Slachtoffers van verzekeringsbedrog bang om naar buiten te treden
Het valt op hoe bang slachtoffers van verzekeringsbedrog en bedrog door koopbare gerechtsdeskundigen zijn, om openlijk naar buiten te treden. We krijgen nav onze video actie deels anonieme, deels onvolledige informatie, met uitdrukkelijk verzoek 'zet het vooral niet op internet' en 'noem mijn naam niet' (wat we nooit doen zonder uw uitdrukkelijk akkoord).
De meeste mensen zijn bang om een negatief medisch verslag te krijgen. Verhalen zijn bekend van voorgangers die het misbruik aan het licht brachten, en dit moesten bekopen met een negatief eindverslag. Dit resulteerde vervolgens in een weigering tot uitbetaling van enige schadevergoeding. Slachtoffers kiezen liever het zekere (een veel te lage schadevergoeding, 'iets is beter dan niets') voor het onzekere ('misschien krijg ik dan helemaal niets').
Zij van wie het medische luik al achter de rug is, vrezen er voor dat de rechter hen 'de rekening zal presenteren' van hun protest bij de toekenning van hun schadebegroting. Het Belgisch rechtssysteem houdt er inderdaad niet van als een van zijn spelers negatieve aandacht krijgt. Toch mogen we verwachten dat een objectieve rechter het onderscheid kan maken tussen zijn persoonlijke mening over het al dan niet akkoord zijn met het aankaarten van het verzekeringsmisbruik en de meineedproblematiek van de gerechtsdeskundigen, en een objectieve beoordeling van een letselschadedossier. Hierbij mag niet uit het oog verloren worden, dat de oorzaak van de meineedproblematiek niet bij een verkeersslachtoffer of slachtoffer van een arbeidsongeval ligt, maar wel bij de geneesheren, die het niet zo nauw nemen met de eed en het onpartijdig karakter van een gerechtelijke medische expertise. Als iedereen zijn werk eerlijk zou uitvoeren, zou er a priori geen reden bestaan om deze expertises in vraag te stellen.
Velen zijn bang om een klacht wegens laster en eerroof aan hun been te krijgen. Dit is waar verzekeringsmaatschappijen, advocaten en 'medisch deskundigen' graag mee dreigen. Ze vergeten er evenwel bij te zeggen dat, vooraleer er uitspraak kan zijn over eventuele laster en eerroof, er eerst een onderzoek moet komen of het gaat over laster, eerroof, smaad, smaadschrift of kwaadwillige ruchtbaarmaking. Hiervoor moet eerst onderzocht worden of u de waarheid verkondigt, of leugens rondstrooit ; of het bewezen feiten betreft, of niet bewezen feiten. Een dergelijk onderzoek zou allerminst uitdraaien in het voordeel van de gerechtsdeskundigen die meineed en schriftvervalsing plegen, en de verzekeringsmaatschappijen en verzekeringsartsen die zich schuldig maken aan bendevorming, (on)opzettelijk toebrengen van slagen en verwondingen, schuldig verzuim, edm..
Een aantal zijn zelfs bang om geen verzekering meer te krijgen als zij het verzekeringsbedrog zouden aankaarten.
Nog anderen vrezen dat ze hun invaliditeitsuitkering zullen verliezen.Vooral slachtoffers van arbeidsongevallen verkiezen daarom te zwijgen.
Deze angst is tekenend voor de macht die verzekeringsmaatschappijen en 'medisch deskundigen' bezitten. Een macht, die verondersteld is om mensen een eerlijke schadevergoeding te bezorgen - en niet om mensen bang te maken om geen schadevergoeding te krijgen.
Hierbij willen we nogmaals benadrukken, dat het ons niet zozeer te doen is om namen, maar wel om de bedrogstrategieën van verzekeringen en koopbare gerechtsdeskundigen in kaart te brengen. Een heksenjacht is niet de bedoeling, wel een einde stellen aan het wijd verspreidde bedrog dat jaarlijks tienduizenden slachtoffers treft.
