22 september 2010.

Het is kort na de middag. Zoals gewoonlijk heb ik in de voormiddag eerst mijn PR werk gedaan binnen mijn bedrijfje Calliope's bvba. Het is druk, want het 'hoogseizoen' in PR land staat voor de deur. Verschillende persevents en perscampagnes staan ingepland. Ik hou er van om tussen de mensen te zijn en om creatief bezig te zijn. Een nieuw jaarcontract kondigt zich aan. Ik sta te popelen om nieuwe ideeën aan te mogen reiken aan mijn cliënt. De professionele opleiding tot paardencoach met mijn 2de bedrijfje Equiboost start op het einde van deze week. Daar kijk ik echt naar uit, ik hou er van om kennis te delen en om bij te dragen tot een grotere bewustwording over de positieve impact van paarden op het welzijn en de gezondheid van mensen. Tegen begin 2011 zal ik wellicht nog 100.000 euro omzet kunnen realiseren. Dat geld is broodnodig voor mijn grote droom, die ik al 5 jaar aan het voorbereiden ben en die belangrijke investeringen vraagt. Met een voorziene jaaromzet voor Calliope's bvba van ruim 300.000 euro voor 2011, zit ik financieel veilig om mijn levenswerk, mijn passie verder te kunnen uitbouwen: de oprichting van Europa's eerste Paardencoaching Centrum. Het geld dat ik met PR werk verdien, wil ik investeren in extra paarden, de aankoop van landbouwmateriaal, veilige omheiningen, een paddock paradise, een ecologisch paardenzwembad, maar bovenal in onderzoek naar nieuwe toepassingen van paardencoaching en de integratie van nieuwe technieken waar ik opleiding voor volg. Hierbij wil ik kwetsbare groepen de kans geven om gratis paardencoaching projecten mee te volgen. Zo werk ik al 5 jaar. Ik geloof in het delen van je rijkdom met anderen. Je krijgt er een ander, en meer voldoening gevend soort rijkdom voor terug. Ik heb zopas een prachtig domein van 20 ha in Frankrijk aangekocht, een paradijs voor de paarden en een oase van rust en natuurpracht voor de bezoekers die hier zullen kunnen verblijven en genieten van paardencoaching. Volgende maand verhuis ik samen met de paarden naar ginder en kan ons grote avontuur beginnen. Eindelijk zal ik bij mijn paarden kunnen wonen. Eindelijk zal ik de vruchten kunnen plukken van jarenlang hard werken en sparen. Ik ben gelukkig. Het leven lacht me toe.  

Na het middagmaal vertrek ik naar mijn paarden. Ze staan op een weide in Kerstenburg. Dat is een klein half uur rijden van waar ik woon. Ik breng gewoonlijk de namiddag met hen door. 's Avonds lees ik, studeer ik, ga ik uit eten, bezoek ik vrienden, ga ik naar de film, speel ik piano of werk ik nog wat verder aan mijn boek. Ik ben een boek aan het schrijven over paardencoaching. Ik ben bijna halverwege. De eerste reacties op de eerste hoofdstukken zijn positief en moedigen me aan om verder te schrijven. De zon schijnt. Het is een prachtige nazomerse dag. Ik zing welgezind mee met de muziek van Studio Brussel.

Plots hoor ik een scherp, oorverdovend geluid en wordt alles zwart. 

In die fractie van een seconde, stopt mijn leven.

Ik heb niets zien of horen aankomen. Ik reed mooi langs mijn kant van de weg, aan 50-55 km per uur. Ik weet niet hoe lang ik precies 'weg' geweest ben. 5 minuten ? 10 minuten ? Een kwartier ? 

Ik herinner me vaag een getik op de vensterruit. Iemand aan me trekt. Daarna zink ik terug weg in het zwarte gat. Ik hoor even stemmen in de verte, maar ik kan niet begrijpen wat er tegen me gezegd wordt. Mijn lichaam voelt slap aan, krachteloos. Het lijkt wel alsof ik niet meer in mijn lichaam zit, maar er ergens buiten zweef. Ik heb geen enkele gedachte. Ik voel geen enkele emotie. Er is enkel leegte. Een oneindig lijkende leegte, waar ik vredig in rondzweef, als een blaadje gedragen door een zachte wind.

Ik herinner me in flarden dat iemand aan me schudt. De stemmen uit de verte klinken steeds dichter, steeds luider. Ze brullen precies in mijn oor, maar ik begrijp niet wat ze van me willen. Tegelijk voelt het alsof er oordopjes in mijn oren zitten, en wat ze zeggen in slow motion afgespeeld wordt, met vervormde stemmen. Ik blijf wegglijden naar het duister.

KAN JE LOPEN, buldert het plots keihard in mijn oor. Het lijkt wel alsof ze met een luidspreker naast mijn oor staan ! Mijn hoofd explodeert. Ik probeer mijn ogen te openen om te kijken waar de stem vandaan komt, maar vind er de kracht niet voor. Ik hoor mezelf in de verte antwoorden, alsof ikzelf het niet ben : ja ja, geen probleem. Wat zegt die nu, waarom zou ik niet kunnen lopen ? Natuurlijk kan ik lopen. En boem, weer zak ik af naar het zachte donker.

Wat er daarna precies gebeurd is, heb ik grotendeels achteraf gehoord van de getuigen. De betrokkenen van het ongeval hebben me uit de auto gehaald en hebben me naar de kant van de weg gebracht. Ik kon zelf stappen. Daar zou ik een tijd hebben liggen en dan zitten bekomen. Ik viel om toen ik trachtte recht te staan. Eens recht, stond ik wankel op de benen. Een buurvrouw zou een glas water gebracht hebben. De pijn herinner ik me des te beter. Mijn hoofd leek te ontploffen, overal was een scherpe, vlammende pijn te voelen. Luisteren, spreken, zelfs kijken vroeg een grote inspanning en gaf nog meer koppijn. Ik had ook nekpijn. Voor de rest had ik geen schrammetje. Een grote metalen plaat stond tegen mijn voorruit. Elders op de weg lagen nog platen en brokstukken. Op de een of andere manier is ook mijn huisarts gebeld, die zei dat het 'de schok van het verschot' was en dat het 'na een nachtje goed uitslapen' 'morgen wel zou beter zijn'. En als het toch niet beter zou zijn, moest ik morgen maar eens langs komen op consultatie. 

Ik vond dat zeer geruststellend. Moest er mogelijks iets aan de hand kunnen zijn, dan had de dokter me dat toch verteld ? Of had hij minstens een of andere test of controle laten uitvoeren ? Ik wist helemaal niets over geneeskunde of ziek zijn. Dat was een ver van mijn bed show. Hoofdpijn had ik nog nooit gehad, ik wist niet wat dat was. Het ergste dat ik ooit had meegemaakt, was het ontzenuwen van een tand en het trekken van mijn wijsheidstanden. Ik had er dan ook alle vertrouwen in dat ik de dag erop terug de oude zou zijn.  Een trunt ben ik nooit geweest. Ik ben opgevoed in een arbeidersgezin waar 'hard werken' het dagelijkse voorbeeld was. Mijn agenda stond de komende maanden propvol. Ik had net een jaar lang Frankrijk, Duitsland en Luxemburg doorkruist om een geschikte locatie voor het Paardencoaching Center te vinden en had enkel het strikte minimum gedaan voor de vaste klanten. Nieuwe opdrachten had ik uitgesteld tot eind augustus. Ik had het geld van het PR 'hoogseizoen' echt wel nodig. Dus liet ik alle afspraken gewoon staan, er van uitgaande dat ik ze allemaal wel zou kunnen nakomen. 

Niet dus. 4 jaar lang leefde ik in een mist. 4 jaar lang heb ik dag en nacht onbeschrijflijke pijn gehad. Een pijn, die niet met woorden te omschrijven valt. Een pijn, waarvan de intensiteit het baren van een kind in veelvoud overstijgt. Een pijn, waarvan ik op vandaag niet kan zeggen, hoe ik die 4 jaar lang volgehouden heb. Een pijn, die ik niemand toewens. Een pijn, waarbij ik meer dan een keer dacht : ik kan niet meer, ik maak er een eind aan. 

Ik wil hierbij mijn oprechte dank betuigen aan de mensen die me 'draaglijke pijn' geschonken hebben :

- Dr. Francis Coucke en Dr. Rima Ahmad Hassan, die me groeihormoon voorschrijven, waardoor ik iets meer energie heb

- Marleen Huysmans, die me liet kennismaken met Scio/Indigo/Eductor biofeedback behandeling, waardoor mijn hoofdpijn vermindert en mijn concentratie verbetert

- Professor Abs, die me naar Brai²n stuurde voor Q-EEG en neurofeedback behandeling, die zorgt voor pijnstilling en even 'wakker' worden

- Daan en Natalie van het Neurovisueel Centrum, die me mijn zicht grotendeels terug gaven

- Erik Guiard en David Hoez, die me via cranio-sacraaltherapie en 'micro-kiné' een halve dag volledig pijnloos kunnen maken

- Françoise Ussel, die met haar bijzondere methodes voor meer focus zorgt

- Mijn paarden, die magische dieren, mijn inspiratie, die een gevoel van rust en vrede overdragen en me de kracht geven om niet op te geven

- Mijn dochtertje, mijn zonnetje, dat met haar lach mijn hart verwarmt, en al zo lang verwaarloosd wordt, waar ik me zo schuldig over voel

- Mijn moeder, die steeds klaarstond om ons op te vangen en te helpen

Dankzij deze bijzondere mensen kunnen jullie de informatie die hieronder volgt, lezen.

Pijnvrij worden is de eerste stap naar genezing. De weg naar genezing is ingezet. Er is nog een lange weg te gaan, maar ik weet nu dat er mogelijkheden bestaan om te kunnen verbeteren. De kans krijgen om deze mogelijkheden te verkennen, onderzoeken, en toepassen op mezelf en anderen is nu mijn doel geworden. Want ik wil pijnvrij worden. Ik wil mijn energie terug. Ik wil mijn leven terug. Ik wil mijn droom realiseren.

BEDROGTIPS

AG en de gerechtsdeskundigen zullen later als bewijs van "ze liegt, ze overdrijft" de volgende zaken misbruiken:

1. "je bent niet weggevoerd met de ambulance, dus erg kan het niet geweest zijn"

Ik ben geen voorstander van het maken van zotte kosten als er geen noodzaak toe is.

Als mijn huisarts zegt 'het is niets ergs, het zal morgen wel beter zijn', zie ik niet in waarom er een ambulance moet aan te pas komen. 

Integendeel, het feit dat je niet huilend en klagend naar spoed rent na een ongeval, toont juist aan dat je niet liegt of overdrijft, maar een positieve houding aanneemt dat het allemaal wel zal meevallen.

Eerlijkheid wordt niet beloond in medische expertises. Je best doen om er het beste van te maken, al evenmin. Dit wordt bestraft.

Blijf je bij de pakken neerzitten, dan ben je zgz. depressief, lui of een profiteur want je doet geen inspanning om je leven terug op te bouwen.

Blijf je niet bij de pakken neerzitten, dan ben je zgz. een leugenaar, overdrijver of een profiteur want kijk, je neemt initiatieven om je leven terug op te bouwen.

Het maakt maw niets uit wat je doet: ze vinden ALTIJD een reden om je van liegen, overdrijven of profiteren te beschuldigen. 

Blijkbaar is de enige methode om je in te dekken tegen verzekeringsbedrog, om je systematisch bij het minste dat er gebeurt met de ambulance te laten wegvoeren - dit preventief, in geval later zou blijken dat je wél ernstige letsels aan een banaal lijkend ongeval overhoudt.

2. "je bent niet meteen naar de dokter geweest, dus erg kan het niet geweest zijn"

Zelfde opmerking als hierboven. 

Als mijn huisarts zegt 'morgen zal het wel beter zijn', zie ik niet in waarom ik dan toch bij hem op consultatie zou moeten gegaan zijn. De huisarts kan op de consultatie niets meer of minder zeggen dan dat.

En na zo'n ongeval wil je maar 1 ding: stilte en rust. Dan heb je geen kracht om een uur in een wachtzaal te gaan zitten. Nog minder om te horen te krijgen: 'kom morgen eens terug als het niet beter is'.

Dus, je weet het nu en je bent gewaarschuwd: ongeval gehad ? Meteen naar spoed ... want als je geen arts ziet op de dag van je ongeval, zal dit tegen je gebruikt worden.

3. "je snelheid was maar 50 km/uur. Aan die snelheid kan je geen nek- of hersenletsel oplopen."

Als je dit argument te horen krijgt, weet je hoe laat het is. En mag je al meteen melding maken van bedrog. Vraag de gerechtsdeskundige om deze stelling onmiddelijk op papier te zetten en te ondertekenen met de eed. Zorg dat je zijn reactie kan opnemen. Ik ben zeer benieuwd te vernemen of iemand er ene kan vinden die onder deze leugen zijn handtekening wil zetten. Je wint je strafzaak wegens intellectuele valsheid in geschrifte meteen.

Diverse studies wijzen uit, dat je nek- en/of hersenletsel kan oplopen aan snelheden van 20 km/uur. Sommige studies spreken zelfs van 15 km/uur. Nog andere van 5 km/uur. Dit komt later uitgebreider aan bod.

De verzekeringsartsen en gerechtsdeskundigen weten dat uiteraard ook. In het grootste deel van de ongevallen is er sprake van whiplash en diffuse axonale hersenschade. Deze artsen krijgen het meeste 'seminaries' over deze letsels, juist omdat ze in 15 % van de gevallen voor levenslange arbeidsongeschiktheid zorgen, en dat kost de verzekeringen te veel geld. Ze zijn hier maw in gespecialiseerd - ze horen en lezen het iedere dag. Ze gaan er van uit dat de slachtoffers niet weten dat je al letsels kan oplopen vanaf 15 à 20 km/uur - of minder zelfs. Nu weet je het. Laat je niet bedriegen met deze drogreden.

MEDISCHE TIPS

Het heeft bij mij geduurd tot begin 2014 voor een arts een hersenonderzoek liet uitvoeren. Toen pas wist ik dat ik diffuse axonale hersenschade opgelopen had. Daar had ik nog nooit van gehoord. 3,5 jaar na ongeval dus. Dit werd later bevestigd door Q-EEG. Nog enkele maanden later werd dit bijkomend bevestigd door Indigo biofeedback. Het verklaarde meteen ook de hormonale problematiek, die een gevolg is van de DAI (diffuse axonal injuries), naast tal van andere zaken, waarover later meer. 

Daarom raad ik je aan om binnen de maand na ongeval, als de klachten toenemen ipv verminderen, een MRI en DTI van de hersenen, in geval van whiplash ook een MRI met Dixon van je nek en een Q-EEG te laten nemen. Geen enkele van deze technieken geeft straling of is schadelijk voor de gezondheid. Hersenletsel dat kort na ongeval passend behandeld wordt, kan relatief snel herstellen als er geen hersenbloeding opgetreden is. Na 1 jaar wordt het als blijvend beschouwd. Hoe langer je wacht met behandelen, hoe kleiner de kans op verbetering van je klachten. Tonen je Q-EEG en/of MRI hersenen een afwijkend beeld, laat dan meteen ook een SPECT-scan nemen. Laat dit uitvoeren in een gespecialiseerd ziekenhuis waar er kwantificeerbare analyses uitgevoerd worden. Enkel interpreteren op zicht, is niet betrouwbaar bij DAI.

Als ik dit geweten en gedaan had kort na mijn ongeval, dan zou ik vandaag niet staan waar ik nu sta. Dan hadden AG en de gerechtsdeskundigen hun bedrogplan niet kunnen uitvoeren en had ik meteen passende behandeling gekregen. Mijn letsels zouden niet geëvolueerd zijn zoals nu gebeurd is. Maar ik wist het niet. Het is niet het ongeval dat mijn leven kapot gemaakt heeft. Mits tijdige hulp om overbelasting te vermijden, en mits passende behandeling had ik een kans gehad om na een jaar hersteld te zijn. De voortdurende stress, vertragingsmanoeuvers van AG, bedrog in de expertise, onzekerheid over onze toekomst, talrijke familiale, professionele en financiële gevolgen hiervan hebben een negatieve invloed gehad op de evolutie van mijn klachten. Ja, ik beschouw AG en de betrokken gerechtsdeskundigen als de hoofdverantwoordelijken voor mijn situatie vandaag. Mits eerlijk verloop van de medische expertise, had die er totaal anders uitgezien.

Het ergste vind ik, dat de verzekeringsartsen en gerechtsdeskundigen dit allemaal weten. Als ze eerlijk hun werk zouden doen, dan zouden ze tijdens een medische expertise starten met MRI en DTI hersenen, Q-EEg en indien nodig ook SPECT - in plaats van de mensen naar een psychiater te sturen die systematisch besluit tot 'simulatie en aggravatie'. Op 6 maand tijd zou de expertise voorbij kunnen zijn. Meer nog: dossiers zouden niet meer op de rechtbank hoeven belanden. En zouden slachtoffers van een ongeval tijdig de nodige hulp en behandeling kunnen krijgen. Ook de kostprijs van de medische expertise zou drastisch verminderen. Maar ja ... cui bono ? Dan kunnen de koopbare gerechtsdeskundigen hun zakken niet meer vullen. En dat is het enige dat telt.

De onwetendheid hierover is groot bij de huisartsen. Vertel je huisarts hierover.

Gevonden :

GHOST WRITER