijn instinkt zei me dat de wagen in brand stond vanwege de geur en de onmogelijkheid te zien. Ik opende het portier en liet me uit de wagen glijden. Geen vlammen dus gsm en portefeuille genomen, puur op automatische piloot … Ik wist dat ik niet in fout was en heb gehandeld puur op werkniveau, zijnde foto’s nemen, centrale bellen en verkeer regelen, want ik voelde niets ….
Eens in het ziekenhuis kloeg ik over een mes in mijn rug en niet goed kunnen bewegen van rechterzijde, ademhalingsproblemen, maar daar werd niet naar geluisterd.
Ik ben tewerkgesteld bij xxx. De studie master die ik heb moeten stopzetten was xxx.
Ethias was op dat ogenblik mijn verzekering, tegenpartij Dexia-DVV, expertise-arts Marc Van Melkebeke, Medex dient mij te beoordelen in functie van mijn werk.
De eerste 12% is de conclusie van de expertise door dr. Franckx, Lier, in samenspraak met dr. Van Melkebeke en dr. Van Noten, in gemeenrecht, dwz inzake derde partij. Door politierechtbank verdaagd tot na uitspraak Medex.
Volgens neurochirurg X heb ik 100 % BI en BAO. Maar spijtig genoeg wil prof. dr. Cras niets op papier zetten, misschien kan iemand eens met hem praten zodat hij wel iets wil noteren aangaande kunnen werken. Spijtig maar waar is het steeds op mijn vraag geweest om te schrijven 25% - 30% of 40% werkbekwaam omdat ik dan misschien toch nog iets zou mogen kunnen doen en al doende ervaren wat ik aan zou kunnen. Ondertussen weet ik beter en tracht ik ook te aanvaarden dat het niet meer realistisch is nog ooit te kunnen gaan werken.
Ook adviserend geneesheer X zei dat het beter zou zijn om 100% te schrijven … Maar ik wilde niet, omdat ik weer wilde gaan werken en niet op vervroegd pensioen gesteld worden wegens ziekte, ik wilde slagen al was het voor 50%. De tijd heeft bewezen dat ik het niet kan.
Zelfs dr. Van Noten vertelde dat dr. Franckx niet realitisch is, maar dat een beroep tegen haar wellicht op minder uitdraait, daar deze mensen toch elkaar veel te goed kennen.
De arts die me in eerste instantie heeft geholpen, heb ik enkel lof voor over. Dit was Piet Steyaert, hij heeft enkel een foute interpretatie gedaan van de BAO (35 werkonbekwaam ipv 35 werkbekwaam of zoals artsen het vermeld hebben 60% werkonbekwaam of 40% werkbekwaam). Deze zit in Gent, voorheen Antwerpen. Deze heeft mijn dossier moeten overdragen aan Leuven. De arts die het nu behandeld is dr. Huyghebaert Dirk, Algemene geneeskunde. Ik zou hier worden bijgestaan door dr. Vanernem B. ? orthopedist, verbonden aan Monica Deurne.
Wel als ik mijn wedde waar ik daadwerkelijk recht op zou hebben bij een normale carrière, ontvangen kan ongeacht wie betaald, dan wil ik graag doneren en anderen helpen. Als ik moet overleven op 800 euro/maand, dan kan ik mijn huishuur niet eens betalen !!!!! EN DAT IS EEN BELOFTE!!!
En ja geld is belangrijk om alles te kunnen betalen om het mij draaglijk te maken en alles ook wat op orde te hebben …. en een leven min of meer te kunnen leiden als voorheen, financieel gezien dan toch, met de extra’s voor de dingen die ik niet meer kan !!!!!
+++
Sorry dat het weer even heeft geduurd .... Afspraken kine, trachten de draad op te nemen, hervallen ... en dan moet dingen soms laten schieten of vergeet ik dingen.
Maar goed, hier komen je antwoorden:
1. Klachten sinds ongeval: vermoeidheid - pijn - concentratieproblemen (zeker in combinatie met) - geheugenproblemen (zeer erg bij korte blackouts, of duizelig zat gevoel) vertraagd denken (zeker bij pijn en draaierig zijn) - stressgevoelig (nu als er zaken worden gevraagd waaraan ik geen gevolg kan geven binnen de gestelde termijn, terwijl dit wel wordt verwacht en men aldus geen rekening houdt met mijn toestand, indien gezond geen abnormale stress) - organisatorische problemen (idem als geheugenproblemen, het vergt gewoon teveel en soms gaat dat gewoon niet) - zichtproblemen sinds dag 1 na het ongeval, dewelke ook flutueren: hoe meer last van de rest hoe erger deze problemen, vnl leesproblemen, want zicht is op zich vrij goed - heb daarom Master moeten stopzetten) - overgevoeligheid voor licht, lawaai, drukte (vooral drukte en steeds weer hetzelfde hoe meer belast of hoe meer last van mijn symptomen hoe meer last van overgevoeligheid; maar ook voor temperatuurverschillen) - spierproblemen - slaapproblemen - huidproblemen (rechts is de huid anders en reageert deze anders) - toename gewicht (op 2 maanden na ongeval een 25 à 30kg verzwaard, geen striemen en omdat huis rechts droger werd heb ik me steeds laten insmeren en ik neem ook bad met badolie en gebruik weinig zeep en bodylotion nadien) - sociaal isolement (aanvankelijk dacht ik niet, maar hoe langer hoe meer omdat je niet meer kan deelnemen zoals voorheen of juist niet kunt vanwege pijn of dergelijke, en het weegt ook meer en meer omdat je meer en meer geïsoleerd raakt, ook al doe zoveel mogelijk om het niet te zijn) - problemen in het verkeer (als ik last heb van symptomen kan ik niet rijden en vind ik het ook onverantwoord om dat te doen, maar om fysieke belemmeringen is filerijden of in de stad rijden niet haalbaar, ook in de stad rijden wordt soms qua input teveel) - gewrichtsproblemen, ontstekingen (rechts gewrichtsproblemen en links ontstekingen door overbelasting) - hoofdpijnen - nekpijn enkel rechts …. En er zijn nog andere die te wijten zijn aan neurologische factoren: tastzin, temperatuur regeling, spasmen, coördinatie, vasocirculair probleem, stoornis autonoom zenuwstelsel …
2. De pijn is constant aanwezig, soms draaglijk, soms ondraaglijk, hangt af van de fysieke grenzen - en net deze wisselen ook, zodat het vaak moeilijk te bepalen is wanneer er grenzen worden overschreden. Het overschrijden en de mate waarin er wordt overschreden wordt enkel weergegeven in sterkte pijn en tijd terugval.
3. Deze klachten dateren van na het ongeval in 2008 en sommige klachten zijn na de ingreep verdwenen of verminderd en andere zijn pas na de ingreep aan het licht gekomen vanwege het lange liggen, gemiddeld nu een 7 jaar.
4. De klachten fluctueren, soms lijkt het te beteren, maar steeds volgt er een herval. De klachten op zich verminder niet, volgens derden ga ik achteruit, maar als ik me binnen mijn beperkingen hou en aldus aan de grenzen hou is het leven draaglijk, maar zeker niet normaal, want het bekent dat ik hulp nodig heb en slechts op 1/3 van mijn vroegere energie en kunnen heb. Orthopedische klachten zijn pas begonnen een 5tal jaar na het ongeval.
5. In eerste instantie bij overbrenging naar spoed werd ik met een ziektebriefje voor 3 dagen met een diagnose whiplash wandelen gestuurd. Er werd niet naar mijn klachten geluisterd. Een half jaar later na het steeds verergeren van klachten werd een ruggenmergbeklemming vastgesteld en werd er weer niet verder gekeken. Toen er nog zware klachten na de revalidatie bleven bestaan werd de vraag in een Leids universitair ziekenhuis gesteld of er ooit onderzoeken op het niveau van hersenen was gebeurd en dat was nimmer eerder ter sprake gekomen. Omdat nog steeds klachten blijven aanhouden en verdere onderzoeken hebben plaatsgevonden heeft men ook hypofyseletsel geopperd en heeft men zwaar vermoeden van TBI. Het feit dat ik buiten bewustzijn ben geweest en dat ik na het bij bewustzijn komen überhaupt niets van pijn voelde tot ik in het ziekenhuis was en het niet kon uithouden van de pijn. Bijnieren hebben neiging tot uitputting.
6. Gelet op de langdurige werkonbekwaamheid werd een gerechtsdeskundige aangesteld, Dr. Franckx uit Lier, die mij aanvankelijk maar 3% wilder toekennen, maar de arts van de tegenpartij vond dit overdreven weinig en vond 12% BIV veel aannemelijker. De arts die me toe bijstond beweerde dat ik wel nooit meer zou kunnen werken, maar dat ik niet meer dan dit zou moeten verwachten en vond dat ik akkoord diende te gaan. Het FOD geeft me na onderzoek 66% BIV en 9ptn verlies aan zelfredzaamheid. Medex geeft me dan weer 35% BAO, terwijl artsen mij nog steeds 60% onbekwaam schrijven en eigenlijk zelf beweren dat ik op de arbeidsmarkt eigenlijk niets meer waard ben omdat je niet kunt rekenen op mij en ik aldus 100% werkonbekwaam ben. Wat voor mij telt is dat ik maar een derde meer ben van de persoon die ik vroeger was en dat ik heb getracht het werk te hervatten aan ongeveer 30% wel in combinatie met mijn revalidatie, maar dat dit te zwaar bleek te zijn - dit was zelfs waar te nemen aan de toename van zichtbare symptomen. Bovendien was ik onder invloed van pijnmedicatie en functioneerde eigenlijk nog trager en onzekerder. Bovendien geldt die 1/3 niet enkel op werkvlak, maar in alles. Als ik een dag zou gaan werken binnen mijn grenzen, rekening houdende met de beperkingen, dan dien ik daarna twee dagen te recupereren … Volgens velen die mij kennen en vaak zien en helpen zou ik eerder naar 12ptn verlies zelfredzaamheid moeten gaan. Daar ik op sommige ogenblikken ook niet meer instaat ben om ook maar iets te doen.
7. Zie punt 6. Maar er werd in beroep gegaan tegen deze uitspraak, daar ik totaal niet in staat ben om 65% te werken.
8. Neen. Ten eerste spreken de verschillende partijen elkaar tegen: de deskundige wilt minder geven dan de tegenpartij …. ? Medex vindt dat ik moet kunnen werken terwijl al sinds het ongeval ik niet boven de 30% werkbekwaamheid geraak zonder zwaar te hervallen en maanden uit ben en moeizaam weer opklim. Men gelooft voornamelijk wat zwart/wit kan worden aangetoond met metingen en beeldmateriaal. EN ook daar zitten zoveel verschillen in. Het is trouwens reeds meermaals bewezen dat beeldmateriaal geen uitsluitsel kan geven (zelf in mijn geval was de MRI van het ruggenmerg minder erg dan in werkelijkheid - en een recente reportage toonde de MRI een volledige dwarslaesie en tijdens de operatie kwamen de chirurgen er achter dat het ruggenmerg helemaal niet volledige onderbroken was en zelfs nog een heel deel verbonden). De ongeloofwaardigheid waarmee velen reageren is frappant! Ook op medische reportage en tijdens eigen opleiding was het voor mij heel duidelijk dat een gehele of gedeelte dwarslaesie kan leiden tot verlies in gebruik van de armen of arm, maar volgens vele artsen is dit enkel mogelijk bij beschadigen van de zenuwen ter hoogte van de nekwervels of hoger …. Daar ik niet de enige ben met deze problematiek, toont aan dat het reëel is en gezien het ook perfect fysiek mogelijk is als je iets meer out of the box durft te kijken en logisch nadenkt … Wel meer woorden zijn hier niet nodig. Ik ben iemand die zeer graag terug zou willen werken, mijn job weer doen, weer zou willen kunnen sporten enz enz …. Bloed zweet en tranen heb ik gegeven, ik ben gevallen en weer opgestaan en weer gevallen en weer overeind gekrabbeld, steeds gemotiveerd en positief ingesteld om te kunnen revalideren, te strijden om weer beter te worden. MAAR ik geraak niet verder, ik ben uit de rolstoel, maar heb mijn beperkingen. Ik moet ermee leren leven en dat is zwaar. MAAR dat anderen dit niet aanvaarden is erg als je de waarheid spreekt en toch ben ik een vechter en zal ik steeds blijven proberen, nu voorzichtiger dan voorheen omdat ik niet opnieuw in die rolstoel wil belanden omdat ik niet wil vastroesten.
Het erge is dat metingen die in het buitenland reeds jaren worden aangewend in België niet worden erkend, idem voor behandelingsmethoden. MAAR vele artsen vinden het bizar dat je geen pijnmedicatie neemt op regelmatige basis … En dat beïnvloed hun denken: het zal dan toch niet zo erg zijn. Wel liever pijn waar je leert mee omgaan en enkel medicatie als het echt niet houdbaar is, dan de hele tijd een zombie die niets kan en die de rest van zijn lijf kapot maakt met al de middelen. Ik zelf moet al oppassen voor mijn lever door de medicatie, wat als ik al 8 jaar constant zware medicijnen zou genomen hebben?
9. Mijn dossier is nog steeds niet afgerond. Er zijn ook verschillende partijen in betrokken. Nu ben ik in beroep gegaan tegen de uitspraak van Medex. Ik ben reeds 3 maal van advocaat moeten wisselen omdat ik vind dat zo iemand meer dan 100% achter jou moet staan. Ik ben reeds verschillende keren van adviserend geneesheer veranderd, omdat die je wel zeggen dat je in je toestand niet meer zal kunnen werken en toch vinden dat ik akkoord dien te gaan met wat de deskundige oordeelt. MAAR WIE BETAALT MIJN BROOD OP DE PLANK? MIJN ZORGEN EN KOSTEN? Terwijl ik totaal geen schuld heb aan mijn toestand en van geluk mag spreken zo een sterk gestel te hebben!? Daaraan moeten al die experten ook eens denken, aan de menselijkheid van hun beslissingen en het daadwerkelijk reële beeld in het dagdagelijkse bestaan …. In de pogingen die ondernomen worden, het vrijwilligerswerk dat wordt gedaan om te trachten weer meer te kunnen op termijn …
10. Gerechtsdeskundige aangesteld door de politierechtbank Antwerpen is dr. Franckx uit Lier. Mijn verzekeringsmaatschappij was destijds Ethias en mijn werkgever in het kader van het arbeidsongeval en de verzekering van de tegenpartij, ik dacht DVV. De eerste arts die me bijstond en dewelke ik de meest eerlijke en waarin ik het meest vertrouwen had was de adviserend geneesheer van de Federale Politie, dr. Van Bragt, maar omdat het een belangenconflict dreigde te worden heeft hij me moeten doorverwijzen.
Dr. Van Noten zou een goede zijn volgens de ene en niet volgens de andere, ik heb zelfs meegemaakt dat mijn advocaat een expertisearts opbelde waarna de arts zich volledig teruggetrokken heeft en me veel succes wenste …. Dr. De Kock zei dat ik nooit een erkenning handicap zou kunnen krijgen met wat ik heb … Maar hij zou het advies van een neuroloogexpertisedokter afwachten, die dokter trok zich terug na een telefoon van mijn advocaat, nadat ik mijn advocaat er op had gewezen dat ik niet kon akkoord gaan mijn de uitspraken in gemeen recht als arbeidsrecht nog geen uitspraak had en ik nog steeds niet was geconsolideerd en er nog steeds onderzoeken lopende waren ….
Waar sta je dan als slachtoffer, waar moet je terecht, wie helpt je, welke onderzoeken zijn nuttig, noodzakelijk, moet ik het ziekenhuis mee aansprakelijk stellen voor het niet willen luisteren naar mijn klachten destijds en de mogelijke gevolgen daarvan? Dr. Van Melkebeke is de arts van die de tegenpartij vertegenwoordigd en eigenlijk milder was dan de deskundige. Voor het beroep Medex is een arts, een orthopedist aangesteld door mijn vakbond, dr. Dr. B. Vanernem uit Tremelo.
11. Levenskwaliteit na ongeval versus voor ongeval …. Zwaar naar beneden op alle vlakken (zie in verschillende antwoorden). Ik ben mijn onafhankelijkheid verloren, mijn zelfstandigeheid, mijn hobby’s, mijn reizen, mijn sport, mijn sociaal leven, mijn lijf, mijn persoonlijkheid, mijn lef, mijn leven van voorheen … Maar ik kan nog steeds genieten sommige dagen en ik door de pijn ook nog lachen, maar ik ben ook triest dat ik zoveel verloren ben en vraag me soms wel een af wanneer het “geluk” mag genoemd worden dat je nog leeft. Ik heb veel tijd, soms teveel tijd om na te denken over het leven en de zin er van. Ik ben nog bewuster gaan leven, geduldiger nog meer filosofischer Misschien heeft mijn vechten, mijn doorzetting zin voor anderen, misschien verandert mijn geval een denkpiste binnen de medische wereld. Ja ik ben soms verbitterd en boos omdat mijn levenskwaliteit niet meer is wat het was, omdat ik nu moet wachten tot ik wat centen heb gespaard om iets te laten doen omdat ik het niet meer kan, dat het huis er veel als een stal uitziet omdat ik wel mijn honden wil houden, maar niet alles kan onderhouden, de afwas niet kan doen, dat ik niet kan koken en ongezonde kant-en-klaarmaaltijden verfoei en deze me bovendien enkel meer gewicht geven, dat ik me moet laten wassen als k het niet kan en dat je daar een hele voormiddag mee kwijt bent… En toch ben ik blij dat er mensen zijn die helpen en dankbaar ook. Soms rijst dan de vraag wel eens: wat ben ik nog waard en dan kijk ik in de ogen van een toevallige tuinvogel die zijn avondlied luidkeels zingt en denk ik vrolijk daarom … Maar heel eerlijk voel ik me een pak minder waard op de markt dan vroeger en dat is ook een realiteit die je moet aanvaarden zonder je zelfwaardering te ondermijnen.
Ik hoop voldoende te hebben beantwoord en waarschijnlijk zelfs teveel … Ik hoop in ieder geval dat je personen die niet meer verder kunnen met deze bijdrage mss ooit een steuntje in de rug kan geven. Graag gedaan, ook al heeft het wat tijd gekost
