Echtgenoot van slachtoffer arbeidsongeval getuigt: we leven al 12 jaar als broer en zus samen
"In 2003 kreeg mijn vrouw een lading goederen op haar. Ze brak haar pols toen ze op de grond viel en de val wilde breken en ze had een hersenkneuzing omdat ze met haar hoofd frontaal de grond raakte en bovendien dozen op haar hoofd kreeg. De pols genas goed maar sinds het ongeval heeft mijn vrouw chronische hoofdpijn, is ze vaak duizelig, vergeet ze veel, is ze verstrooid, precies alsof ze vroegtijdig Alzheimer heeft. Ze heeft ook regelmatig last van spierpijn. De dokters denken aan fibromyalgie maar ga dat eens bewijzen ? Geleidelijk aan kreeg ze steeds meer woede uitbarstingen, die ze niet kon controleren. Ze werd steeds meer moe en kon steeds minder. De omvang van de klachten werd pas 2 jaar na het arbeidsongeval duidelijk. Tegen dan was haar dossier al afgerond. We waren zo stom om een dading te ondertekenen. Daarin kregen we 2 %. De verzekeringsarts zei dat het allemaal in orde zou komen. Zijn ze helderziend? We wisten niet dat het zo zou verergeren. De dokters zeiden dat het ging verbeteren met rusten. Maar het werd erger. We kunnen nergens terecht om de schade vergoed te krijgen die mijn vrouw opliep. Ze moest al haar hobbies stopzetten. De vermoeidheid werd steeds erger. Ze is nu erkend als CVS. Haar invaliditeitsuitkering is maar iets van een 700 euro. En ieder jaar wordt het moeilijker om de verlenging van de invaliditeit te bekomen. De ziekenbond gelooft niet zo in CVS. Laat ze hier eens een maand wonen, ze zullen wel anders spreken. Onze poetsvrouw alleen al, kost 200 euro per maand, want mijn vrouw kan het huishouden niet meer doen. Alle rekeningen, de lening van het huis, moeten van mijn loon komen. Ik ben verplicht om achter mijn uren te gaan bijklussen, anders komen we niet rond. Als ik thuiskom moet ik ook nog koken en voor ons zoontje zorgen en helpen met huiswerk. Dan ga ik weer werken. Ik zie mijn gezin nauwelijks. Levenskwaliteit heeft noch zij, noch ik. Ze ligt meestal in de zetel, vaak heeft ze pijn. We kunnen nooit eens op vakantie, er is geen geld om leuke dingen te doen en er eens uit te zijn. Veel vrienden hebben we niet meer. Hulp hebben we niet. Mijn ouders zijn gestorven en haar ouders hebben zelf gezondheidsproblemen. We kunnen nergens terecht. Sinds 12 jaar leven we als broer en zus. Mijn vrouw kan het niet meer verdragen dat iemand haar aanraakt. Ik wil haar helpen maar kan het niet. Ik moet machteloos toekijken hoe mijn levenslustige vrouw in een plant veranderd is. Dit alles maakt me heel kwaad. Zelf word ik hoe langer hoe meer moe. Het is zwaar en ik zie geen verbetering of oplossing voor de toekomst. Ik maak me zorgen voor later, hoe ga ik de studies van onze zoon betalen ?? Met mijn loon komen we er niet. Moet hij ook de prijs betalen voor het arbeidsongeval van mijn vrouw dat niet vergoed werd ? Ik denk soms dat ik depressief word maar daar wil en kan ik niet aan toegeven. Ik moet sterk blijven voor ons gezin."
