Dossier SANTENS/AG: "We leven als beesten als er geen hulp is" - ZEG MEE NEEN TEGEN SIMULA
Ik maakte deze korte video om een idee te geven wat er gebeurt in je dagelijkse leven als praktische zaken organiseren moeilijk wordt na een ongeval met TBI (Traumatic Brain Injury). Wat je ziet is het 'propere' deel van het huis waar we verblijven als we de paarden bezoeken en er enkele dagen geen vrijwilligers vrij zijn. Het 'vuile' deel durf ik niet te tonen.
Praktische zaken nemen veel tijd in beslag omdat je veel dingen 2 x moet doen en je bewegingen trager zijn en je hoofd voortdurend 1 grote chaos lijkt. Zoals bvb. koken, opruimen, poetsen, ... . Je begint aan iets maar je ziet iets anders en gaat daar meer verder. Zo wordt niets ooit afgewerkt. Gemiddeld 1 maaltijd op 2 brandt aan omdat je vergeten bent dat je iets op het vuur gezet hebt. Alles gaat trager omdat je achter alles veel langer moet zoeken en bij nadenken. Je vergeet waar je dingen legt. Maak je een lijstje dan verlies je het lijstje. Alles zit nog in je hoofd, maar het zweeft precies, en je concentreren op iets neemt veel aandacht en energie. 2 dingen tegelijk doen lukt niet meer. Je bent snel verstrooid en afgeleid. Autorijden is lastig want langs alle kanten komen er dingen op je af: auto's, fietsers, verkeersborden, het is te veel, je schrikt van een tegenligger, een inhaalmanoeuver. Papierwerk is het ergste - bij mij toch. Er staat te veel op 1 blad en cijfertjes draai ik soms om. In je hoofd weet je perfect hoe alles moet. Het is het omzetten van theorie naar praktijk, van weten naar doen, waar het fout loopt. Je hersenen, die op halve kracht werken, verbruiken zo veel energie (glucose), dat er weinig energie over blijft voor je lichaam, meerbepaald de spieren (die ook glucose gebruiken als voeding). Mijn spiermassa is geleidelijk aan verdwenen sinds ongeval. Ik kan weinig heffen of dragen of duwen of trekken. Daardoor ben je ook snel moe en heb je veel slaap nodig. Je dag wordt met de helft, soms meer zelfs, gereduceerd. Je verstand werkt echter perfect. Je wordt niet dom. Daarom LIJKT het, dat er weinig met je aan de hand is naar de buitenwereld toe. Meer nog, je inzicht en je intuïtie worden sterk verhoogd. Dit is dan weer een voordeel. Raar maar waar, worden complexe materies zeer helder en eenvoudig. Je voelt je, kort samengevat, als een bejaarde met Alzheimer. Ik woon NAAST mijn paarden. Toch heb ik ze al 4 dagen niet gezien. Niet buiten geraakt. En ze staan op enkele tientallen meters van mijn deur. Geen tijd. 't Is toch te zot voor woorden zoiets ? Sinds 3 jaar komen er in de vakanties vrijwilligers. Dan kan ik in mijn eigen huis wonen. Ze helpen met het huishouden, koken, boodschappen doen, de tuin. Ik hoef dan fysiek niet te overbelasten en ik kan perfect zelf voor mijn dochtertje en paarden zorgen. Na enkele weken kan ik hen zelfs een paardencoaching sessie geven. Dit is fysiek niet belastend. Ik leef helemaal op. Alles begint terug van voor af aan, als we terug zonder hulp vallen. Dan is het terug naar België. Daar een oplossing voor bekomen, is mijn streven. Dit hier waren wortels.
Wie te maken krijgt met verzekeringsbedrog, doorloopt verschillende fasen :
- ongeloof. Je staat paf. Je valt uit de lucht. Het is alsof je een harde klapt krijgt, uit het niets. Je kan het maar niet geloven. Hoe is het mogelijk dat iemand je van liegen beschuldigd terwijl je net zo hard je best doet om je leven en gezondheid terug te krijgen ? Dat zien ze toch zelf ook ?
- onbegrip. Dit zijn artsen. Zij weten veel beter dan wie ook, wat DAI met je hersenen, en met je leven doet. Ze zijn er in gespecialiseerd. Het gaat er bij je niet in dat zij evidente zaken, waarvan ze weten dat ze waar zijn, als vals omschrijven, en hiermee mensen bijkomende schade toebrengen. Hoe kan een arts een mens kwaad doen ? Dat past niet in je waarden, in het beeld dat je hebt van artsen. Je denkt dat artsen willen mensen helpen. Niet hen kwaad doen. Je begrijpt niet hoe dit mogelijk is.
- dan volgt triestheid. Het is enorm kwetsend om keer op keer, jarenlang na elkaar, als bedrieger bestempeld te worden. Je bent een goede mens, die eerlijkheid belangrijk vindt. Je bent geen leugenaar, of profiteur, of ... Het is zoals bij meisjes die verkracht worden : je moest maar geen kort rokje gedragen hebben. Dit raakt je tot in het diepste van je ziel. Je hebt geen schuld aan het ongeval, net zomin iemand die verkracht wordt, daar om gevraagd heeft.
- dan volgt schaamte. Je voelt je beschaamd. Je krijgt het gevoel dat je een stuk waardeloos afval geworden bent. Niet alleen heb je vlammende pijn dag in dag uit, niet alleen valt je leven uit elkaar, heb je tal van praktische problemen, bovendien wordt je zelfbeeld aangetast. Ook al ben je heel zelfbewust, fier op wie je bent, ken je jezelf en weet je waar je voor staat, als deze aantasting van je wezen jarenlang aanhoudt, verandert er iets in je. Je doet nog meer je best om alles aan te kunnen, te genezen, maar je hoofd werkt niet mee. Je gaat van kwaad naar erger. Op de duur voel je je als een loser. Je bent beschaamd dat je niet terug alles kan zoals voor het ongeval, want blijkbaar is dat wat iedereen denkt dat je zou moeten kunnen.
- dan volgt eenzaamheid. Je hebt het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Niemand helpt je. Niemand gelooft je. Niemand begrijpt wat je doormaakt. Je kan nergens terecht. Je vrienden zie je bijna niet meer, want je bent te moe om nog ergens heen te gaan. In je gezin is er te veel lawaai, het is te druk. Je zondert je af om stilte te vinden. Lawaai bezorgt je hevige koppijn.
- dan komt kwaadheid. Hoe durven ze zoiets te doen ? Hoe kunnen ze ? Wat gebeurt is heel onrechtvaardig. Je hebt niets misdaan en je liegt niet. Toch wordt je als een crimineel behandeld. In plaats dat je de nodige hulp krijgt, wordt je nog meer de dieperik ingeduwd. De problemen, zowel lichamelijk, emotioneel, materieel, financieel en praktisch stapelen zich op.
- dan komt wanhoop. Je weet niet meer wat je kan doen om vooruit te geraken. Je zit in een vicieuze cirkel van pijn en allerhande problemen. In plaats van steeds meer, kan je steeds minder en minder. Je weet niet hoe je er uit kan geraken. Niemand helpt je, want officieel ben je een 'leugenaar' en is er niets met je aan de hand. Het enige dat de artsen je vertellen is: leer er mee leven, we hebben geen oplossing voor DAI. Je weet niet hoe je je hier uit kan redden.
- dan is er verwarring. Je hele mensbeeld staat op zijn kop. Je waarden zijn aangetast. Alles waar je ooit in geloofde, blijkt niet te kloppen. Rechtbanken streven geen waarheid ga. Dokters helpen mensen niet. Behandelingen die je volgt, werken niet. Geneeskunde biedt geen oplossing. Je wordt zieker en zieker in plaats van beter en beter. En je weet niet hoe je dit proces kan omkeren.
- dan ontstaat er wantrouwen. Wie mag je in zo'n situatie nog vertrouwen ? Wie kan je nog geloven ? Alles en iedereen waarvan je dacht : dit, hij of zij zal me helpen, doet dit niet. Alle spelers in het verzekeringsbedrog, zijn maar op 1 ding belust: geld. De advocaten, de bijstandsartsen, de gerechtsdeskundigen spreken maar over 1 ding: mijn ereloonnota. Geef me eerst een provisie.
- er ontstaat een totaal isolement. Je bent afgesloten van de wereld. Letterlijk en figuurlijk. Je belt niemand meer want spreken in de telefoon klinkt als schreeuwen in je oor. Je gaat nergens heen want rijden is uitputtend en beangstigend. Je kan niets plannen want je weet nooit op voorhand wanneer je een goede of een slechte dag zal hebben en de dag in bed moet doorbrengen. Voor leuke dingen is nooit tijd, want je slaagt er zelfs niet in je 'verplichtingen' zoals wassen, koken, eten, poetsen, ... voor elkaar te krijgen. Mensen komen niet meer op bezoek want je huis is steeds een stal en een kwartier of half uur krijg je koppijn en moet je rusten en moeten ze vertrekken. Je wil niet klagen of zagen maar iets leuks heb je nooit te vertellen dus zeg je op de duur niets meer. Uitgaan of iets ontspannends doen, daar heb je noch de energie, noch het geld voor.
- iedere dag groeit je schuldgevoel. Je bent geen goede partner, geen goede zoon of dochter, geen goede vader of moeder, geen goede werkkracht, ... meer. Beetje bij beetje krijg je het gevoel dat je iedereen in de steek laat en 'niet goed genoeg' meer bent. In mijn geval is dat het ergste naar mijn dochtertje en mijn dieren toe. Je kan ze niet geven wat je hen zo graag zou geven: aandacht, liefde, verzorging, spel, plezier.
- je voelt je nutteloos. Je leven wordt zinloos. Je hebt geen plezier, je creëert niets, je gaat niet vooruit. Je staat zelfs niet stil. Je gaat achteruit in de plaats. Op alle vlak: lichamelijk, emotioneel, materieel, financieel. Tot er zo goed als niets overblijft van jou, van je leven, van je dromen.
- er leeft angst. Want je weet niet hoe het zo verder moet of kan. Je staat er helemaal alleen voor. Je maakt je zorgen. Zorgen over je toekomst. Je gezondheid. Je kind.
- plots is er hoop. Je krijgt een nieuwe medische expertise. Je hoopt dat deze de nachtmerrie van de voorbije jaren zal rechtzetten. Je denkt dat je eindelijk de nodige hulp zal krijgen. Dat je terug een kans op een leven krijgt. Het blijkt niet zo te zijn. 90 % van de 2de medische expertises bevestigen de besluiten van de 1ste expertise. Het hele mechanisme van hierboven, herhaalt zich. Maar erger nog, in tienvoud. Je beseft, dat je geen 'pech' had de eerste keer. Je beseft, dat het een structureel bedrog is. Je denkt - en dat is de grootste denkfout - dat je hier niets tegen kan beginnen.
Bij veel mensen leidt dit tot aanvaarding. Ze voelen zich machteloos, en gaan er van uit dat er niets aan te doen is. Ze kwijnen weg, worden depressief, verslaafd aan allerlei pillen of drugs, of plegen zelfmoord. Ze zien geen uitweg meer. Het worden bittere mensen, ontgoocheld in het leven, ontgoocheld in diegenen die die verondersteld zijn hen te helpen : artsen, advocaten, rechters. Ze zijn levend dood, gevangen in hun lichaam.
Het systeem faalt.
Bij mij leidde dit tot een ongeziene woede. Toen ze achter m'n dochtertje aankwamen, knapte er iets in mij. De grommende leeuw werd wakker. Daar blijf je van af. Ik zou bij god niet langer levend dood zijn. Bij ieder slachtoffer dat ik ontmoette, wiens verhaal ik las, groeide die woede over het onrecht dat dag na dag gebeurt in ons land, nog meer. Ik vind geen woorden om deze woede te omschrijven. Afkeer, verontwaardiging, walging, afkeuring, weerzin, deze woorden zijn nog te zwak.
Deze woede veranderde in vastbeslotenheid. Met de dag groeide het voornemen, om een einde te stellen aan deze wantoestanden. Niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen. Want het bedrog in 1 dossier valt niet te bewijzen. Je moet het bedrog in alle dossiers bewijzen. Want niet alleen mijn leven is de moeite waard. Iedere mens verdient een menswaardig bestaan. Dat betekent in de eerste plaats zonder pijn leven. Dat betekent terug plezier kunnen vinden in het leven. Je terug nuttig kunnen voelen. Zin geven aan je leven. We zijn niet geboren voor miserie. We zijn geboren om te genieten van het leven. Als je dag in dag uit met pijn leeft, en geconfronteerd wordt met zo'n verderfelijk systeem van geldlust, egoïsme en onverschilligheid, vergeet je dat op de duur.
Dus ik besloot terug te vechten. Dag na dag groeide mijn focus. Ik had maar 1 doel meer: mijn leven terug krijgen. Ongeacht op welke manier. Het huis is als een stal ? Tant pis. Dan is het maar zo. Focus. Ik kan maar 1 ding tegelijk doen ? Tant pis. Dan doe ik maar 1 ding. Terugvechten. Focus. Ik kan geen fysiek belastende dingen doen ? Tant pis. Ik kan mij achter de pc zetten en schrijven. Focus. Ik kan niet voor mijn dochtertje zorgen ? Tant pis. Dan moet iemand anders dat maar tijdelijk doen. Ik kan niet voor mijn dieren zorgen ? Tant pis. Dan moet iemand anders dat maar tijdelijk doen. Ik heb veel slaap nodig ? Tant pis. De tijd dat ik wakker ben, zal ik gebruiken voor dit ene doel : terugvechten. Vechten voor ons leven. Onze toekomst.
En toen gebeurde er iets onverwachts. In plaats van me verder uit te putten, gaf deze strijd me kracht. Bij ieder nieuw verhaal dat binnenkwam, groeide deze kracht. Met iedere dag dat ik gescheiden leefde van mijn dochtertje, groeide mijn woede, maar ook mijn vastberadenheid. Met iedere dag die dichter kwam, dat de gerechtsdeurwaarder ons uit onze thuis zet, groeide mijn kracht. Met ieder artikel dat verscheen op Stop Misbruik Verzekeringen, verdween er een stukje woede, onmacht en frustratie. Door het te uiten, uit te drukken, laat je het voor een stuk los. Het heeft een genezend effect. Met ieder manoeuver van tegenwerking van AG en koopbare gerechtsdeskundige Dr. Tack, groeide mijn vastbeslotenheid om hun bedrogpraktijken te stoppen. Voor mezelf, en voor anderen. Want niemand verdient het, om dit mee te maken.
Vandaag voel ik geen woede meer. Het is omgezet in iets anders dat ik niet in 1 woord kan vatten. Natuurlijk heb ik nog pijn. Maar ik zet hem om in kracht. Vandaag voel ik me terug trots. Ja, ik heb een handicap. En dan ? Vandaag heb ik mijn eigenwaarde terug. Ik heb mezelf terug een doel gegeven, dat wel binnen mijn mogelijkheden ligt. Ja, er zijn veel dingen die ik niet meer kan. En dan ? Ik kan nog schrijven. Ik kan nog opkomen voor mezelf, voor wat juist en rechtvaardig is. Vandaag ben ik niet meer bang. Natuurlijk zijn er nog momenten dat de angst terugkeert. Maar ik zet me er boven. Ik dwing mezelf tot focus: weg met verzekeringsbedrog. Vandaag ben ik terug mezelf. Vandaag ben ik terug Anke Santens, EQUIBOOSTER. En ik ga mijn droom realiseren. Hoe of wanneer weet ik nog niet. Maar ik ga mijn doel bereiken. De zomer staat voor de deur. Vrijwilligers zijn op komst.
En mocht ik het vergeten, dan kijk ik naar deze. En man, wat geeft dat kracht. Daar moet iedereen met zijn poten van AFBLIJVEN. Ik wens het jullie allen, om jullie droom, en deze kracht te vinden.
Er is een stille oorlog aan de gang. Maar de slachtoffers van een ongeval die te maken krijgen met verzekeringsbedrog, zullen hem winnen. Om de eenvoudige reden, dat het bedrog te erg is, al te lang duurt, en al te veel slachtoffers gemaakt heeft. Dit kan je niet blijven doodzwijgen. Dat kan niet anders, dan veranderen.
Hierbij roep ik alle slachtoffers op, om op te komen voor jezelf, voor je droom, voor je leven. Veel kleine mensen maken 1 grote reus waar niemand tegenop kan. Zelfs geen verzekeringskartel. Zelfs geen Orde van Geneesheren. Je hebt rechten. Ze gaan ze je niet vanzelf geven. Er zijn wetten. Ze gaan ze niet vanzelf toepassen. Je bent niet alleen. Er zijn duizenden mensen zoals jij. Sta op, en spreek.
DEEL JE VERHAAL
Paranoia is in bloom, The PR transmissions will resume They'll try to push drugs that keep us all dumbed down And hope that we will never see the truth around (so come on) Another promise, another seed Another packaged lie to keep us trapped in greed And all the green belts wrapped around our minds And endless red tape to keep the truth confined (so come on) They will not force us They will stop degrading us They will not control us We will be victorious (so come on) Interchanging mind control Come, let the revolution take its toll If you could flick the switch and open your third eye You'd see that we should never be afraid to die (so come on) Rise up and take the power back It's time the fat cats had a heart attack You know that their time's coming to an end We have to unify and watch our flag ascend (so come on) They will not force us They will stop degrading us They will not control us We will be victorious (so come on) Hey, hey, hey, hey Hey, hey, hey, hey Hey, hey, hey, hey They will not force us They will stop degrading us They will not control us We will be victorious (so come on)
