Medische corruptie door koopbare gerechtsdeskundigen vergelijkbaar mechanisme met pedofilie in Kerk
Het mechanisme achter het jarenlange bedrog door koopbare geneesheren-gerechtsdeskundigen, die onjuiste of valse medische verslagen opstellen op maat van verzekeringsmaatschappijen, is vergelijkbaar met dat van het pedofilieschandaal in de Kerk :
1. iedereen WEET dat het bedrog (de pedofilie) bestaat, iedereen ZWIJGT
2. de koopbare gerechtsdeskundigen (geestelijken) menen dat zij buiten of boven de wet staan
3. de verantwoordelijken, die de mogelijkheid hebben om het bedrog (de pedofilie) te stoppen, laten na om maatregelen te nemen (de Orde Van Geneesheren beschermt de gerechtsdeskundigen-artsen ; de minister van Justitie laat na een passend wettelijk kader te creëren, een meldpunt op te richten, een controle orgaan op te richten, enz. ; net zoals de kardinalen, bisschoppen tot de paus toe nalieten om maatregelen te nemen tegen pedofilie in de Kerk)
4. slachtoffers zijn bang om naar buiten te treden
5. slachtoffers die spreken, worden geïntimideerd, belachelijk gemaakt, beschuldigd van zwartmakerij
6. een arts, priester, geestelijke, gerechtsdeskundige, ... bekleden een mandaat waar respect en vertrouwen centraal zouden moeten staan - hun bedrog (pedofilie) is moreel, juridisch, humaan verwerpelijk
7. het bedrog (de pedofilie) is al jarenlang aan de gang en wordt bewust mee in stand gehouden door diegene die er belang bij hebben
8. doofpotaffaire, medische omerta, geestelijke omerta, zwijgplicht
9. het parket weigert systematisch het bedrog te onderzoeken ; de slachtoffers hebben geen enkel rechtsmiddel, kunnen nergens terecht, worden niet gehoord
10. het betreft geen "uitzonderlijke gevallen" van "enkele rotte appels", wel een structureel probleem met tientallen daders (het pedofilieschandaal noemt zelfs meer dan 500 daders ; onze zwarte lijst groeit iedere week weer bij en we staan nog maar aan het begin van informatie inzameling)
Net zoals bij pedofilie in de Kerk, is het een kwestie van tijd voor ook dit schandaal losbarst, en de beerput opengetrokken wordt. Het bedrog is al te lang aan de gang en heeft al te veel slachtoffers gemaakt. Medisch bedrog op dergelijk grote schaal kan niet eeuwig in het duister blijven.
Als eerste belangrijke zaak werd pastoor Robert Borremans, de koorleider tijdens het huwelijk van Prins Filip met Mathilde, in 2008 veroordeeld voor de verkrachting van een minderjarige jongen. De veroordeling werd in 2008 in beroep bevestigd maar in 2010 door cassatie verbroken. Een nieuw Hof van Beroep sprak Borremans in 2011 vrij omdat de beschuldiging verzonnen bleek te zijn.
De Belgische bisschop Roger Vangheluwe gaf in 2010 seksueel misbruik van een minderjarig neefje toe en nam ontslag.[45][46] Dit werd door de aartsbisschop toegelicht op een persconferentie.[47] Begin april 2011 deelde de procureur des Konings mee dat het onderzoek tegen Vangheluwe was afgesloten, nadat was vastgesteld dat de aangebrachte feiten waren verjaard. Enkele dagen later werd meegedeeld dat Vangheluwe door het Vaticaan werd opgelegd België te verlaten en een therapie en geestelijke begeleiding te volgen. De reactie van de publieke opinie was dat de door het Vaticaan uitgesproken straf te licht was. Het Vaticaan reageerde bij monde van zijn Belgische Nuntius met de verklaring dat een bijkomende straf kon volgen. Begin 2011 nam pater Luc Versteylen (politicus en oprichter van de partij Agalev) ontslag uit de raad van bestuur van de brouwerij te Viersel naar aanleiding van drie klachten (waaronder één anonieme) van seksueel misbruik van jongeren.[48] De klachten werden doorgegeven aan het parket voor verder gerechtelijk onderzoek. De pater ontkende misbruik. Door de Jezuïetenorde werd hem vanaf de ontvangst van de klacht zwijgplicht opgelegd. Ook werd zijn wekelijkse column in het tijdschrift Kerk en Leven geschrapt.[49]
Na het ontslag van bisschop Vangheluwe in 2010 kwamen honderden Belgische slachtoffers naar buiten met verhalen over seksueel misbruik. Een bekend slachtoffer dat publiekelijk met haar verhaal naar buiten trad, was parlementslid Carina Van Cauter (Open Vld). Door de Commissie voor de behandeling van klachten over seksueel misbruik in een pastorale relatie (commissie Adriaenssens) werd onderzoek gedaan naar de verhalen van de 507 slachtoffers die naar de commissie stapten. De commissie bestond slechts 8 weken omdat de dossiers die ze bestudeerde tijdens de Operatie Kelk door justitie, die haar eigen onderzoek wilde verrichtten, in beslag werden genomen. De commissie publiceerde in september 2010 haar eindrapport.[50] Dertien slachtoffers zouden zelfmoord hebben gepleegd (p. 124). Het rapport veronderstelt dat zich in alle religieuze ordes en congregaties en in alle scholen voor jongens, in alle bisdommen en in alle provincies in Vlaanderen misbruik heeft voorgedaan. Het misbruik deed zich vooral voor vanaf de jaren 50 tot en met de jaren 80. Het rapport was echter onvolledig omdat het onderzoek onverwacht en vroegtijdig werd afgebroken, waardoor de cijfers die er in genoemd werden niet volledig waren. In 2011 werd het totale aantal slachtoffers na nieuwe tellingen bijgesteld tot 776.[51] In maart 2011 verscheen een tweede Belgisch rapport,[52] opgesteld door de Belgische Bijzondere Kamercommissie Seksueel Misbruik. In dit rapport wordt een aantal van 504 daders genoemd.[53]
Als vervolg op Operatie Kelk wordt er momenteel een onderzoek uitgevoerd door justitie, waarbij wordt onderzocht of de leiding van de Belgische Kerk strafrechtelijk aansprakelijk is voor het delict schuldig verzuim. Van dit delict is sprake wanneer men verzuimt hulp te verlenen aan een persoon in gevaar, in dit geval meer bepaald als de bisschoppen of andere verantwoordelijken binnen de kerkelijke hiërarchie geen hulp hebben verleend aan slachtoffers van misbruik binnen de kerk. Op 24 oktober 2011 boog de Brusselse Kamer van inbeschuldigingsstelling zich voor de derde keer op een jaar tijd over de rechtsgeldigheid van Operatie Kelk. Het federale parket en Christine Mussche, de advocaat van een reeks slachtoffers, pleitten op de zitting dat de huiszoekingen bij kardinaal Danneels en in het paleis van de aartsbisschop rechtsgeldig waren. Fernand Keuleneer, de advocaat van kardinaal Danneels en van het aartsbisdom, pleitte het omgekeerde. De zitting werd verwezen naar datum van 8 november 2011. Op 29 november 2011 viel de uitspraak: de Brusselse kamer van inbeschuldigingstelling verklaart de huiszoekingen en inbeslagnames bij kardinaal Danneels en het aartsbisdom nietig. Op 6 december 2011 beslisten de slachtoffers cassatieberoep aan te tekenen. In de week van 16 januari 2012 organiseerde onderzoeksrechter Wim De Troy verrassend nieuwe huiszoekingen, en blies hij Operatie Kelk nieuw leven in. In alle Belgische bisdommen en de congregatie van de Broeders van Liefde werden dossiers in beslag genomen van vermeende daders. Volgens de woordvoerster van het parket verleenden de kerkelijke oversten alle medewerking en verliepen de huiszoekingen zonder problemen. Hoewel de advocaat van het aartsbisdom, Fernand Keuleneer via de pers ook nu weer uiting gaf van zijn twijfels over de rechtsgeldigheid van deze huiszoekingen werd, in tegenstelling tot de inbeslagnames uit 2010, door het bisdom geen procedure opgestart tot nietigverklaring.
Naast dit strafrechtelijke onderzoek loopt ook een burgerlijke procedure. Op 1 juni 2011 werd tijdens een persconferentie in Gent door de advocaten van een groep anonieme slachtoffers van seksueel misbruik binnen de kerk aangekondigd dat een groepsvordering zou worden ingediend voor de rechtbank te Gent tegen de Heilige Stoel, de Belgische bisschoppen en de hoofden van de congregaties. Deze groepsvordering werd ingeleid op 16 september 2011 voor de 16e burgerlijke kamer van de rechtbank van eerste aanleg te Gent. De verdediging legde tijdens de zitting conclusies neer namens de Belgische bisschoppen en vroeg om de dagvaarding nietig te verklaren. De verdediging vroeg de voorzitter van de rechtbank om de zaak te verwijzen naar een kamer bestaande uit drie rechters omwille van de complexiteit van de zaak. De advocaten van de slachtoffers stemden hiermee in. De zaak werd tijdens de zitting verwezen naar de behandelingsrol van de 7e kamer van de rechtbank van eerste aanleg te Gent. Op 21 mei 2013 begon de zaak voor de rechtbank. Het gaat niet over de feiten zelf, maar over de vraag of er sprake is van een zogenoemd schuldig verzuim, in de volksmond doofpotoperatie, door de kerkelijke overheden. Volgens de advocaten van de Heilige Stoel is de rechtbank echter niet bevoegd. Zij beroept zich enerzijds op de immuniteit van de Heilige Stoel zelf en voert aan dat de kerk als instituut geen rechtspersoon is, waardoor ook de vertegenwoordiger (de paus) niet strafrechtelijk ter verantwoording kan worden geroepen. Ook omdat Operatie Kelk nog niet zou zijn afgerond, zou de rechtbank niet bevoegd zijn.[54].
In 2014 was er veel commotie omdat de Brugse bisschop Jozef De Kesel in Middelkerke een pastoor aanstelde die in 2008 een minderjarige had aangerand.[55]
Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Seksueel_misbruik_binnen_de_Rooms-katholieke_Kerk
